Nevermind :: CHAPTER 10 ตึงเครียด [100%]

Nevermind : 10

ตึงเครียด

คุณธามพาฉันไปกินข้าวเย็น เหมือนเดิมคือฉันไม่ได้ให้เขามาส่งที่คอนโดหรอกนะ เลือกให้เขาไปส่งที่บ้านของเอมแทนและบอกว่าจะมาหาเพื่อนก่อน เขาก็ไม่ได้ถามอะไรหรอกนะ ที่ไม่อยากบอกเพราะมันไม่ใช่บ้านฉันไงเนี่ยล่ะประเด็น ฉันอยู่บ้านเอมจนเกือบสามทุ่มก็นั่งแท็กซี่กลับมา เนื่องจากเอมจะให้พี่ดินแฟนหนุ่มาส่งฉันก็ปฏิเสธอีกตามเคย ไม่ใช่เพราะอะไรนะเกรงใจมากกว่า ฉันไปไหนมาไหนคนเดียวได้ ไม่ต้องกลัวว่าป้าจะมารังควานหายไปเลยยิ่งดี

กลับก็อาบน้ำสวมชุดนอนเดรสสายเดี่ยว ผูกโบว์หน้าสีดำจากนั้นก็เดินมานอนที่โซฟา ดูหนังสักพักฉันก็เผลอหลับไป ซึ่งรู้สึกเหมือนในห้องมีเสียงกุกกักฉันก็เลยลืมตาสะดุ้งตื่น เพราะปิดไฟในห้องจนหมด มีเพียงแสงไฟจากในครัวเท่านั้นที่เปิดทิ้งไว้ ยกมือขยี้ดวงตาเบาๆ เพ่งมองร่างสูงที่เดินตรงเข้ามา

“ทำไมมานอนตรงนี้?”

“คุณองศา” น้ำเสียงสั่นเครือเอื้อนเอ่ยขณะที่เขาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาที่ฉันนอน พอเลื่อนสายตามองใบหน้าหล่อเหลาที่เรียบนิ่งฉันก็หลุบสายตามองมือที่กอบกุมเข้าหากัน

“บอกสิ มานอนทำไมตรงนี้”

“คุณองศาหายไปเลย แพรก็เลยมานอนตรงนี้ค่ะ” ตอบเขาทันที่ไม่สบตา “แพรขอโทษนะคะ”

“เรื่องอะไร”

“ก็เรื่อง...” เงยหน้าสบตากับเขาจึงลอบกลืนคำพูดนั้นลงคอไป “เพราะแบบนี้คุณองศาเลยไม่กลับห้อง”

“ใช่ ฉันไม่อยากกลับเพราะว่าเรื่องนั้น” จริงด้วย ฉันเป็นต้นเหตุให้เขาไม่กลับห้อง

“หลังจากนี้แพรจะไม่ทำแบบนั้นกับคุณองศาอีกค่ะ”

“...”

“คุณองศากลับห้องเถอะค่ะ แพรสัญญาว่าจะไม่ทำกิริยาแย่ๆ ในแบบที่คุณองศาไม่ชอบ” พูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน จับมือเขามาบีบเบาๆ “ให้อภัยแพรนะคะ”

“ฉันเองก็คงจะผิดด้วยล่ะมั้ง” คุณองศาพูดขึ้นมาพลางใช้สายตาสำรวจใบหน้าฉัน “ที่ไม่หักห้ามใจตัวเอง”

“คุณองศาไม่ผิดนะคะ แพรเองต่างหากที่ผิด”

“โทษเธอคนเดียวคงไม่ได้ ถ้าฉันไม่ทำ คงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้น”

“คุณองศาไม่เป็นไรนะคะ” เอ่ยถามเพราะเห็นใบหน้าหล่อเหลาแลดูตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด

“เรื่องงานมันมีปัญหานิดหน่อยน่ะ ช่างเถอะเดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง”

“มีอะไรให้แพรช่วย บอกได้เลยนะคะ... แพรพร้อมทำตามคำสั่งคุณองศาทุกอย่าง” บอกเขาให้สบายใจได้ถ้าหากมีอะไรให้ฉันทำบอกมาได้เลย ฉันพร้อมจะทำตามเขาทุกอย่างไม่ว่าจะสั่งให้ทำอะไรก็เถอะ “อยากแช่น้ำอุ่นไหมคะ?”

