Nevermind :: CHAPTER 9 หายไป [100%]

Nevermind : 9

หายไป

หลายวันผ่านไป คุณองศาไม่ได้กลับมาที่ห้องเลย แน่นอนว่าความว่างเปล่าที่ฉันต้องประสบพบเจอมันเหมือนกับว่าฉันวนไปอยู่ในห้องที่เป็นบ้านป้า ไร้ซึ่งเสียงและความสุขที่เคยก่อเกิดขึ้น หากแต่ต่างกันตรงที่ว่าห้องของคุณองศานั้นปลอดภัยทำให้ฉันนอนหลับได้อย่างเต็มที่ ครัวที่ปกติฉันจะต้องทำอาหารเพื่อให้คุณองศากินในตอนเช้า ทุกอย่างในครัวดูสะอาดมาก รวมไปถึงของสดในตู้เย็นก็แทบจะไม่มีอะไรเหลือแล้ว ฉันถามเรื่องเขากับคุณนนท์ก็ให้เหตุผลว่าคุณองศาทำงานที่คาสิโนและบริษัทรถทุกวัน ไม่รู้ว่าที่ทำแบบนี้... ไม่อยากเจอหน้าฉันหรือเปล่า?

ฉันน่ะทำผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงเลย แต่ถึงตัวจะหายไปก็สั่งให้คุณนนท์ซื้อกับข้าวมาให้ฉันหรือไม่ก็ซื้อของสดเข้ามา ฉันไม่ทำกินเลยไง ถึงได้เน่าและก็ทิ้งไป หายไปก็แทนที่จะบอกกันสักหน่อย ทำแบบนี้ฉันก็รู้สึกผิดกับเรื่องนั้นน่ะสิ

และเพราะคุณองศาไม่อยู่ ฉันก็เลยมีเวลาหาข้อมูลเกี่ยวกับตัวตนของคุณธาม นั่นทำให้ฉันรู้ว่าทำไมชีวิตของเขาถึงได้กลัวความมืด พ่อกับแม่ที่เขาหมายถึงตอนที่หวาดกลัวมันเลวร้ายสำหรับเขาในวัยสิบขวบ เหมือนกับฉันเลย... เหมือนกับที่ฉันต้องทนเห็นบ้านไฟไหม้ไปต่อหน้าต่อหน้า บ้านที่มีกลิ่นไหม้ลอยคลุ้งมีสะเก็ดไฟดังเสียงระงมและในบ้านหลังนั้นมีพ่อกับแม่ ร่างของท่านทั้งสองถูกเผาไม่เหมือนชิ้นดี นับว่าเราคล้ายกันก็ตรงนี้อย่างที่เคยบอก

ประวัติครอบครัวคุณธามรวยมหาศาลมากๆ เลยล่ะ มีกิจการโรงแรมที่โด่งดังไหนจะบริษัทอสังหาริมทรัพย์อีก แต่ที่น่าเห็นในคุณธามเห็นจะเป็นว่าพ่อของเขายิงตัวตายต่อหน้าต่อเขาและนี้อาจจะเป็นเหตุผลให้คุณธามมีอาการหวาดกลัว เห็นภาพเหตุการณ์นั้นซ้ำๆ หรือเรียกอย่างว่าโรคจิตเภทชนิหนึ่ง ‘PTSD’ เกิดจากสภาวะจิตใจของผู้ป่วยได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงจากเหตุการณ์เลวร้ายและคุณธามมีอาการ flash back คือผู้ป่วยจะรู้สึกเหมือนตัวเองยังอยู่ในเหตุการณ์นั้นซ้ำๆ จนเกิดอาการหวาดกลัวและวิตกกังวล สิ่งนั้นฉันเคยเห็นคุณธามเป็นมาก่อนหน้านั้น

เพราะแบบนี้คุณธามอาจจะมีผลทางด้านจิตใจเขาอาจจะเป็นโรคกลัวและโรควิตกกังวล เรื่องที่เขากลัวความมืดไม่ได้บอกนะว่าเกิดจากอะไร แต่ทำให้รู้ว่าคุณธามในวัยสิบขวบเห็นพ่อของเขายิงตัวตาย ส่วนแม่ของเขาไม่มีบอกว่าคือใครหรือไปไหน พ่อของคุณธามยิงตัวตายเพราะมีปัญหาเรื่องสุขภาพและแบกรับต่อไปไม่ไหว จากนั้นทุกอย่างก็เป็นของคุณธามที่ทำหน้าที่แบกรับหน้าที่นี้ต่อจากพ่อเขา หากแต่ว่า... ฉันเองก็กังวลแทนเขาว่าคงไม่คิดอะไรสั้นๆ แบบนั้นหรอกนะ

