Novel-novel oleh Sweet_Moon

มันต่างกัน... ใช่ ต่างกันยังไงน่ะเหรอ ก็เพราะเขาไม่ได้มาคนเดียว แต่มีหญิงสาวคนหนึ่งที่ควงแขนเขาอยู่ เธอสวมชุดนักศึกษาที่เซ็กซี่และดูจากท่าทางคือเปรี้ยวจี๊ดเข็ดฟัน ด้วยสีผมที่เหมาะกับเธอคือสีน้ำเงินเข้ม เธอกำลังคุยอะไรกับเขาอย่างออกรส ยกเว้นก็แต่เขาที่เดินล้วงกระเป๋ากางเกงแลดูไม่ใส่ใจด้วยซ้ำว่าหล่อนจะพูดอะไร‘เด็กวิศวะโยธา เจ้าชู้จะตายไป’‘ถ้าไม่เห็นกับตาก็อย่าเพิ่งไปเชื่อ’ตอนนี้มาเห็นกับตาตัวเองเป็นที่เรียบร้อย ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือแฟนหรือเป็นเพียงแค่ผู้หญิงที่ควงของเขา มันกลับทำให้ฉันยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน ทำไมต้องมายืนนิ่งแบบนี้ล่ะปั้นหยา ราวกับถูกสตาฟเอาไว้แม้แต่จะก้าวเท้าไปข้างหน้า ยังทำได้ยากเลย จะยืนอยู่ตรงนี้ให้พี่เกียร์เห็นไม่ได้นะแต่มันก็คงจะสายไปเสียแล้ว ยามที่ดวงตาคมตวัดมามองฉัน แน่นอนว่าทุกครั้งพี่เกียร์จะมองเหมือนเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน มันเป็นปกติของเขา กลับเป็นฉันเองที่ดันรู้สึกเหมือนถูกนัยน์ตาสีดำสนิทจ้องไม่วางตา“พี่เกียร์ เป็นอะไรเหรอคะ ไปกันเถอะหนังใกล้ฉายแล้ว” ผู้หญิงข้างกายเขย่าแขนเขา เสียงของเธอเหมือนเป็นตัวฉุดรั้งให้ฉันหลุดจากภวังค์ความคิด ก็มันนานเป็นอาทิตย

Gear Trick #8วิศวะโยธา เจ้าชู้ตัวพ่อ‘เงินค่าผ่าตัดไม่ใช่น้อยๆ นะ หนูอย่าลืมนะว่าปลายฟ้าต้องผ่าตัดหัวใจ ไม่ใช่ผ่าตัดเล็กๆ ที่จะใช้เงินแค่ไม่กี่หมื่น’‘เพราะงั้นถ้าหากหนูหาเงินมาไม่เยอะพอ มันจะไปมีค่าอะไรล่ะ เงินที่หนูฝากพี่ไว้น่ะลองไปคิดคำนวณดูเอา’‘มันพอสำหรับชีวิตของปลายฟ้าไหม พี่ช่วยเต็มที่แล้วนะ หนูเองก็ต้องทำมันให้เต็มที่ ปั้นหยา’‘พี่พยายามในส่วนของพี่ หนูเองก็ต้องพยายามด้วยเหมือนกัน... ปลายฟ้ารอหนูอยู่นะ หาเงินให้ได้เยอะๆ จะมีเตียงพอให้ปลายฟ้าไปนอนรอรับการผ่าตัดแน่นอน’ลมหายใจถูกถอนออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า คิดวนไปกับคำพูดของพี่คราม เขาพูดมันถูกทุกอย่างนั่นแหละ การผ่าตัดมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ หรือเรื่องเล็กน้อย การผ่าตัดลิ้นหัวใจโรคที่ปลายฟ้าเป็น เงินแค่เพียงไม่กี่หมื่นมันไม่เพียงพออยู่แล้ว อย่างน้อยๆ การผ่าตัดต้องมีถึงแสนขึ้น ไหนจะค่าอื่นๆ อีกหนำซ้ำค่าห้องและค่าอะไรตามมาทีหลัง ปลายฟ้าต้องได้รับการรักษาจากแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ แน่นอนว่าเป็นแพทย์ที่มีไม่มากดังนั้นโรงพยาบาลเอกชนจึงตอบโจทย์ บางคนในพื้นที่โรงพยาบาลก็ไม่ได้มีแพทย์ชำนาญการด้านนี้ อย่างปลายฟ้ายังต้องรักษาตามอาการอยู่เลยดวงตาหลั

แล้วฉันจะต้องมาคิดมากเรื่องนี้ทำไมกันปั้นหยา? สมองเธอมีเรื่องให้คิดอีกมากมายนะ ไม่ใช่แค่เรื่องพวกนี้ทั้งที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตัวเองเลยสักนิด เฮ้อ พอทีเถอะ ตลอดชีวิตเธอโฟกัสแค่ปลายฟ้าคนเดียวเท่านั้น มันใช่เรื่องที่จะมาโฟกัสเรื่องของคนอื่นหรือยังไงกันติ๊ง~P’Khram : คืนนี้พี่ไม่กลับนะ อาจจะถึงสุดสัปดาห์เลย พี่ต้องไปหาพ่อกับแม่Punya : อ้าว เรื่องที่จะคุยกันล่ะคะP’Khram : เอาไว้พี่กลับมาจะคุยกับหนูอีกที พ่อพี่ป่วยพี่ต้องไปหาPunya : โอเคค่ะ ไม่เป็นอะไร หนูรอได้P’Khram : พี่รักหนูนะปั้นหยาP’Khram : พี่ไม่มีเงินติดตัวนั่งรถไปหาพ่อกับแม่ พี่ยืมเงินหนูสัก 2500 ได้ไหม?เป็นอีกครั้งที่พี่ครามคุยกับฉันเรื่องนี้... เป็นแบบนี้ตลอดจนฉันเริ่มเอือมระอา เมื่อไหร่เรื่องนี้มันจะจบลงสักทีนะ ฉันอยากให้ปลายฟ้าเข้ารับการรักษาจะได้โฟกัสแค่ตรงนั้น มีข้ออ้างไม่ให้เขายืม สุดท้ายฉันก็หลับตาลงกดส่งข้อความไปว่า ‘ได้ค่ะ’ จากนั้นก็กดโอนเงินเข้าบัญชีให้พี่ครามที่บอกมาแค่ว่า ‘พี่รักหนูที่สุดเลยรู้ไหมปั้นหยา กลับมาพี่จะฟัดหนูให้หายคิดถึง’ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากเขา นอกจากเงินที่ยืมไปจะทยอยคืนไม่ให้หายเข้ากลีบ