“อืม”

“งั้นเดี๋ยวแพรไปจัดการให้นะคะ” ฉันเอาผ้าห่มออกจากเรือนร่าง เตรียมตัวเดินไปทำน้ำอุ่นให้คุณองศาในห้องน้ำ ฉันตีฟองสบู่กลิ่นกุหลาบให้คุณองศาด้วย เห็นบอกว่าไม่ไปแช่อ่างกุชชี่ที่เขาชอบไป บอกขอแช่ในห้องน้ำดีกว่า แต่ในห้องน้ำก็คือกว้างขวางมาก มีกระจกเล็กๆ ให้เห็นวิวทิวทัศน์ด้านนอก “เรียบร้อยค่ะคุณองศา”

“ถอดเสื้อให้ฉันหน่อย”

“คะ?” ดวงตาเบิกกว้างขึ้นเมื่อคุณองศาให้ฉันถอดเสื้อให้เขาเนี่ยนะ เขายืนนิ่งไม่ไหวติงราวกับรอให้ฉันทำ ถึงจะรู้สึกหวั่นใจเล็กน้อยก็เดินไปหยุดตรงหน้าเขา สองมือเอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวทีละเม็ดด้วยมือที่สั่นเทา รับรู้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่รดรินบนศีรษะไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปเลย กระทั่งกระดุมเม็ดสุดท้ายถูกปลดออกจนหมด เห็นรอยสักและรอยแผลเป็นตรงหน้าท้องเป็นลอนซิกแพค ฉันก็ลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ “เสร็จแล้วค่ะ”

“...”

ฝ่ามือหนาปิดทาบทับดวงตาฉันก่อนจะดันร่างจนเซโดนกับกำแพงห้องน้ำเต็มๆ ฉันตกใจจับข้อมือเขาไว้เพื่อให้เอามือออกจากดวงตาเพราะมันมืดสนิทไปหมดแล้วตอนนี้

“คะ คุณองศา”

“ให้ตายเถอะ I wanna kiss you.” (ฉันต้องการจูบเธอ)

คำภาษาอังกฤษที่ออกจากริมฝีปากของคุณองศาทำให้ฉันตกใจ พยายามดันฝ่ามือเขาให้ออกจากการปกปิดดวงตา หากแต่ว่ายังไม่ทันได้ดันออก ฉันก็หยุดดิ้นทันทีที่ริมฝีปากร้อนระอุกดแนบมามายังกลีบปากฉัน มือทั้งสองของฉันจิกลงบนแผงอกแกร่งอย่างแรงจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผิวเนื้อคุณองศาจะเป็นรอยเล็บหรือเปล่า รู้แค่ว่าจูบของคุณองศาจะเป็นเพียงแค่จูบแตะปากเขาเท่านั้น แต่แค่นี้กลับทำให้หัวใจของฉันเต้นผิดจังหวะทันทีขณะที่เขาถอนจูบออก ฝ่ามือหนาที่ปิดตาฉันไว้ค่อยๆ ดึงออกอย่างเชื่องช้า ฉันปรับสายตามองใบหน้าหล่อเหลาที่คิ้วขมวดเข้าหากันทันทีราวกับไม่เข้าใจในสิ่งที่ตัวเองทำ

“คุณองศามองแพรเหมือนน้องสาว”

“...”

“แต่มาจูบแพรเพื่ออะไรคะ?” ฉันแค่สงสัยเลยถามออกไป ถ้าหากคุณองศาคิดกับฉันแค่น้องสาวและจูบนี่ล่ะ มันคือะไรกันแน่ “ถ้าแพรเป็นน้องสาว คุณองศาก็ไม่ควรทำแบบนี้ใช่ไหมคะ”

“ใช่”

“แล้วเพราะอะไรเหรอคะ?” ยังคงคาดคั้นเขา “แพรไม่ได้ยั่วคุณองศาเลย ไม่คิดจะทำด้วยซ้ำ”

“เธอไม่ผิด ฉันผิดเอง” ก็ยังคงไม่ให้คำตอบที่ฉันต้องการนั่นแหละ คุณองศาถอดเสื้อเชิ้ตออกพลางหันหลังให้ฉันเขาก็ปลดเข็มขัดออกพลางรูดซิปกางเกงลง แต่ดีหน่อยที่เขายังสวมบ็อกเซอร์รัดรูปสีดำ “แค่อารมณ์มันพาไป เหมือนกับที่เธอเคยยั่วฉันนั่นแหละ”