ถึงฉันจะมีความหลังที่ค่อนข้างแยกแยะออกและไม่ได้มีปัญหาด้านสภาพจิตใจ เพราะฉันบอกตัวเองเสมอว่าพ่อกับแม่อยากให้ฉันรอดจากเปลวเพลิงนั้นก็หมายความว่าฉันควรมีชีวิตอยู่ต่อไป พอยิ่งได้รู้ว่าชีวิตของเราสองคนคล้ายกันมากแถมอายุที่เจอเรื่องราวแย่ๆ ก็เท่ากันอีกต่างหากแม้ว่าอายุของเราสองคนจะห่างกันถึงสิบสองปีก็ตามที

“แพร”

“เอม นิว” ฉันมองเพื่อนสองคนที่ทักทายฉันพลางสั่งกาแฟและเค้กไปนั่ง หลังจากปิดเทอมมาได้ครึ่งเดือนกว่าแทบไม่ได้เจอกันเลย เพื่อนเป็นห่วงก็เลยมาหาฉันที่ร้าน “มากันทำไม?”

“วันนี้ว่าจะชวนไปบ้านนิวอะ แม่นิวทำบาร์บีคิว ไปนะ”

“เออ...”

“หรือไง ต้องขออนุญาตมันก่อน” นิวประชดฉันจนถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย

“นายก็เลิกประชดแพรสักทีเหอะ แพรอยู่กับเขาก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ชีวิตดีด้วยซ้ำไป”

“เหอะ”

“สำคัญคือยัยป้ามหาภัยไม่มีรังควานแพรด้วย เขาปกป้องแพรได้ดีขนาดนี้ เลิกโกรธแพรสักทีเถอะ” เอมพยายามทำให้นิวเข้าใจว่าสิ่งที่ฉันทำมันถูกต้องแล้ว คุณองศาปกป้องฉันได้จริงๆ และเขาก็ไม่ได้ทำร้ายฉันด้วย มีแต่ฉันเนี่ยล่ะที่เผลอทำร้ายเขาเรื่องนั้น ไม่ เลิกคิดซะแพรวา! “ตกลงไปนะแพร”

“ไปสิ แต่ฉันเลิกงานสองทุ่มครึ่งนะ”

“งั้นเดี๋ยวพวกฉันดูหนังรอแล้วกัน วันนี้พี่ดีนไปทำธุระกับทางบ้านน่ะ” พยักหน้ารับเอมก็ตักเค้กเข้าปาก แต่นิวจ้องหน้าฉันราวกับไม่พอใจที่ยังยืนยันคำเดิมว่าจะอยู่กับคุณองศาไปก่อนสักพัก ไม่สิ ยังไม่รู้เลยว่าสักพักมันจะนานแค่ไหน

พอให้หลังเพื่อนที่ไปดูหนังฆ่าเวลารอฉันเลิกงาน ฉันเข้ามาด้านหลังเพื่ออบครัวซองต์เพิ่มเนื่องจากในตู้โชว์หมดแล้ว มุกก็เลยต้องยินยอมออกไปหน้าเคาน์เตอร์แทน ล้วงมือลงหยิบสมาร์ทโฟนในกระเป๋าผ้ากันเปื้อนต่อสายหาใครบางคน

“สวัสดีค่ะคุณนนท์”

(“แพรวา มีอะไรหรือเปล่าครับ?”)

“คือวันนี้แพรจะไปบ้านเพื่อนนะคะ ตอนเลิกงานพอดีที่บ้านเพื่อนทำบาร์บีคิวกินกัน แพรจะกลับไม่ดึกค่ะ”

(“ให้ผมไปรับไหม?”)

