บทที่ 9

“เจ้ายังคงโกรธเรื่องนี้อยู่จริง ๆ ด้วย!” ลู่เฟิงจิ่นผิดหวังในฉู่เยว่หลีเป็นอย่างมาก “เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ เจ้ายังจำมาจนถึงบัดนี้!”

“องค์ชายคิดว่าพี่ชายข้าเสียอนาคตไป เป็นเรื่องเล็กน้อยหรือ?”

เขาผิดหวังในตัวฉู่เยว่หลี ฉู่เยว่หลีก็ผิดหวังในตัวเขาอย่างที่สุดเช่นกันไม่ได้หรือ?

ลู่เฟิงจิ่นผู้ที่เคยตัดสินใจอย่างเด็ดขาด เที่ยงธรรม ได้หายไปแล้ว

“หากองค์ชายคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย คราวหน้าก็ให้นางแทงองค์ชายบ้างสิเพคะ?”

ลู่เฟิงจิ่นนึกภาพนั้นก็รู้สึกแน่นที่ท้องขึ้นมาในทันที

เขาพลันรู้สึกหมดแรงอย่างที่สุด “ช่างเถอะ อาหลี เจ้าก็แทงนางไปทีหนึ่ง ทำให้นาง... เจ้ารู้ไหมว่านางเจ็บปวดแค่ไหน? ไม่ใช่แค่เจ็บแค่กาย แต่ศักดิ์ศรีก็ถูกทำลายด้วย มีดนั้นทำให้นางรู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่หญิงสาวที่สมบูรณ์แบบอีกต่อไป...”

“นางเคยสมบูรณ์แบบตั้งแต่เมื่อใด?”

“อาหลี!” ลู่เฟิงจิ่นไม่พอใจเล็กน้อย “ข้าไม่อยากทะเลาะกับเจ้า เรื่องที่ผ่านมา จบลงแค่เท่านี้เถิด! ส่วนเรื่องที่เจ้ากับแม่ทัพฉู่ละทิ้งหน้าที่...”

“ข้าให้คนส่งข่าวเร็วที่สุดไปยังฮ่องเต้ ขอให้พระองค์ทรงอนุญาตให้ข้าพาพี่ชายกลับเมืองหลวง พระองค์ทรงอนุญาตแล้ว ข้าได้รับพระราชโองการแล้ว จะเดินทางเมื่อก็ได้”

สายตาเยือกเย็นของฉู่เยว่หลี มองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาที่เปลี่ยนเป็นเดือดดาลของเขา นางพูดโดยไม่แสดงสีหน้า “หากองค์ชายไม่เชื่อ ก็เข้าไปถามฮ่องเต้ด้วยตัวเองได้”

ลู่เฟิงจิ่นถลึงตาจ้องนาง

เขาไม่คาดคิดเลยว่านางแอบทำเรื่องมากมายเช่นนี้หลับหลังตัวเอง

เขายังคงโกรธอยู่ไม่น้อย แต่เมื่อมองเห็นกล่องไม้ที่นางถืออยู่ อารมณ์ที่อึดอัดในอกก็หายไป

นางนำของขวัญมา ตั้งใจจะขอคืนดี เขาก็ไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น

ยิ่งกว่านั้น เขามาที่นี่ มีจุดประสงค์อื่นอีกด้วย

“เอาเถอะ เรื่องที่ผ่านมา ลืมมันไปเสียเถอะ! อาหลี อีกสิบวัน ก็ถึงวันแต่งงานของเราแล้ว ข้ามาวันนี้ มีเรื่องบางอย่างอยากจะพูดกับเจ้า”

ฉู่เยว่หลีไม่พูดอะไร เพียงแต่ฟังอย่างเงียบ ๆ

ลู่เฟิงจิ่นดูเหมือนจะลังเล เรื่องนี้ อย่างไรเสียก็เอ่ยปากยาก

ทว่าวันแต่งงานใกล้เข้ามาแล้ว เรื่องนี้รอไม่ได้แล้ว

“อาหลี ข้า... เรื่องนี้ข้าไม่จำเป็นต้องปรึกษาเจ้า แต่เรารู้จักกันมานาน ข้าหวังว่าวันหน้าเราจะอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข ไม่ต้อง...”