“หลังจากนี้จะมีอีกไหมคะ?” ฉันเองอยากอยู่ในกรอบสถานะที่คุณองศาสร้างขึ้นก็เท่านั้น ถ้าหากมันมีอีกหลายต่อหลายครั้งฉันกลัวว่าตัวเองจะไม่อยู่ในกรอบสถานะน้องสาวได้น่ะสิ ฉันกลัวว่าตัวเองจะเลยเถิดไปไกลกว่านั้น ทั้งที่ตอนเราจูบกันก็แค่อารมณ์มันชักจูงเราให้กระทำแบบนั้นต่างหาก ไม่ได้ขึ้นอยู่กับหัวใจเลยสักนิด

“ไม่รู้” ตอบพลางเท้าเอวมองกระจกสะท้อนใบหน้าหล่อเหลาที่เครียดอย่างเห็นได้ชัด เครียดงานแล้วยังมาเครียดเรื่องนี้อีกสินะ แต่เรื่องนี้ไม่มีอะไรน่าเครียดเลยจริงไหมล่ะ “ฉันห้ามอารมณ์ตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ”

“แพรจะอยู่ในที่ที่ควรอยู่นะคะ”

“...”

“คุณองศามองแพรเหมือนน้องสาว แพรก็จะเป็นน้องสาวของคุณองศา”

“ฉันหวังว่าเธอคงไม่คิดอะไรเกินเลยกับฉันใช่ไหมแพรวา?” คิ้วของฉันขมวดเข้าหากันทันที ฉันเคยมีความรู้สึกดีๆ ให้กับพี่ตะวัน แต่นั้นก็แค่ความรู้สึก ไม่เคยคิดอะไรเกินเลยไปถึงขั้นคบหากันหรือมีความรักและชอบ ฉันไม่เคยรู้จักมันด้วยซ้ำไปว่า ‘ชอบ’ คืออะไรและ ‘รัก’ คืออะไร?

“เกินเลยเหรอคะ?”

“แบบมากกว่าที่มันควรจะเป็น” หันมามองฉันด้วยสีหน้าเครียดอีกแล้ว

“แพรไม่เคยคิดเกินเลยกับคุณองศาเลยนะคะ” เพราะฉันรู้ตัวเองดีเสมอ ไม่มีทางที่เราสองคนจะเกิดความรู้สึกแบบนั้นขึ้นมาได้หรอก “คุณองศาเป็นผู้มีพระคุณของแพร แล้วแพรก็คงไม่คิดแบบนั้น”

“ที่ฉันช่วยเธอก็เพราะอยากให้เธอหลุดพ้น ช่วยเธอเพราะอาจจะมีงานให้เธอทำ ฉันช่วยเธอเพราะฉันสงสารเธอ”

“แพรทราบค่ะ” รู้ว่าเขาสงสารฉันถึงได้ช่วย ทั้งที่เขาไม่เคยช่วยเหลือใครทั้งที่ตกทุกข์ได้ยาก “แพรจะอยู่ช่วยและดูแลคุณองศาจนกว่าคุณองศาจะเจอใครสักคนที่คู่ควรค่ะ”

“...” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“และแพรจะทำทุกอย่าง ต่อให้มันอันตรายแค่ไหน แพรก็จะทำค่ะ”

“เธอเข้าใจก็ดีแล้ว จะได้อยู่ด้วยกันได้โดยที่มองหน้ากันติด ไม่ต้องตะขิดตะขวงใจกัน”

ฉันค้อมศีรษะให้คุณองศาจากนั้นก็เดินออกจากห้องน้ำ มานั่งที่โซฟาที่ฉันนอน สายตาทอดมองไปยังบานกระจกที่ปิดผ้าม่านไม่สนิท คำพูดของคุณองศาบอกชัดเจนแล้วว่าเขาไม่เคยรู้สึกอะไรกับฉัน เพราะงั้นฉันเองก็ต้องทำแบบนั้นเหมือนกัน อย่างที่เคยบอกเอมไปนั่นแหละ จนเราตายจากกันยังไงก็ไม่มีทางที่ความรู้สึกจะเลยเถิดไปไกล 

“กูว่าถึงเวลาที่แพรวาต้องมาทำงานให้กูแล้วล่ะไอ้นนท์”