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวแพรให้เพื่อนมาส่ง” รอปลายสายที่เงียบไปสักพัก

(“โอเคครับ งั้นก็กลับถึงห้องโทรบอกผมหน่อยนะ”)

“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

เมื่อโทรบอกคุณนนท์เรียบร้อย ฉันก็กลับมาทำงานของตัวเองต่อเหมือนเดิม เพิ่มเติมคืออบขนมเสร็จต้องไปล้างห้องน้ำต่อด้วย ฉันกับมุกแบ่งหน้าที่กันมุกต้องทำความสะอาดเคาน์เตอร์ ล้างแก้วล้างจานใส่เค้กและเอาขยะไปทิ้ง พอเล่าให้ฟังว่าป้ามาดักรอมุกก็เลยอาสาไปทำให้ตรงนี้ เวลามาถึงสองทุ่มครึ่งพรุ่งนี้เป็นวันที่ร้านปิดหนึ่งวันคือวันอาทิตย์ ฉันก็กะว่าจะทำความสะอาดห้องที่ไม่ได้ทำตั้งแต่มาอยู่กับคุณองศา

ปิดร้านเรียบร้อยจังหวะนั้นเอมกับนิวก็มารับฉันพอดี รถของนิวจะเป็นแบบรถยนต์สี่ประตูแบบยกสูงอะ บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ารถรุ่นอะไร ฉันขึ้นรถของนิวที่ขับออกจากตัวห้างสรรพสินค้าไม่นานก็มาถึงบ้านของเขา ณ เวลานี้สนามหญ้าหน้าบ้านกำลังจัดปาร์ตี้บาร์บีคิวกัน มีพ่อแม่ของนิวและพี่ชายของนิวที่ชื่อว่าพี่นัท พี่เขาทำงานเป็นวิศวกรไฟฟ้าเนี่ยล่ะ ไม่รู้อะไรมาก ฉันยกมือไหว้พ่อกับแม่ของนิวซึ่งแม่ของนิวท่านใจดีกับฉันมากเลยนะ

“หนูแพร แม่คิดแล้วว่ายังไงหนูก็ต้องมา”

“ขอบคุณนะคะที่ชวนแพรมาด้วย”

“นิวเล่าให้แม่ฟังว่าหนูออกจากบ้านป้าแล้ว ดีแล้วล่ะ หนูจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดอีก” แม่ของนิวรู้ว่าฉันประสบพบเจอกับอะไรมาบ้าง บางทีท่านยังเคยให้ฉันมาอยู่ที่นี่ด้วยนะ “แล้วหนูไปอยู่ที่ไหนจ้ะ?”

“แพร...”

“อยู่กับใครก็ไม่รู้ครับ คนแปลกหน้าที่ไม่รู้จัก” ฉันหันไปมองนิวที่พูดเหมือนตัวเองไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลย

“ตายจริง หนูไปอยู่กับใครเนี่ยแพรวา”

“คือเขาเป็นคนมีอิทธิพลมากๆ เลยค่ะ แล้วก็เพราะเขาทำให้ป้าไม่มารังควานแพร”

“คนดีใช่ไหม?” จะบอกว่าดีหรือเปล่าก็ไม่เต็มปากหรอก เพราะคุณองศาเองก็เผยธาตุแท้มาให้เห็นตอนตบหน้าผู้หญิงของตัวเอง แค่เห็นตอนนั้นก็รู้ได้ในทันทีว่าเขาไม่เคยแสดงด้านนั้นให้ฉันได้เห็นและฉันเชื่อว่ามันต้องมีแน่ “หนูย้ายมาอยู่กับแม่ได้เลยนะหนูแพร”

“ขอบคุณนะคะ ตอนนี้หนูอยู่กับเขาหนูมีความสุขดีค่ะ”

“...”

ทุกคนเงียบสนิทหันมามองฉันที่พูดอะไรผิดไปหรือเปล่า แต่มันถูกนี่นาฉันอยู่กับคุณองศาฉันมีความสุขดี นอนหลับเต็มตื่นและได้กินของอร่อยๆ ที่ไม่เคยได้กิน ไหนจะได้ทำงานและได้เรียนอย่างเต็มที่ มีเงินเก็บมากขึ้น

“หนูช่วยทำบาร์บีคิวนะคะ” ฉันรีบตัดบทและเดินไปหาเอมที่กำลังลงมือเอาหมูเสียบไม้เพื่อย่าง

“เธออยู่กับเขาแล้วมีความสุขมากเลยใช่ไหมแพร?”