“องค์ชายต้องการจะแต่งงานกับทั่วป๋าเฟยเยวียนหรือ?” นิ้วเรียวของฉู่เยว่หลีลากผ่านกล่องไม้ ท่าทางสงบนิ่งนั้น ทำให้ลู่เฟิงจิ่นมองไม่ออกว่านางคิดอะไรอยู่

นางยิ้มมุมปากเล็กน้อย แฝงไปด้วยความเยาะเย้ย “เมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว องค์ชายไม่ได้บอกว่า จะรีบลืมนางไม่ใช่หรอกหรือ?”

ลู่เฟิงจิ่นหันหน้าหนี หลบสายตาของนาง

รอยยิ้มที่มุมปากของนาง ทำให้เขารู้สึกอับอาย

“อาหลี เรารู้จักกันมานาน ข้าเคารพเจ้าเสมอ แต่ก่อน... แต่ก่อนข้าไม่รู้จักรสชาติของความรัก... จึงคิดว่าระหว่างข้ากับเจ้านั้นคือความสุข จนกระทั่งข้าได้พบกับเยวียนเอ๋อร์”

ลู่เฟิงจิ่นถอนหายใจเบา ๆ เอ่ยอย่างจนปัญญา “อาหลี ขอโทษ ข้ารักเยวียนเอ๋อร์ นางคือหญิงเดียวที่ข้าต้องการในชีวิตนี้”

“ฮ่องเต้และพระสนมรุ่ยไม่มีทางยอมให้ท่านแต่งงานกับธิดาโจรหรอก...”

“นั่นเป็นความผิดของบิดาาของนาง ไม่เกี่ยวกับนาง!” ลู่เฟิงจิ่นรีบขัดขึ้นมา

“เมื่อท่านตัดสินใจแล้ว ก็ไปขอฮ่องเต้ให้ทรงอนุญาตสิเพคะ มาหาข้าทำไม?” ฉู่เยว่หลีจะไม่รู้หรือ ว่าเขาเดือดร้อนในเรื่องใด?

สถานะของทั่วป๋าเฟยเยวียน เขาอยากจะแต่งงานกับนาง จะง่ายดายเพียงนั้นหรือ?

ฝ่ามือของลู่เฟิงจิ่นกำแน่น กำลังคิดอะไรบางอย่าง ผ่านไปครู่หนึ่ง จึงมองนาง

ฉู่เยว่หลีจิบน้ำชา ท่าทางสงบนั้น ยิ่งทำให้เขาดูท่าทางอับจนหนทางอย่างเด่นชัด

สุดท้าย ลู่เฟิงจิ่นพูดเสียงเคร่งขรึม “อาหลี ข้าต้องการแต่งงานกับเยวียนเอ๋อร์เท่านั้น แต่เราสองก็รู้จักกันมานาน ข้าไม่อยากทำให้เจ้าตกที่นั่งลำบาก เพราะข้าถอนหมั้น”

ฉู่เยว่หลีเลิกคิ้ว ใบหน้าอันสมบูรณ์แบบนั้น ไม่มีสีหน้าใด ๆ “แล้วอย่างไรเล่า?”

“ดังนั้น ข้าจะไม่ถอนหมั้น จะยังคงแต่งงานกับเจ้าตามแผนเดิม ให้เจ้าเป็นพระสนมเอกผู้ทรงเกียรติ แต่ข้ามีเงื่อนไขสองข้อ”

ริมฝีปากบางของลู่เฟิงจิ่นเม้มแน่น แม้จะยากลำบาก แต่ก็กัดฟันพูดออกมา “ข้อแรก เจ้าต้องไปขอฮ่องเต้ด้วยตนเอง ให้ข้าแต่งงานกับเยวียนเอ๋อร์เป็นพระสนมรอง และเข้าพิธีแต่งงานในวันเดียวกันกับเจ้า”