Gear Trick #7หรือจะตาฝาดเขาจ้องหน้าฉันนิ่ง พลางนั่งตวัดขาไขว่ห้างและเอนหลังพิงด้วยท่าทางสบายใจเฉิบ พี่โฬมถือที่คีบอยู่หันมามองฉันด้วยสีหน้ามึนงง “น้องปั้นหยาต้องทำงาน ไม่ได้มีหน้าที่ย่างของให้มึงแดก”“ไม่สน” ยักไหล่ไหวจนฉันทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ราวกับพี่สุได้ยินคำพูดของพี่เกียร์ จึงพยักหน้าให้เชิงบอกว่า ‘ไม่เป็นไร ลูกค้าไม่เยอะไปย่างเถอะ’ ก็ไม่ได้อยากจะย่างให้พี่เกียร์ไง พอหันไปสบตากับพี่เขา แหงสิ ไม่สนใจกันสักนิด เอาแต่ใจสุดๆ อยากจะบ้าตายเวลาเจอกับเขาเนี่ย!“เรื่องมากฉิบหาย”“หนูย่างให้เองนะคะ”“ขอบคุณนะครับ ไอ้เวรทำให้น้องเขาต้องวุ่นวาย มึงให้ทิปน้องปั้นหยาเลย”“มะ ไม่เป็นไรค่ะพี่โฬม มันเป็นหน้าที่ค่ะ” รับที่คีบจากมือพี่โฬมและยืนปิ้งเนื้อ ของสดต่างๆ ลงบนเตา พอเนื้อสุกกำลังดีฉันก็คีบลงจานให้พี่เกียร์ ตามด้วยพี่โฬมซึ่งดูเหมือนพี่สองคนจะไม่เรื่องมากว่าจะเอาสุกขนาดไหน พี่เกียร์ใช้ตะเกียบคีบเนื้อจิ้มน้ำจิ้มสูตรเฉพาะของทางร้านเข้าปาก พลางเคี้ยวด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง“หนูทำงานหนักขนาดนี้ เอาเงินไปไหนเหรอ พี่ถามได้ไหม”“เอ่อ...” คำถามของพี่โฬมทำให้ฉันไปไม่เป็นทันที “หนูมีเรื่องต้องใช้น่

แม้ว่าจะเป็นของที่เขาซื้อมาด้วยความลืมหรืออะไรก็แล้วแต่นะว่าเพื่อนไม่ชอบ ฉันก็ต้องขอบคุณเขาที่อย่างน้อยบนแก้วก็มีตัวอักษรฮีลใจในวันที่ฉันต้องต่อสู้ต่อไป ความหวานและขมนิดๆ ของโกโก้ชั้นดีมันเป็นแบบนี้เองเหรอ ฉันไม่เคยได้สัมผัสมันเลยแม้แต่ครั้งเดียว คิดแค่ว่าถ้าซื้อก็คำนวณเงินแล้วคำนวณเงินอีก สุดท้ายก็หยุดที่ดื่มน้ำเปล่าแทนแซนวิชทูน่าชั้นยอดคลุกเคล้ากับซอสสูตเฉพาะ ผักที่กรอบอร่อยและแซนวิชปูอัดมายองเนสที่เนื้อเน้นๆ ทำให้ฉันอิ่มท้องเมื่อมาถึงคลาสก่อนเข้าเรียนก็รีบกิน รีบยัดลงท้อง ส่วนแก้วโกโก้สามารถเอาเข้ามาในคลาสได้ พอเห็นมุกโบกมือเรียกก็เดินไปนั่งข้างเพื่อน“หือ เดี๋ยวนี้ซื้อโกโก้แบรนด์ xx กินแล้วเหรอเนี่ย”“เปล่าหรอกมีคนให้มา”“โธ่ นึกว่าจะซื้อกินซะอีก ตอนฉันจะเลี้ยงนะไม่ยอมให้เลี้ยง” เกรงใจนี่นา แก้วโกโก้กับแซนวิชได้มาจากพี่เกียร์ที่ซื้อมาผิด เลยไม่ได้รู้สึกเกรงใจสักเท่าไหร่ ถือว่าเป็นของเหลือที่พี่โฬมกับพี่เจคไม่กิน เอาจริงฉันไม่ได้คิดมากหรอกนะจะเป็นของเหลือฝาก ฉันกินได้หมดไม่เคยรู้สึกรังเกียจสักนิด “ไม่เห็นเธอมีเวลาให้พี่ครามบ้างเลย”“ฉันต้องทำงานนี่นา เดี๋ยวคืนนี้พี่ครามบอกจะรอน่ะ”

Gear Trick #6เขาน่ะแปลกจนไม่เข้าใจเมื่อคุยกับพี่แตนเสร็จฉันก็เดินออกจากร้าน เห็นพี่เกียร์นั่งบนฝากระโปรงรถของตัวเอง มือซ้ายที่พันผ้าอยู่ไถสมาร์ทโฟนดูเรื่อยเปื่อย มือขวาก็คีบบุหรี่เข้าปากพ่นควันพวยพุ่งจนควันกระจาย สูบบุหรี่เก่งมากจริงๆ พอเห็นแบบนั้นฉันก็เดินผ่านหน้าเขาไร้ซึ่งการทักทาย เวลานี้ต้องกลับห้องแล้วยังไงล่ะ พรุ่งนี้เช้ามีเรียนด้วย“จะไปไหน” เสียงเข้มแหบพร่าเรียกรั้งฉันเอาไว้ พอหันกลับไปมองพี่เกียร์สิ่งหนึ่งก็ถูกโยนมาตรงหน้าแทบรับไม่ทันยาทาบรรเทาอาการลดบวมที่ข้อมือพี่เกียร์นี่นา... แล้วพี่เขาโยนมาให้ฉันทำไม หรือว่าไม่อยากได้กันนะ“เก็บไว้”“พี่เกียร์ต้องเก็บไว้นวดข้อมือนะคะ” ฉันเถียงเขากลับ“นวดไม่เป็น” คำตอบของเขาทำให้ฉันถึงกับยกมือตบหน้าผากตัวเอง“แค่บีบยาแล้วก็นวดตรงที่เจ็บไงคะ ง่ายจะตาย”“ถ้าง่าย ก็ทำให้” คิ้วขมวดเข้าหากันเพื่อจับใจความคำพูดของเขา คือถ้ามันง่ายก็ทำให้เขาเหรอ เข้าใจถูกปะเนี่ย“หนู...” เรียกรั้งร่างสูงที่เดินผ่านฉันพร้อมกลิ่นเมนทอลจากบุหรี่ที่สูบ พี่เกียร์เปิดประตูรถเตรียมจะขึ้นไปนั่ง ไม่วายเขาก็หันมามองฉันด้วยสีหน้านิ่งๆ เอาไงล่ะทีนี้ ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่เ