“อือ” ตอบเพื่อนสาวที่เผยรอยิ้ม รอยยิ้มแบบนี้คืออะไรก่อนเอม

“อยู่ด้วยกัน ได้ทำอะไรด้วยกัน... คงจะมีความรู้สึกดีๆ ให้กันปะ”

“จะบ้าหรือไง!” ตะคอกเพื่อนจนครอบครัวนิวหันมามองฉันกับเอมที่โบกมือไปมา ราวกับบอกว่าไม่มีอะไร

“เสียงดังแบบนี้แสดงว่ามีแน่”

“ใครจะไปคิดแบบนั้นกับเขา”

“ทำไมล่ะ ถึงอายุจะห่างกัน... กี่ปีนะ”

“สิบสองปี” ถามเรื่องระยะห่างอายุฉันกับคุณองศาเพื่ออะไรก่อน

“ห่างกันสิบสองปี ไม่เป็นปัญหานี่นา หนุ่มสามสิบไม่ได้แก่สักหน่อย”

“...” ฉันไม่สนใจคำพูดเพื่อเอาหมูเสียบไม้และตามด้วยมะเขือเทศ,สับประรด เสร็จแล้วสามไม้แต่ยัยเอมยังไม่ได้สักไม้ มัวแต่ถามเรื่องของฉันกับคุณองศาอยู่นั่นแหละ

“สามสิบเขาว่ากำลังเข้าช่วงเป็นผู้ใหญ่แบบเต็มตัว”

“จะพูดอะไรกันแน่เนี่ย?”

“ก็เรื่องของเขากับเธอ เป็นไปได้ไง อายุไม่ใช่ปัญหาที่ฉันจะพูดน่ะ”

“ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาหรอก เขาเป็นผู้มีพระคุณของฉันนะ อีกอย่างเขาน่ะอยู่สูงกว่าฉันมาก” คำพูดสุดท้ายแผ่วเบาพลางนึกไปถึงวันนั้นที่ฉันร้องขอให้คุณองศาจูบฉัน สุดท้ายเขาก็จูบแต่ทำต่อไม่ได้เพียงเพราะว่าเขามองฉันเป็นเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง ฉันจะไปมีสิทธิ์คิดอะไรกับเขาได้ล่ะ ฉันต่ำต้อยเขาสูงส่ง... ฉันเป็นเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้า แต่เขาเป็นถึงคนมีอิทธิพลและร่ำรวยมหาศาล แค่เขาช่วยเหลือฉันให้ที่ซุกหัวนอนและดูแลอย่างดีไม่ให้ป้ามาทำร้าย แค่นี้มันก็มากพอสำหรับฉันแล้ว ได้มากจนไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณเขายังไงดี แค่มอบชีวิตของตัวเองให้เขามันก็น้อยไปสำหรับสิ่งที่เขามอบให้

“เธอสวยจะตาย”

“สวยแต่กินไม่ได้สักหน่อย” ฉันเชื่อว่าคุณองศาคงไม่มองผู้หญิงเพียงเพราะสวยหรอก อีกอย่างเขาก็ไม่มีใครด้วย คงจะมองหาคนที่เหมาะสมกับเขา อาจจะเป็นลูกคุณหนูตระกูลร่ำรวยหรือลูกสาวคนเดียวของเจ้าสัวคนหนึ่ง ไม่ก็เป็นสาวสวยรวยด้วยการมีบ่อน้ำมันสักคน เนี่ยผู้หญิงแบบนี้เหมาะสมกับเขาที่สุดแล้ว ผู้หญิงที่เท่าเทียมกับเขาทั้งฐานะ ชาติตระกูลหรือหน้าตาสวยน่ารักแต่มีฐานะ ส่วนฉันก็แค่สวยไม่ได้มีอะไรเลย มีแค่ตัวไม่มีสมบัติอะไรติดตัวมาสักนิด แถมยังโดนครอบครัวที่เหลืออยู่ทำร้ายทุบตี ชีวิตฉันน่ะมันแย่มากๆ แต่ก็ไม่ได้แย่ถึงขนาดทำให้ฉันคิดสั้น คำพูดของคุณองศาที่เคยบอกว่าฉันยังตายไม่ได้ ยังวนเวียนอยู่ในหัวเสมอ “เรื่องของฉันกับคุณองศา ไม่มีทางเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแน่นอน”

“ทำไมเธอคิดแบบนั้นล่ะ”

“มันเป็นไปไม่ได้ไง เขาคิดกับฉันแค่น้องสาวเท่านั้นนะ”

“...”