“แต่ว่ามันอันตรายนะครับ ถ้าจะให้แพรวาไปสืบที่คาสิโนคุณ...” ดวงตาของฉันค่อยๆ เปิดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยดังมาทางประตูห้อง เสียงของคุณนนท์เงียบไปทันทีก่อนจะเป็นเสียงของคุณองศาพูดขึ้นมาบ้าง

“มึงคิดว่าจะตบตามันได้เหรอถ้าส่งคนอื่นไป กูคิดว่าแพรวาเหมาะสุด ไม่ต้องให้เธอปลอมตัวอะไรหรอก”

“คุณองศาครับ ยังไงผมก็ไม่เห็นด้วยนะครับ”

“ทำไม? ผู้หญิงคนอื่นไปสืบงานให้กู มึงไม่เห็นเดือดร้อน”

“นี่แพรวานะครับ เธอไม่ได้เจนจัดขนาดจะล้วงข้อมูลศัตรูเรามาได้นะครับ”

คุยอะไรกันน่ะ...

“แล้วมึงจะให้กูทำไงไอ้นนท์” คุณองศาขึ้นเสียงฉันจึงหยิบเอาผ้าขนหนูคลุมช่วงบนเดินไปเอี้ยวหูฟัง

“ผมทราบครับ แต่แพรวาอาจจะไม่ได้ข้อมูลมาก็ได้”

“ของแบบนี้มันก็ต้องลอง”

ฉันยืนฟังจนเขาสองคนออกจากห้องไป จับใจความไม่ได้ด้วยซ้ำว่าคุณองศากับคุณนนท์กำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่ ฉันสลัดความคิดนั้นออกไป ถึงจะอยากรู้แต่คงไม่ไปถามเขาหรอก เตรียมตัวไปทำงานต่อดีกว่าเพราะอีกแค่เดือนกว่าก็จะเปิดเทอมแล้วด้วย ออกจากห้องก็เห็นแผ่นหลังของคุณองศากำลังยืนอยู่ที่หน้าลิฟต์ เขาสวมชุดสูทสีดำทั้งชุดเลยล่ะเพียงแต่ว่ากำลังคุยสายกับใครสักคนอยู่เนี่ยล่ะ

“ครับ เดี๋ยวเย็นนี้ผมจะกลับบ้าน ได้ครับแม่” แม่งั้นเหรอ? จริงสิ ลืมไปเลยว่าคุณองศาก็มีพ่อแม่นี่นา “จะไปทำงานแล้วใช่ไหม”

“คะ... ใช่ค่ะ” ตอบคุณองศาที่หันมามองฉันซึ่งสะดุ้งตกใจ “งั้นแพรไปก่อนนะคะ”

“ฉันไปส่ง”

“คุณองศามีงานด่วนไม่ใช่เหรอคะ?”

“สั่งนนท์ไปละ”

พูดจบก็เดินเข้าลิฟต์ซึ่งฉันก็ตามคุณองศาไปเช่นกัน แน่นอนว่าเราสองคนเงียบมาตลอดทางอาจด้วยเพราะเรื่องเมื่อคืนก็เป็นได้ ฉันเองก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด ไม่อยากคิดเรื่องที่ผ่านมา ยังไงคุณองศาก็ย้ำชัดขนาดนั้น ฉันไม่มีทางคิดกับเขาเกินเลยกว่านั้นแน่

“เธอยังอยากทำตามฉันอยู่หรือเปล่าแพรวา”

“หมายถึงอะไรคะ?” จู่ๆ ก็พูดขึ้นมาแบบนี้ฉันก็งงสิ ขณะที่รถของคุณองศาจอดตรงลานจอดใต้ดินของห้างสรรพสินค้า “แพรไม่เข้าใจ”

“ที่บอกว่าอันตรายแค่ไหน ก็พร้อมจะทำตามคำสั่งฉันทุกอย่าง” เรื่องนี้เองเหรอ

“แพรเคยพูดไว้ตอนแรกที่คุณองศาพาแพรมาอยู่ด้วย แพรก็ยืนยันคำเดิมค่ะ” คุณองศาไม่ได้หันมามองฉันหรอกนะ เขาเอาแต่มองตรงออกไปข้างหน้า “มีงานให้แพรทำแล้วใช่ไหมคะ?”

“ตอนนี้ยัง”

“...”