วันที่จะต้องไปส่งข้าวกล่องที่สนามแข่งรถเถื่อนก็มาถึง ฉัน ยายนวลและลุงต๋องตื่นตั้งแต่หกโมงมาช่วยกันเตรียมวัตถุดิบสำหรับเตรียมทำข้าวกล่อง อาหารที่ไม่รู้จะกินอะไรก็ต้องนึกถึงคือผัดกะเพราไก่ไข่ดาวนี่ล่ะ อร่อยเวอร์วังนะจะบอกให้ หลังจากไปส่งข้าวกล่องใช่ปะฉันก็จะเอาแซนวิชที่ทำจำนวนไม่เยอะไปขายแถวย่านคนเดินก็คือห้างนั่นแหละ เคยเห็นมีคนตั้งโต๊ะยืนขายกันอยู่นะ สำหรับของฉันใช่ปะก็จะเอาใส่กล่องกระดาษและเอาสายคล้องตัวยืนขายแบบนั้นไม่กินพื้นที่ด้วย“ตกลงเมืองเหนือจะมารับใช่ไหมเพิร์ล”“ค่ะลุง” ฉันจำต้องโกหกลุงต๋องกับยายนวลว่าเมืองเหนือจะมารับ อันที่จริงเมืองเหนือต้องไปทำธุระกับครอบครัว ส่วนยัยตาลเพื่อนซี้ก็อย่างที่บอกขับรถเป็นซะที่ไหนและไม่มีรถด้วย ดังนั้นฉันจึงคิดว่าคงเหมารถแท็กซี่ไปเองถึงจะแพงแค่ไหนก็ต้องยอมละนะ ไม่งั้นลุงต๋องอาจจะต้องเสียเวลาไปส่งแน่เพราะท่านกำลังจะเตรียมตัวไปส่งผลไม้ที่เหนือแล้ว“ถ้างั้นฉันไปก่อนนะแม่ ลุงไปก่อนนะเพิร์ล”“เดินทางปลอดภัย ง่วงก็หาที่นอนนะเอ็ง” ยายนวลบอกลุงต๋องที่ยกมือไหว้ จากนั้นก็เสมองไอ้ตังที่ออกจากห้องมา พลางทำหน้าหงุดหงิด“ไปดีมาดีนะพ่อ”“เออ เอ็งก็อย่าดื้อล่ะ”

Jake Lack #8ไม่มีอะไรในกอไผ่เสียงดังโครมครามดังจากด้านนอก เมื่อฉันสวมชุดนักศึกษาและรวบเส้นผมสีดำปะบ่าของตัวเองไว้ตรงท้ายทอยเป็นมวย ปล่อยเส้นผมสยายลงด้านข้างและสวมผ้ากันเปื้อนชะโงกหน้าไปข้างบ้านก็เห็นลุงต๋องกำลังนั่งซ่อมอะไรบางอย่างอยู่“ลุงทำอะไรน่ะ”“ยายบอกว่าโต๊ะวางของมันจะพังไม่ใช่เรอะ”“ค่ะ”“ลุงซ่อมให้เรียบร้อย ก๊อกน้ำก็ไม่รั่วแล้ว ส่วนเตาอบก็ดูเรื่องสายไฟให้เรียบร้อย” พอลุงต๋องกลับมาปุ๊บก็แปลงร่างเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ของที่บ้านในทันที อะไรเสียอะไรพังลุงต๋องซ่อมได้หมดยกเว้นคนนะ “ค่าซ่อมรถ ลุงจะจ่ายให้เอง”“ไม่เอา เงินหนูจ่ายดีกว่า”“เก็บเอาไว้เถอะเราน่ะ” ลุงต๋องวางไขควงลงและเปิดก๊อกน้ำเพื่อล้างมือทำความสะอาดและฉันก็เตรียมตัวจะทำแซนวิชในตอนเช้ามืดแค่เพียงไม่กี่กล่องเท่านั้น“หนูพอมี อีกอย่างรถหนูขับไปพัทยาทุกวันอะ มันพังก็เพราะหนูเอง ลุงนั่นแหละเก็บเอาไว้” ฉันยักคิ้วให้ลุงต๋องก่อนจะเตรียมทำแซนวิชปูอัดมายองเนสกับทูน่าสลัด “เอาไว้เลี้ยงสาว”“เฮ้อ เลี้ยงพวกเอ็งสองคนน่ะดีกว่าเอาไปเลี้ยงสาวบอกเลย” หัวเราะลั่นก่อนจะล้างมือเพื่อเตรียมความสะอาดก่อนจะทำอาหารออกขาย นี่คือคำสอนของยายนวล“วันหย

“แกแพ้แน่ไอ้ไข่ย้อย”“พอ” พี่เจคกดปิดกระจกจนฉันหันมามองเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ“หนูยังกวนตีนมันไม่จบเลยนะ”“เลิกกวน” ทำหน้าบูดใส่เขาที่ส่ายหน้าไปมา “ดื้อ”“ก็มันกวนตีนเราก่อนนะ”“รู้” ตอบแบบขอไปที “เดี๋ยวก็จบ”ไม่รู้หรอกนะว่ามันจะให้พี่เจคแข่งกับมันแบบไหน รู้แค่ว่าให้ขับไปเข้าเส้นชัยตรงที่กลุ่มเพื่อนมันรออยู่ไกลพอควร ดีหน่อยนะที่ถนนเส้นนี้ไม่ค่อยมีรถผ่าน ดังนั้นพอเห็นเพื่อนมันออกมายืนโบกธง ไอ้เวรนั้นก็เร่งเครื่องข่ม ส่วนพี่เจคเหรอยกมือขวาปิดปากหาวออกมาหลายครั้งพลางยกมือเสยเส้นผมสีดำสนิทขึ้น“หาว~”“จะได้เรื่องปะวะเพิร์ล” ไอ้ตังโน้มมากระซิบฉันที่ข้างใบหูพร้อมเอามือป้องไม่ให้พี่เจคได้ยินหรือได้เห็น“ได้ดิ นี่ใครกัน เจคแลค... กรี๊ด!”เสียงกรีดร้องของฉันดังขึ้นมาอย่างสุดเสียงทันทีก่อนจะคว้าหมับจิกนิ้วไปบนเสื้อของพี่เจค พลางเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อพี่เจคออกตัวรถทันทีด้วยความเร็ว เร็วชนิดที่ว่าแค่เพียงไม่ถึงวิรถก็พุ่งตรงไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วจนรถไอ้กร๊วกนั้นคลานตามเป็นเต่า ฉันกระพริบตาถี่รัวและแหกปากร้องลั่นรถไม่ได้ต่างอะไรกับไอ้ตังที่กลิ้งไปนอนอยู่ด้านหลังพอหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาด้านข้าง