“แค่น้องสาว สำหรับฉันเขาคิดแบบนี้ก็รู้สึกว่าได้รับมากไปด้วยซ้ำ” ใช่ มันมากไปด้วยซ้ำ แค่เขามองฉันเหมือนน้องสาวที่ต้องดูแลมันก็เกินพอแล้ว สำหรับฉันที่ไม่ควรได้รับอะไรจากเขา แต่เขาก็ยังเป็นคนดีที่ยอมลดตัวมายืนข้างฉัน มันเป็นการยืนข้างๆ กันในแบบที่ฉันไม่สามารถไปยืนข้างเขาได้ มันก็เท่านี้เอง อีกอย่างฉันเองก็คิดกับเขาแค่ผู้มีพระคุณเท่านั้น เขาเป็นผู้มีพระคุณ ไม่ควรคิดเกินเลยไปมากกว่านั้นทั้งที่รู้ตัวเองดีไง แพรวา...

“แต่ไม่คิดว่าสักวันมันจะเปลี่ยนเหรอ?”

“ไม่มีทางหรอก ยังไงก็ไม่มีทาง”

ใช่ ยังไงก็ไม่มีวันนั้นหรอก ฉันไม่มีทางคิดเกินเลยกับเขาและเขาเองก็ไม่เคยคิดเกินเลยกับฉันด้วย เขาย้ำเสมอว่าฉันเป็นใครสำหรับเขา เพราะฉะนั้นจนเราตายจากกันก็คงไม่เป็นอย่างที่เอมคิดแน่นอน

เวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงคืนนิดๆ ที่ปาร์ตี้บาร์บีคิวบ้านนิวจบลง นิวขับรถมาส่งฉันที่คอนโดก่อนไปส่งเอมที่บ้าน สองคนนั้นอยากจะขึ้นไปที่ห้องแต่ฉันก็ปฏิเสธทันทีว่าไม่ใช่ห้องของฉันไง จะให้เพื่อนทำตามอำเภอใจไม่ได้เด็ดขาด ฉันขึ้นมาถึงชั้นบนสุดของคอนโดค้อมศีรษะให้กับคนของเขาที่เดินอยู่บนชั้นนี้สามสี่คน ยังไงฉันก็นอบน้อมไว้ก่อนฉันไม่ได้สำคัญขนาดที่เขาจะต้องโค้งคำนับไง ฉันไม่กล้าเดินเชิดไปอย่างเดียวหรอก บางทียกมือไหว้ด้วยซ้ำไป

ฉันเปิดประตูเข้ามาภายในห้องก็มืดสนิทเหมือนเดิมคือคุณองศาไม่กลับห้องเลยนับตั้งแต่วันที่เราจูบกัน แม้ว่ามันจะเป็นผลดีกับฉันที่ไม่อยากเจอหน้าเขาเพราะรู้สึกผิดที่ทำแบบนั้น แต่การที่เขาไม่กลับมาเลยก็ทำให้ฉันรู้สึกผิดเหมือนกัน ราวกับความรู้สึกมันปะปนจนมั่วไปหมด ฉันวางกระเป๋าผ้าลงบนเตียงนอนที่เรียบร้อยไม่มีรอยยับนั่นก็เพราะฉันไม่ได้นอนบนเตียงเลย แต่เลือกมานอนบนโซฟาแทน ตรงเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายระหว่างที่นอนเล่นยังไม่หลับฉันก็หยิบสมุดวาดภาพที่นับตั้งแต่มาอยู่คอนโดคุณองศาฉันก็ไม่ได้หยิบมันขึ้นมาวาดรูปเลย พรุ่งนี้หยุดไปหาที่วาดรูปหน่อยดีกว่า เอาจริงฉันมีความสามารถเรื่องวาดรูปด้วยนะ แต่ถึงจะไม่เก่งมากก็เถอะ ฉันเลยพยายามฝึกฝนให้เก่งขึ้นไปอีก เผื่อสักวันวาดรูปออกไปขายได้ไง

ภาพที่วาดก็มีวิวซะส่วนใหญ่ อ่อ มีวาดรูปเอมกับนิวด้วย พรุ่งนี้จะไปวาดอะไรดีนะ...