“แต่อีกไม่นาน” ตอบแค่นั้นเขาก็ลงจากรถจนฉันมึนงงว่าเขาจะลงทำไม ถึงได้เดินตามเขาเหมือนหมาเดินตามเจ้าของ ขอเปรียบเทียบแบบนี้แล้วกันนะสำหรับความสัมพันธ์ของฉันกับคุณองศาน่ะ

คุณองศาเข้ามานั่งในร้านกาแฟจากนั้นก็สั่งกาแฟฉันเป็นกาแฟดำที่เขาชื่นชอบ ฉันก็เอาครัวซองต์ไปวางไว้ให้ด้วย ดูเหมือนเขาจะคุยสายกับใครสักคนหนึ่งซึ่งคงเป็นเรื่องงานนั่นแหละ ฉันเข้ามาอยู่หลังร้านเพื่อทำขนมส่วนมุกก็อยู่หน้าเคาน์เตอร์เพื่อต้อนรับลูกค้าที่มาสั่งกาแฟ

“แย่แล้ว!” เสียงของมุกตะโกนดังเข้ามาด้านหลัง จนฉันต้องโผล่หน้าออกไปมองดวงตาเบิกกว้างขึ้นทันทีที่ภายในร้านมีผู้ชายชุดดำสามคนกำลังเอาปืนสีเงินจ่อมาทางคุณองศาที่ลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับ... คุณธาม “อะไรกันเนี่ย จะยิงกันปะ”

“ทำไมคุณองศากับคุณธามถึงได้จ่อปืนหากันแบบนั้น” ได้แต่พึมพำออกมา แต่ฉันก็ไม่ได้เดินออกไปหรอกนะเพราะกำลังดูสถานการณ์อยู่ กระทั่งคุณองศาคุยอะไรกับคุณองศาสักพักร่างสูงก็เป็นฝ่ายเดินออกจากร้านไป คุณธามก็สั่งให้คนของตัวเองเก็บปืน ดีนะที่ในร้านไม่มีคนอะไม่งั้นแตกตื่นแน่

“คุณองศาที่เธออยู่ด้วย ทำไมเขามีปืนด้วยอะแพร” รู้แต่ไม่คิดจะตอบมุก เนื่องจากฉันกำลังมึนงงกับความสัมพันธ์ของคุณองศาและคุณธามอยู่ต่างหาก พวกเขารู้จักกัน... ไม่อย่างนั้นคงไม่เอาปืนจ่อกันโดยไม่เกรงกลัวลูกกระสุนด้วยซ้ำ ต้องมีอะไรมากกว่ารู้จัก ต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ “ฉันไม่กล้ารับออร์เดอร์ลูกค้าคนนี้เลย”

“งั้นเธอเข้าไปทำขนม เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

มุกเดินเข้ามาด้านหลังร้าน ส่วนฉันก็ออกไปต้อนรับคุณธามที่ส่งยิ้มหวานมาให้ก่อนจะสั่งกาแฟและคร่าวนี้ไม่ต้องรอให้เขาเรียกไปคุย ฉันกลับเดินไปนั่งที่โต๊ะที่คุณธามชอบ เขามองคัพเค้กที่ฉันแถมให้ด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน ต่างจากเมื่อกี้ที่อยากจะฆ่าคุณองศาให้ตาย สายตาแบบนั้นดูก็รู้

“เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นคะ?”

“...”

“ทำไมต้องเอาปืนมาจ่อกันด้วย แล้วคุณธามรู้จักเขาคนนั้นเหรอ” คนตรงหน้าเงียบและเอาช้อนจิ้มหน้าคัพเค้กจนเละไม่มีชิ้นดี ก่อนจะตวัดสายตามามองฉัน มุมนี้ของคุณธามบอกตามตรงว่าไม่เคยเห็นมาก่อนเลยจริงๆ “หรือจะไม่เล่าก็ได้นะคะ ไม่เป็นไรค่ะ”

“ฉันจะบอก” กำลังจะลุกขึ้นไปทำงานต่อ พอสิ้นคำพูดของคุณธามฉันก็ทิ้งตัวนั่งเก้าอี้ตามเดิม “เพราะมัน”

“คะ?” คุณธามเค้นเสียงแข็งพร้อมแววตาที่เต็มไปด้วยความแค้นเพราะแสดงมันออกมาทั้งสีหน้า หรือแม้แต่ท่าทางในตอนนี้ที่เขาเอาช้อนสับเนื้อเค้กจนแหลกละเอียด

“มันทำให้ฉันเป็นแบบนี้”