“พอดีเลย มะรืนเป็นวันหยุดพี่จะสั่งให้เราทำข้าวกล่องสักห้าสิบกล่องเอามาส่งที่สนามก่อนบ่ายได้ไหม”“ดะ ได้สิคะ” โห กลิ่นเงินมันโคตรจะหอมเลยแหะ “หนูทำได้ค่ะ”“เป็นเด็กดีมาก เอาอะไรง่ายๆ ก็ได้นะ พี่จะเอามาเลี้ยงนักแข่งที่จะมาซ้อมที่สนามวันมะรืนกับพวกช่างซ่อมรถ” พยักหน้ารับและคงต้องบอกยายนวลให้หยุดขายของหนึ่งวันเพื่อช่วยกันทำข้าวกล่องประมาณห้าสิบกล่อง “เท่าไหร่วันมาส่งก็ค่อยมาบอกพี่อีกทีก็แล้วกัน”“ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณเต้”ยกมือไหว้ขอบคุณคุณเต้ที่โบกมือให้ฉันราวกับเป็นเรื่องเล็กน้อยมากๆ เอาจริงคุณเต้น่ะเป็นผู้มีพระคุณมากเลยนะ ตอนที่ฉันขอมาขายขนมที่นี่เพราะเห็นคนเยอะ คุณเต้ไม่อนุญาตพอเห็นว่าฉันขยันมากและยืนขายอยู่หน้าสนามราวกับเล็งเห็นความพยายามก็เลยให้ฉันมาขายของที่นี่เป็นเวลาหนึ่งปีกว่าแล้ว เวลาจะสั่งอาหารเลี้ยงนักแข่งกับช่างซ่อมรถหรือคนงานมาบำรุงซ่อมแซมสนามแข่งก็จะสั่งจากฉันที่เดียวเท่านั้นพอคุยเรื่องธุระกับคุณเต้เสร็จฉันก็เดินออกมาจากห้องพลางฉีกยิ้มกว้างและกระโดดโลดเต้นเหมือนเด็กน้อย “เป็นอะไร”เฮือก!สะดุ้งตกใจหน้าเกือบทิ่มพื้น เพราะน้ำเสียงเย็นชาแสนคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง กลิ่นเย็นๆ ที่

Jake Lack #6ยันต์ชนะ“แน่ใจนะว่าจะไม่ให้รอรับ”“ไม่เป็นไร แค่ขับรถมาส่งก็เกรงใจจะแย่ นายไม่เอาเงินอะ”“คิดว่าฉันจะคิดเงินกับเพื่อนได้ลงคอเหรอวะ เรื่องแค่นี้เอง”ฉันบ่นเมืองเหนือที่ขับรถมาส่งที่พัทยาและเลือกให้เพื่อนส่งแค่ด้านหน้าสนามแข่งรถเถื่อนเท่านั้นและจะเดินไปเองกับไอ้ตังที่ลงจากรถเตรียมเอาของมาเตรียมไว้ หลังจากแยกกับพี่เจคฉันก็กลับมาทันช่วยยายนวลแพคคุกกี้ใส่ซองแก้วแปะสติ๊กเกอร์เป็นอันเสร็จพอดิบพอดี จึงเปลี่ยนชุดนักศึกษาซึ่งปกติฉันจะสวมชุดนักศึกษามาขายเลย แต่ทีนี้คือไม่ได้สวมกระโปรงพลีทจำต้องเลือกเปลี่ยนเป็นสวมกางเกงยีนส์ขาสั้นชายรุ่ยสีซีดกับเสื้อยืดสีขาวโอเวอร์ไซส์เอาปลายเสื้อทับในตามด้วยสวมหมวกแก๊ปสีดำใส่แบบกลับหลัง“พรุ่งนี้เลี้ยงหนม”“อย่าซีดิวะ เป็นเพื่อนก็ต้องช่วยเหลือกันดิ” เดี๋ยวรถเสร็จก็ไม่ต้องพึ่งพาเมืองเหนือให้ต้องยุ่งยากแล้วล่ะ“ขับรถดีๆ”เมื่อร่ำลากับเพื่อนเรียบร้อยฉันก็มองตะกร้าใบใหม่แบบพลาสติกสีน้ำเงิน เพราะอันเก่าพี่เจคยึดเอาไว้เป็นหลักฐานไม่ยอมคืนมาด้วย จึงต้องบอกยายนวลไปว่าลองเปลี่ยนอะไรใหม่ๆ บ้างซึ่งยายนวลเองก็ไม่ได้คิดจะสงสัยอะไร ก็ทำให้โล่งอกไปได้ว่ายายไม่ได้

“จะจ้องอีกนานไหม”“เอ๊ะ?” สะดุ้งตกใจที่พี่เจคค่อยๆ ลืมตาขึ้นและคำถามของเขาทำให้ฉันกระพริบตาถี่ “มีตาทิพย์เหรอวะ”“ไม่มี” เขายกมือเสยเส้นผมสีดำสนิทขึ้นพลางมองหน้าฉัน “เล่นจ้องแทบจะสิง”“หนูแค่มอง ไม่ได้จ้อง”“ขี้โกหก” พี่เจคปากแซ่บกับฉันหลายรอบแล้วนะ นอกจากจะว่าฉันเป็นขี้ขโมยเสื้อช้อปตอนนั้นยังจะมาว่าฉันโกหกอีก ดีนะไม่ด่าว่าแถจนสีข้างถลอกปอกเปิด “ไม่ยอมรับความผิด”“หนูแค่จ้องไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย” เอ่อ... เดี๋ยวนะเพิร์ลแล้วคือยอมรับว่าจ้องหน้าพี่เขาจริงๆ ทำไมก่อน พี่เจคเลิกคิ้วขึ้นพลางส่ายหน้า จังหวะนั้นพนักงานก็ยกชุดพิซซ่าคอมโบมาแบบจัดเต็ม “กินหมดไหมเนี่ย”“จ้องทำไม” พี่เจคเอ่ยถามขณะกวาดสายตามองอาหารบนโต๊ะและเลือกหยิบพิซซ่าแบบบางกรอบกัดเข้าปาก สีหน้าของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ เอาจริงปะเขาเป็นคนไหมอ่า มีความรู้สึกโกรธ โมโหหรืออะไรที่คนทั่วๆ ไปเขาทำกันไหมวะ “ห้ามโทษผีสาง”รู้ดีชะมัดว่าฉันจะเล่นมุกเดิม ซึ่งมันใช้ไม่ได้ผลตลอดไปไงเพิร์ล ดังนั้นความจริงก็เลยเป็นสิ่งที่ไม่ตาย “พี่เจคหล่อ”“...” จะมองปฏิกิริยาคนโดนชม สุดท้ายก็หยิบแก้วน้ำอัดลมดื่ม“หล่อหนูก็เลยจ้อง พอใจไหมคะคุณพี่” ฉันทำลอยห