ตั้งแต่เช้าจนถึงบ่ายฉันเก็บกวาดห้องของคุณองศาทุกซอกทุกมุมรวมไปถึงการทำความสะอาดอ่างกุชชี่ด้วย วิธีทำก็ง่ายมากเลยล่ะ ฉันปล่อยน้ำออกจนหมดและเปิดน้ำใส่ลงไปใหม่เผื่อว่าคุณองศาจะกลับมาแช่ตัว เสื้อผ้าของเขาฉันก็ซักตากและรีดเรียบร้อยแขวนไว้ในตู้ห้องแต่งตัว เตียงนอนก็ใช้เครื่องดูดฝุ่นเปลี่ยนผ้าปูและจัดจนเรียบเหมือนกับในโรงแรมเลย

“เสร็จสักที” กว่าจะเสร็จเล่นเอาฉันทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนพื้น ห้องแบบได้กลิ่นหอมอ่อนๆ เลย ไหนจะบนเตียงที่ฉันฉีดน้ำหอมบนหมอนกลิ่นธรรมชาติ พอพักจนหายเหนื่อยฉันก็ลุกขึ้นเข้าไปอาบน้ำ สวมเสื้อยืดสีขาวและทับด้วยเสื้อเชิ้ตลายสก็อตพร้อมกางเกงยีนส์ เอาสมุดวาดภาพใส่กระเป๋าผ้าเพื่อนั่งรถไปหาที่วาดรูป

ฉันเรียกแท็กซี่หน้าคอนโดให้ไปส่งที่สะพานข้ามแม่น้ำ ตรงด้านล่างจะเป็นสวนสาธารณะที่ติดริมน้ำ มาถึงฉันก็สูดลมหายใจเข้าเพราะที่นี่มีแมกไม้ให้ความร่มรื่น ด้วยเพราะเป็นวันหยุดก็เลยทำให้มีครอบครัวมานั่งปิกนิกกัน สายตาของฉันมองครอบครัวหนึ่งและพาให้นึกถึงพ่อกับแม่ของฉันเอง ฉันเคยอยากไปปิกนิกที่ทะเลด้วยนะ เคยเห็นเอมเอารูปมาให้ดูตอนที่ครอบครัวพาไปน่ะ เพราะตัวคนเดียวก็เลยทำอะไรแบบนั้นได้ยากนิดหน่อย ฉันหยิบสมุดวาดภาพออกมาพร้อมดินสอจากนั้นก็สเกตภาพของครอบครัวนี้ใช้เวลายี่สิบนาทีก็ออกมาในแบบที่ฉันต้องการ

Rrr

สมาร์ทโฟนของฉันดังขึ้นในกระเป๋ากางเกงยีนส์ หยิบขึ้นมาดูปลายสายก็ต้องมึนงงเล็กน้อย “สวัสดีค่ะ”

(“ร้านกาแฟเธอปิดเหรอ? ฉันมาที่ร้าน”)

“อ๋อ ร้านปิดทุกวันอาทิตย์ค่ะคุณธาม”

(“ถามจริง”)

“ค่ะ” ฉันตอบเขาพลางหัวเราะกับความเด๋อของเขา ไม่ได้อ่านป้ายหรือไงว่าหยุดทุกวันอาทิตย์น่ะ

(“แล้วเธออยู่ไหน?”)

“ฉันอยู่ที่สวนสาธารณะแถว xx ค่ะ”

(“ได้ เดี๋ยวฉันไปหา”)

กำลังจะบอกว่าไม่ต้องมาหรอก แต่คุณธามก็วางสายไปซะก่อน ฉันเก็บสมาร์ทโฟนลงกระเป๋ากางเกงตามเดิม จากนั้นก็เริ่มวาดรูปสิ่งที่ตัวเองเห็นรอบๆ พอได้มานั่งที่นี่รู้สึกช่วยให้ผ่อนคลายและทำให้สดชื่นมากเลยล่ะ เปลือกตาของฉันหลับลงสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดให้เยอะที่สุด ฉันรู้แล้วล่ะถ้าวันหยุดงานฉันจะไปไหนดี มาที่นี่ดีกว่า