ความรู้สึกที่ฉันกำลังบีบๆ คลำๆ นี่คืออะไรกันแน่นะ? รู้แค่ว่ามันนุ่มนิ่มและเต็มไม้เต็มมือ มันอาจจะใหญ่กว่ามือของฉันก็ได้ เพราะยิ่งบีบยิ่งนวดมันก็เหมือนจะยิ่งแข็งแรงสู้มือ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นมันนิ่มเสียจนเหมือนกำลังบีบตุ๊กตาหมีที่ห้องเลยล่ะ“อื้อ” เสียงครางดังเล็ดลอดผ่านบนศีรษะ ทำให้ฉันที่ได้ยินเสียงจำต้องลืมตาขึ้นเมื่อมองว่าเสียงที่ว่ามันคืออะไร กระทั่งแสงสว่างจากกระจกใสที่ไม่ได้ปิดผ้าม่าน ถึงแม้จะมืดครึ้มก็ทำให้ได้รู้ว่าร่างสูงที่นอนให้ฉันกอดก่ายอยู่ตอนนี้...พะ พี่โฬม! ฉันแทบจะหลุดกรี๊ดออกมาแล้วถ้าไม่ตั้งสติของตัวเองเอาไว้เสียก่อน ใช่สิ เมื่อคืนฉันกับพี่โฬมนอนด้วยกันบนเตียงในห้องนอนของเขา หากแต่ว่าฉันแล้วที่มือกำลังจับคลำอยู่ตอนนี้มันคืออะไรกันแน่“อย่าเล่น” น้ำเสียงแหบพร่าครางเล็กน้อยเอ่ยห้าม “หนูหยุดบีบได้แล้ว”“คะ” สายตาคมตวัดมามองฉันด้วยสีหน้าที่เจ็บร้าวราน ฉันไปทำอะไรให้พี่โฬมต้องเจ็บปวดกันล่ะเนี่ย“ใกล้แข็งแล้วนินิว” ยังคงสับสนและงุนงง กระทั่งไอ้ตัวที่ฉันบีบอยู่มันเริ่มขยายสู้มือฉันอีกต่างหาก พอหลุบสายตามองมือของตัวเองก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อมันไปหยุดอยู่ตำแหน่งเป้าก

Rome Game #8ขอบคุณที่ดึงสติ“นอนพักผ่อนได้เลย”“หนูขอไปนอนที่โซฟาได้ไหมคะ ไม่ก็ขอนอนบนพื้น”“ไม่ได้”“แต่ว่า...”“พี่สัญญากับหนูแล้วไง หนูไม่เชื่อใจพี่เหรอ”มันก็แค่คำสัญญาใช่ปะ ไม่ได้บ่งบอกว่าพี่โฬมจะทำหรือไม่ทำอะไรฉันไง หลังจากที่เคลียร์กันเรียบร้อยพี่โฬมก็จูงมือฉันเข้ามาในห้องนอนของเขาที่กว้างขวางแลดูสะอาดตาเพราะโทนสีขาวแทบทั้งหมด มีเตียงนอนคิงไซส์สีขาวตั้งตรงกลางห้อง หัวเตียงติดกับกำแพง ด้านบนจะติดโคมไฟเล็กๆ ไว้หลายจุด ถูกเปิดแค่พอให้สว่างเท่านั้นไม่ได้เปิดทั้งหมด ผ้าม่านถูกเปิดออกให้เห็นวิวยามค่ำคืน มีโซฟาตัวยาวตั้งติดกับกระจกให้นั่งเล่นหรือนั่งอ่านหนังสือ ห้องนอนของพี่โฬมเรียบหรูดูมีราคามากตอนนี้เขาอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยสวมเพียงแค่กางเกงบ็อกเซอร์สีดำตัวเดียวเท่านั้น เพิ่งจะเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของพี่โฬมครั้งแรก นอกจากรอยสักมังกรที่แขน บนตัวของเขาตำแหน่งสีข้างด้านขวาสักตัวอักษรคำว่า Laphit ด้วยมันสวยงามและขลับกับผิวขาวๆ กล้ามเนื้ออัดแน่นไปทุกสัดส่วน ส่วนแผ่นหลังก็ดอกกุหลาบสีดำหนึ่งดอกตรงสันกระดูกมีควันสีดำลอยไปมา ถึงจะสักไม่ได้เยอะแต่ลายสักของพี่โฬมก็น่ามองและน่าค้นหาแบบสุดๆ“หน

แกร๊ก~“มึงช่วยกูหน่อยดิ กูโทรหาน้องเป็นร้อยสายแล้ว น้องไม่ยอมรับ ไม่รู้ว่าป่านนี้ไปหลงอยู่ที่นะ...!”ฉันเกือบจะทำแก้วเซรามิคในมือร่วงหล่นบนพื้น เมื่อบานประตูถูกเปิดขึ้นด้วยร่างสูงคุ้นตา มือซ้ายถือสมาร์ทโฟนแนบข้างใบหู สีหน้าหล่อเหลาแลดูไม่สบอารมณ์อย่างมาก พอเงยหน้าจากการถอดรองเท้าก็ต้องเบิกตากว้างไม่ต่างจากฉัน“พะ พี่โฬม”“นินิว นี่หนูมาอยู่ที่ห้องพี่ได้ยังไง?” ห้องของพี่โฬมเหรอ เดี๋ยวนะ ที่พี่เจคบอกว่าเจ้าของน่าจะอนุญาต เขาหมายถึงว่าห้องนี้เป็นของห้องของพี่โฬมอย่างนั่นเหรอ “มึงแค่นี้ก่อน กูเจอน้องแล้ว... ทำไมไม่รับสายพี่ แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”“หนูงงไปหมดแล้ว นี่ห้องของพี่โฬมหรือของพี่เจคกันแน่”“ห้องพี่” ร่างสูงเท้าเอวมองฉันที่นั่งเอ๋องงเป็นไก่ตาแตก “ไอ้เจคมันมานอนค้างที่ห้องพี่”“เอ่อ...”“นินิว หนูทำไมไม่รับสายพี่ พี่โทรหาหนูเป็นร้อยสาย”“พี่จะมาโทรหาหนูทำไม หนูแค่โทรผิด พี่ก็ไม่เห็นจะต้องใส่ใจหนูเลย” พอเห็นหน้าเขา อารมณ์โกรธก็ตีกันวุ่นไปหมด “หนูจะกลับบ้าน”“ไหนบอกว่าไม่อยากกลับ” พี่เจคเรียกรั้งเท้าฉันเอาไว้ก่อนจะได้คว้ากระเป๋ามาสะพาย“ถ้าเป็นห้องพี่เจคหนูก็จะอยู่”“ทำไม เป็นห้

Rome Game #7อาการหลงลืม“แค่กๆ”โก้งโค้งโน้มใบหน้าอ้วกน้ำที่อยู่ในปากออกมาเสียจนมึนหัวและสับสนไปหมด ฉันไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แค่รับรู้ว่ารอบๆ กายมีเพียงความหนาวเหน็บและเสื้อผ้า ศีรษะที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำฝนที่ก่อนหน้านั้นตกลงมาอย่างหนัก เหมือนลูกหมาที่ถูกทอดทิ้งให้โดดเดี่ยวเพียงลำพัง‘แกต้องหมั้นกับท่านรณกร มันเป็นทางเดียวที่จะชดใช้หนี้สิบล้านที่พ่อแกสร้างเอาไว้!’‘ไปอยู่รับใช้ท่าน ออดอ้อนท่าน โกยเงินและขอให้ท่านยกหนี้ให้ แค่นี้ทำไมแกถึงทำไม่ได้นินิว’‘ใช้ความเป็นเด็กสาวบริสุทธิ์ของตัวเองเอาใจท่าน ทำให้ท่านหลงใหล ไม่ก็มีลูกให้ท่าน... แกจะได้สบายไง ไม่ดีเหรอ’คำพูดที่ชวนให้คลื่นไส้และน่าขยะแขยงจากผู้เป็นแม่ ทำให้ฉันอาเจียนออกมาแทบหมดไส้หมดพุง เหมือนแบกภูเขาเอาไว้ทั้งลูกจนหนักหัว ฉันทรุดตัวนั่งลงบนฟุตบาทพร้อมเม็ดฝนที่ยังคงโปรยปรายไม่ขาดสาย ร้องไห้จนแทบจะไม่มีน้ำตาอยู่แล้ว มองไปทางไหนก็เคว้งคว้างและใช่ ที่นี่คือที่ไหนกันนะ?พอคิดได้ฉันก็รีบหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อต่อสายหาเสือ ดวงตาพร่ามัว มือก็สั่นเทากระทั่งเอามือถือแนบหู รอปลายสายอยู่นานพอควร ซึ่งปกติเสือเห็นสายฉันจะรีบรับท

“ฉันไปก่อนนะ” พออาจารย์ปล่อยปุ๊บฉันก็จับของส่วนตัวยัดลงกระเป๋า “เจอกัน”“เดี๋ยวดินินิว จะรีบไปไหนวะ!” ทอยตะโกนไล่หลังฉันจึงโบกมือให้เพื่อนและวิ่งออกจากคลาสเรียน กึ่งวิ่งกึ่งเดินออกไปทางด้านหลังตึกวิศวะ มาถึงลานจอดรถนอกจากจะจำรถของเขาได้ ร่างสูงที่ยืนพิงท้ายรถสูบบุหรี่พ่นควันสีเทาออกจากริมฝีปากก็ทำให้ฉันเดินไปหยุดตรงหน้าเขา“มาแล้วเหรอ”“รอนานไหมคะ”“ไม่นาน หนูรีบวิ่งมาทำไม” พี่โฬมอมยิ้มพลางเอื้อมมือมาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากฉันผ่านเส้นผมสีดำสนิทที่ปล่อยให้ดูเซอร์ๆ และมัดรวบเป็นมวยไว้กลางศีรษะ “ไปกัน พี่หิวแล้ว”ทิ้งกรองบุหรี่ลงบนพื้นเขาก็เหยียบจนไฟมอดลงก้มตัวหยิบทิ้งลงถังขยะ ยกมือลูบตำแหน่งหน้าผากของตัวเอง ปลายนิ้วอุ่นร้อนของพี่โฬมยังคงตราตรึงไม่จางหายไปเลย ฉันรีบขึ้นรถของพี่โฬมทันทีที่ขึ้นมานั่งเพลงสากลก็ถูกเปิดคลอเบาๆ จากนั้นรถของเขาก็แล่นออกจากมหาลัยสู่ท้องถนน“วันนี้เพื่อนพี่ถาม”“ถามอะไรคะ”“ไอ้เกียร์น่ะ” พี่เกียร์งั้นเหรอ... แล้วพี่โฬมจะบอกฉันทำไมกัน “มันได้กลิ่นน้ำหอมจากเสื้อช้อปพี่”“อ๋อ”“บอกพี่เอาน้ำหอมผู้หญิงมาฉีดทำไม”“พี่โฬมตอบพี่เกียร์ว่าอะไรเหรอคะ” ราวกับรอให้ฉันสงสัยและถาม

Rome Game #6ยื่นข้อเสนอLaphit : พี่ใกล้ถึงคณะแล้ว หนูรอพี่ที่โต๊ะประจำพี่ได้เลยNinew : ค่ะเพราะเมื่อช่วงเที่ยงตอนฉันตื่นพี่โฬมส่งสติ๊กเกอร์มาให้ฉันแค่ตัวเดียวตอนตีสอง สงสัยคงจะระเริงรักกับสาวที่นัดด้วยเพลินไปหน่อยมั้ง ฉันก็เลยถามเขาว่ามีเรียนกี่โมงฉันเอาเสื้อช้อปมาคืนเขา พี่โฬมเลยตอบว่าเขากำลังจะถึงมหาลัยตอนบ่ายโมงกว่า ฉันก็เดินมานั่งรอที่โต๊ะหินอ่อนหน้าคณะ เนื่องจากเพื่อนๆ ฉันยังไม่มีใครมาเลยสักคนเดียว ด้วยความที่ไม่รู้จะทำอะไรก็เลยเดินมาหยุดตรงบ่อน้ำหน้าคณะ ภายใต้ต้นไม้ที่ให้ความร่มเย็นรวมไปถึงแสงแดดยามบ่ายที่ค่อนข้างอ่อนลง อาจจะเป็นเพราะความมืดครึ้มของเมฆฝนกำลังก่อตัวหรือเปล่านะพรึ่บจู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดึงสติให้ฉันกลับมามองตรงหน้า ดวงตาเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อเห็นตัวอะไรบางอย่างกำลังคืบคลานขึ้นจากบ่อน้ำและเดินตรงเข้ามาหาด้วยท่าทางที่น่าหวาดกลัว“ไป ชิ้ว!” ฉันเอามือโบกเจ้าตัวคลานสี่ขาที่เรียกอีกหนึ่งก็คือมันคือเจ้าตัวตะกวด ไม่ใช่ตัวเล็กๆ เลยนะ ตัวโคตรพ่อโคตรแม่ใหญ่มาก ใหญ่จนคิดว่าเขมือบฉันลงท้องได้มันคงทำไปแล้ว “ต่างคนต่างแยกย้ายเนอะ”มันหยุดนิ่งและแลบลิ้นยาวๆ ออกมา ราวกับฟังภาษ