“อ๊ะ!” สะดุ้งตกใจทันทีที่แก้มรับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่เย็นเฉียบ ถึงกลับต้องลืมตามองร่างสูงคุ้นตาที่ชูกระป๋องน้ำอัดลมสีแดงให้ฉันดู จากนั้นก็โยนให้รับแทบหลุดมือ “คุณธาม”

“เธอชอบมานั่งที่นี่หรือไง?” เอ่ยถามก็เดินอ้อมมานั่งข้างฉันแต่ระยะค่อนข้างห่างเพราะเก้าอี้ไม้เป็นแบบยาวไง ฉันมองคุณธามที่สวมเสื้อเชิ้ตสีกรมท่าพับแขนถึงข้อศอก ผมรากไทรที่ปรกท้ายทอยก็มัดรวบไว้ แบบนี้คือเท่ชะมัดเลย มองเขาที่กระดกน้ำอัดลมผ่านลำคอพลางหันไปมองคนของเขาที่ยืนอยู่ด้านหลังห่างพอควรประมาณสามสี่คน

“ฉันเพิ่งเคยมาค่ะ แต่มันดีมากเลยนะคะ”

“ก็จริง” ดวงตาของฉันเอาแต่จ้องใบหน้าหล่อเหลาด้านข้าง เขามองตรงออกไปยังแม่น้ำที่ไหลไปตามสายลม “อากาศดีด้วย”

“...” มองใบหน้าของเขาที่แหงนขึ้นมองไปบนต้นไม้ใหญ่ ยามที่แสงแดดเล็ดลอดตามใบไม้ผ่านมายังใบหน้าเขา

“มีปั่นเป็ดด้วยเหรอ?”

“คะ” ฉันหลุดจากภวังค์มองคุณธามที่ยกยิ้มมุมปาก ชี้นิ้วไปยังแม่น้ำและลุกขึ้นเดินไปหยุดตรงราวเหล็กกั้นและฉันรู้แล้วว่าปั่นเป็ดที่ว่าคืออะไร มุมด้านหลังของคุณธามทำให้ฉันหยิบดินสอขึ้นมา จากนั้นสเกตรูปของเขาจากด้านหลัง แม้ว่าจะเห็นเพียงเสี้ยวหน้าแต่ก็ทำให้รู้ว่านี่คือเขา เมื่อสเกตเรียบร้อยฉันก็ลุกขึ้นเดินไปหยุดข้างเขาพลางยื่นสมุดวาดรูปให้เขาดู

“หือ?” คุณธามหันมามองฉันและดึงสมุดนั้นไปดู “เธอวาดรูปได้ด้วยเหรอ”

“ได้นิดหน่อยค่ะ”

“ไม่นิดหน่อยแล้วนะแพรวา” เขาเอ่ยชมฉันพลางมองรูปสเกตตัวเอง หันมายิ้มให้กับฉัน “ขอได้หรือเปล่า”

“ไม่ได้ค่ะ ถ้าคุณธามอยากได้ก็ถ่ายเอาไปสิคะ”

“ทำไม?”

“ฉันจะเก็บไว้ค่ะ ภาพทุกภาพที่วาดน่ะ”

“เอางั้นก็ได้”

พูดจบก็หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาถ่ายรูปที่ฉันสเกตภาพเขาไว้ไปสองสามภาพ เขาก็เปิดดูสมุดวาดภาพของฉันและเอ่ยชมไม่ขาดปาก แถมยังคุยว่าเมื่อก่อนเขาก็เคยวาดแต่เพราะมีอาการเป็นโรควิตกกังวลก็เลยไม่ได้วาดมันอีก พอฉันได้รู้ว่าคุณธามเป็นโรคจิตเภท มันก็ยิ่งทำให้ฉันเป็นห่วงเขามากและรู้สึกเห็นใจเขากับอดีตที่เขาประสบพบเจอ แต่ไม่อากหลีกเลี่ยงมันไปได้ ความเลวร้ายและฝันร้ายที่เขาต้องพบเจอมันตลอด มันทุกข์ทรมานและฉันก็หวังว่าสักวันเขาจะหาย จะได้ใช้ชีวิตต่อจากนี้ได้อย่างเต็มที่