“รักมากที่สุด” ในที่สุดคำที่ฉันอยากฟังก็ออกมากจากริมฝีปากแดงคล้ำ ดวงตาของฉันเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาทันที“แพรก็รักเฮียองศาค่ะ”====================เสียงคลื่นทะเลสาดซัดเข้าฝั่งเมื่อฉันยืนกอดอกมองสายน้ำและทรายที่เหยียบอยู่ บ้านพักริมทะเลของเฮียองศาเวลานี้เราได้มาพักผ่อนหลังจากที่ผ่านอะไรด้วยกันมามากมาย เคยบอกว่าคงจะไม่ได้ที่นี่อีกสุดท้ายฉันกลับยืนมองมันอยู่ตรงนี้ ขณะที่ยืนลูบแขนตัวเองเพราะลมทะเลในตอนเช้าค่อนข้างหนาว ผ้าแพรสีน้ำเงินก็ถูกคลุมจากด้านหลัง หันไปมองใบหน้าหล่อเหลาที่ถึงแม้อายุจะนับไปเรื่อยๆ ใบหน้าของเขาก็ยังคงหล่อเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ราวกับว่าสตาฟมันเอาไว้“เข้าไปข้างในดีไหม หนาวตัวเย็นเลย”“ไม่เป็นไรค่ะ แพรอยากอยู่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวลูกเผลอวิ่งลงทะเล” ฉันกับเฮียองศามองเด็กผู้ชาหนึ่งคนที่กำลังนั่งเล่นก่อกองทรายเป็นรูปปราสาท ‘เด็กชายพายุ โยคินวาณิชย์สกุล’ อายุ 5 ขวบ ลูกชายคนแรกของเราสองคนที่หน้าตาเหมือนฉันแต่นิสัยคล้ายพ่อ คิดดูว่าพายุเป็นเด็กฉลาดมากและก็มีมุมที่อ่อนโยนเหมือนกันฉันแค่นิดเดียวนะ นิดเดียวจริงๆ“งั้นเดี๋ยวเฮียไปดูลูกก่อน” พูดจบก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินไปหาลูกชายที่พอเห็นพ่อก

พูดจบก็จูงมือฉันขึ้นรถขับออกจากคาสิโน ไม่สิ ผับของเฮียก็ตรงมายังเส้นทางที่ไปบริษัทรถของเขานี่นา ฉันจำได้ดีเลยว่าเราเจอกันวันนั้นที่ฉันเก็บกระเป๋าเงินให้เฮียได้และหลังจากนั้นเราก็ได้เจอกัน ได้อยู่ด้วยกันจนมาถึงปัจจุบันนี้ รถของเฮียจอดลงที่หน้าบริษัทของเขาที่มีรถหรูราคาแพงโชว์เรียกลูกค้าระดับสูงๆ กันทั้งนั้น ฉันเดินตามเฮียองศามายังด้านข้างบริษัทมองเข้าไปข้างในก็ยิ่งมึนงงหนักไปอีกก็แค่ร้านกาแฟกับเค้กไม่ใช่เหรอ? เพิ่งจะรู้ว่าตรงนี้มีร้านกาแฟด้วย ตอนเจอกับเฮียยังเห็นเป็นร้านขายของที่ระลึกอยู่เลยมาตอนนี้กลับกลายเป็นร้านกาแฟและเค้กไปด้วย มีคนเข้าไปในร้านค่อนข้างเยอะอาจเพราะตรงนี้เป็นย่านติดกับการค้าหลากหลายไหนจะมหาลัยอีก ไหนจะบริษัทอีกทำเลตรงนี้คือดีมากเลยนะ“มองไปข้างบนสิ” เฮียองศาให้ฉันมองขึ้นไปด้านบนอีกครั้ง แน่นอนว่าความรู้สึกก็เหมือนกับตอนที่มองป้ายผับของเฮียองศา ฉันหันไปมองเฮียที่จูงมือพาฉันเข้ามาในตัวร้านและมีพนักงานสองคนเห็นเฮียก็รีบมาต้อนรับ “นี่แพรวา เมียฉัน”“ค่ะคุณองศา”“เมียฉันเป็นเจ้าของร้านกาแฟนี้”“ฮะ เฮียคะ มันไม่มากไปเหรอคะ?” ฉันบีบฝ่ามือหนาแน่นจนเฮียองศาหันมายิ้ม“ชื่อร้า

พูดจบก็โน้มมาบดขยี้จูบบนกลีบปากฉันราวกับห่างหายมานานจนมันทับถมกลายเป็นความต้องการอย่างมากล้น เฮียผละจูบออกให้ฉันได้หายใจอารมณ์เวลานี้พลุ่งพล่านจนฉันไปไม่เป็นได้แต่หอบหายใจหนัก ขณะที่มือของฉันก็เลื่อนไปกอบกุมความเป็นชายของเฮียองศาเวลานี้มันอยากออกมาสูดอากาศข้างนอกแต่เฮียก็ยังคงไม่ได้ยอมให้มันออกมาสักที ไล่จูบมาถึงทรวงอกพลางครอบครองยอดอกฉันด้วยอุ้งปากที่ร้อนระอุ นั่นทำให้ฉันเสียวจนจิกนิ้วเท้าบนพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบแน่น ริมฝีปากร้อนไล่มาถึงหน้าท้องแบนราบจากนั้นก็ยกขาข้างหนึ่งของฉันพาดบ่าสิ่งที่เฮียกำลังทำฉันรู้ดีถึงได้จิกเส้นผมหนานุ่ม ณ เวลานี้เฮียกำลังตักตวงความหอมหวานจากกลางกายสาวอย่างมูมมาม พอทำจนพาฉันไปถึงสวรรค์ชั้นที่เท่าไหร่ฉันไม่อาจรู้ได้ ฉันก็มองสบตากับเขาพลางย่อตัวนั่งคุกเข่าตรงหน้าเขาพลางรูดกางเกงยีนส์ของเฮียลงมาพลางกางเกงในซึ่งท่อนเอ็นยาวใหญ่ตีโดนแก้มฉันเบาๆ“แพรกินเฮียบ้างนะคะ” ฉันมองสบตากับเฮียองศาที่กระตุกยิ้มมุมปากเมื่อฉันใช้มือประคองความเป็นชายที่ใหญ่ยาวของเขาซึ่งเวลานี้กำลังแข็งและดิ้นไปมาในมือของฉัน จากนั้นฉันก็ค่อยๆ โน้มใบหน้าลงไปสูดเอากลิ่นสาบเข้ามาในปดให้ได้มากที่สุ

ตอนพิเศษขอบคุณเธอที่เข้ามาในชีวิต / ขอบคุณเขาที่มอบทุกอย่างให้ ====================“เรามาแต่งงานกัน แพร”“...”“ฉันพูดจริงนะ” คุณองศาเดินมาหยุดตรงหน้าฉันพลางจับมือฉันที่วางอยู่ไปกุมไว้ กระทั่งพลุไฟเย็นหมดลงคุณองศาก็ดึงก้านมันออกวางไว้บนโต๊ะ บีบมือฉันแน่นพลางโน้มลงมากดจูบอย่างแนบแน่น “ฉันรู้แล้วว่าต้องทำยังไง ถึงจะมีเธออยู่ข้างๆ กันไปตลอดชีวิต”“ตะ แต่ว่าการแต่งงานมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แล้วแพรคิดว่าคุณองศาอาจจะเจอใครที่ดีกว่า...”“ไม่มีใครดีมากกว่าเธอ” เขาส่ายหน้าไปมาราวกับบอกว่าไม่มีใครดีเท่าฉัน “ฉันเลือกแล้ว”“แพรยังไม่พร้อมนี่คะ” ตอบคุณองศาซึ่งเขาก็ไม่ได้โกรธฉันหรอกนะ เขายังยิ้มเอ็นดูฉันอีกต่างหาก “แพรเพิ่งจะได้ใช้ชีวิตของตัวเองในแบบที่แพรไม่เคยได้ใช้ แล้วแพรกลัวว่าถ้าแต่งงานไปแพรอาจจะไม่ได้ใช้ชีวิตแบบนี้”“สองปีที่ผ่านมายังไม่พออีกเหรอ?” มันก็พอนั่นแหละ “หรือเธอไม่อยากแต่งกับฉัน”“ไม่ใช่นะคะ! แพรอยากแต่งกับคุณองศาค่ะ แต่ว่า...”“แต่อะไรอีกล่ะ เธอเนี่ยแต่ๆ บ่อยมาก”“แพรขอเวลาคิดได้ไหมคะ?” เอาจริงไม่ได้อยากปฏิเสธคำขอแต่งงานของคุณองศา ถึงตกใจพอตั้งสติได้ก็ดีใจเป็นบ้าเลยล

เช้าของวันที่ 31 ธค. คุณองศาขับรถมาส่งฉันที่ร้านกาแฟซึ่งปานก็รออยู่พร้อมพี่วิทย์ พอให้หลังคุณองศาฉันก็ให้ปานกับแฟนหนุ่มกลับไป แค่ฝากซื้อของก็เกรงใจจะแย่ คุณองศามาส่งฉันบอกว่าจะแวะไปทำธุระให้พ่อของเขา เขาน่ะจำวันเกิดตัวเองได้จริงปะเนี่ย? วันเกิดคุณองศาจำง่ายสุดเลยนะดูเขาแบบไม่ได้สนใจเลย เหมือนลืมว่าเที่ยงคืนของวันที่ 1 มค. ฉันจะเซอร์ไพร์สวันเกิดเขา จะมาทำหน้างงไม่ได้นะขอบอก ฉันขอให้คุณองศาแวะซื้อพลุไฟเย็นมาด้วยทางบ้านพักอนุญาตให้จุดแบบไม่มีเสียงเพราะงั้นก็เลยต้องใช้พลุไฟเย็นแทน เอาจริงฉันอยากจุดตอนที่วันปีใหม่ได้เริ่มอะไรใหม่ๆ แต่เริ่มใหม่กับคนดีคนเดิมอะนะ ฉันเข้ามาในห้องครัวร้านพี่รันที่ตอนนี้ปิดวันหยุด ก็จัดการทำคัพเค้กเจ็ดชิ้นตกแต่งด้วยมาการองโยเกิร์ตสตอร์วเบอรี มีน้ำตาลแบบวงกลมสีทองและสีเงิน ส่วนตกแต่งหน้าคัพเค้กฉันก็จะทำเป็นครีมสีชมพูทำเป็นดอกกุหลาบ ซึ่งทำคัพเค้กใช้เวลาก็ประมาณบ่ายนิดๆ ก็คงเสร็จ“ปานซื้อเทียนเป่าไม่ดับมาด้วยเหรอเนี่ย?” ขืนให้คุณองศาเป่าไม่ดับบอกเลยว่าคัพเค้กคงไม่ได้กินแต่ถูกโยนทิ้งและกระทืบมากกว่า เขาน่ะคงไม่ชอบอะไรแบบนี้ดีนะที่สั่งซื้อเทียนแท่งยาวเรียวคล้ายเทียนเ

Nevermind : 38Happy birthday & Happy new year II Part 2“ส้มเต็มต้นเลยแหะ” คุณองศาเอ่ยขึ้นพลางเอื้อมมือไปจับลูกส้มที่สุกกำลังน่ากิน ฉันหยิบตะกร้าขึ้นมาเพื่อเลือกส้มกลับบ้านพักได้โดยชั่งตามน้ำหนัก ตอนนี้เราอยู่ตรงกลางสวนที่มีผ้าปูสำหรับไว้ปิกนิก คุณองศาสั่งเครื่องดื่มและเค้กส้มซึ่งที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องเค้กส้มเลยล่ะ “เปรี้ยวหรือเปล่า?”“เดี๋ยวแพรเก็บเอาไปชั่งจ่ายเงินแล้วค่อยลองชิมดูค่ะ” ตอบโดยไม่มองหน้าเขาฉันก็เลือกส้มเต็มตะกร้าก็เอาไปชั่งที่เขามีไว้สำหรับแพคส้มกลับบ้านซึ่งเป็นแพคเกจที่น่ารักมากๆ เมื่อได้ถุงกระดาษที่ติดโล้โก้ของสวนฉันก็เดินกลับมาที่ปิกนิกเห็นคุณองศามองผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นพนักงานของที่สวนเอาเครื่องดื่มกับเค้กมาเสิร์ฟ ผู้หญิงคนนั้นมองหน้าเขาและเอียงอายแถมยังคุยอะไรกันสักอย่างซึ่งฉันไม่ได้ยินหรอกนะ “มาแล้วค่ะ”“เค้กมาพอดี” พนักงานผู้หญิงมองฉันพลางเดินออกจากตรงนี้ ฉันมองเค้กส้มที่น่ากินกับชาเขียวเย็นที่คุณองศาสั่งให้ราวกับรู้ว่าเป็นของโปรดของฉัน “เสียค่าส้มไปเท่าไหร่ เอาเงินฉันไป”“ไม่เป็นไรค่ะ แพรมีเงิน” ตอบคุณองศาโดยไม่มองหน้าเขาตักเค้กส้มกินซึ่งอร่อยขึ้นชื่อจริงๆ“อยากถ