บทที่ 8

ลู่เฟิงจิ่นนำความโกรธแค้นไปพร้อมกับทั่วป๋าเฟยเยวียนเดินทางกลับเมืองหลวง

เขาคิดว่าเพียงแค่ไม่สนใจฉู่เยว่หลี เวลาผ่านไปนานเข้า นางก็ต้องร้องไห้มาขอให้เขายกโทษ

แต่ครั้งนี้ เมื่อกลับถึงเมืองหลวงแล้ว นางกลับอยู่แต่ในเรือนของท่านกั่วกงถึงสิบวัน ไม่ย่างกรายออกจากประตูเรือนเลยแม้แต่น้อย

แรกเริ่ม เขาก็เฉยเมย

ต่อมา เขาทนไม่ไหว จึงส่งองครักษ์ไปสืบถาม “นางป่วยหรือ? หรือว่าบาดแผลของฉู่เซียวเหอยังไม่หาย ต้องให้นางไปดูแลด้วยตัวเอง?”

องครักษ์สืบข่าวเรียบร้อยแล้ว รีบรายงาน “กราบทูลองค์ชาย บาดแผลของแม่ทัพฉู่ดูเหมือนจะไม่เป็นไรแล้ว วันนี้ท่านแม่ทัพฉู่ยังเข้าไปเฝ้าในวังด้วย”

“เข้าเฝ้าในวัง?” แม่ทัพที่ละทิ้งหน้าที่ ยังหน้าด้านไปเฝ้าเสด็จพ่อ?

“เมื่อฉู่เซียวเหอไม่เป็นอะไรแล้ว แล้วอาหลีเอาแต่หลบอยู่แต่ในเรือนไปทำไม?” ไม่ยอมมารับโทษกับเขาที่วัง นางคิดอะไรอยู่กันแน่? “หรือว่าข้าเตะแรงไป จื่อซูยังบาดเจ็บอยู่หรือ?”

“ดูเหมือนว่าจื่อซูจะหายดีแล้ว วันนี้ยังไปตากยาที่สวนหลังเรือนกับแม่นางหลีด้วย”

“นางยอมไปตากยา แต่ไม่ยอมมาหาข้า?”

ลู่เฟิงจิ่นตั้งใจจะรอให้ฉู่เยว่หลีมาขอโทษ แล้วค่อยใช้โอกาสนี้ขอสิ่งที่ตนเองต้องการ แต่รอแล้วรอเล่าฉู่เยว่หลีก็ไม่มาอ้อนวอนขอคืนดีกับเขาเสียที

ค่ำคืนวันที่เจ็ด เขาทนไม่ไหว จึงไปที่จวนกั๋วกงเอง

ฉู่เยว่หลีเพิ่งอาบน้ำเสร็จ บนเส้นผมยังมีหยดน้ำเกาะอยู่

เมื่อเข้าไปในห้องโถง นางถือกล่องอยู่ใบหนึ่ง ลู่เฟิงจิ่นมองเพียงแวบเดียว ก็ไม่ได้สนใจ

แต่ก่อนนางมักจะเตรียมของเล็กๆ น้อยๆ ให้เขา แต่ก่อนเขาดีใจทุกครั้ง รู้สึกประหลาดใจ

แต่บัดนี้ หลังจากที่นางทำให้เขาโกรธแล้ว ยังใช้เล่ห์เหลี่ยมนี้มาเอาใจเขา ลู่เฟิงจิ่นจึงรู้สึกเบื่อหน่าย

เมื่อเทียบกับความจริงใจของทั่วป๋าเฟยเยวียน เล่ห์เหลี่ยมเล็ก ๆ ของอาหลีจึงดูประดิษฐ์ไปเสียอย่างนั้น

“ข้าให้เวลาเจ้าสำนึกอยู่หลายวัน เจ้ารู้หรือไม่ว่าตัวเองผิดตรงไหน?” ลู่เฟิงจิ่นมาหานางครั้งนี้ ไม่ได้เศร้าสร้อยเหมือนคราวก่อน

แม้จะสีหน้าบึ้งตึง แต่ก็ดูมีสง่าราศี

หากมองดูให้ดี ยังแฝงไปด้วยรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจ

ฉู่เยว่หลีสั่งให้คนนำน้ำชาเข้ามา แล้วสั่งให้จื่อซูออกไป นางเชิญลู่เฟิงจิ่นนั่งลง ทุกท่วงท่าสง่างาม

สมกับเป็นหญิงสาวที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี!

แต่ก่อนลู่เฟิงจิ่นชื่นชมความสง่างามของนาง แต่ตอนนี้ กลับนึกถึงคำพูดของทั่วป๋าเฟยเยวียน “ข้าไม่ใช่หญิงสาวในเรือนงามที่ประจบประแจง อ่อนหวาน อย่าเอาขนบธรรมเนียมเหล่านั้นมาจำกัดข้า!”

หญิงสาวที่ลู่เฟิงจิ่นรู้จัก ไม่ว่าจะเป็นธิดาขุนนาง หรือจะเป็นหญิงในวัง ต่างก็มีกิริยามารยาท ทำทุกอย่างตามกฎระเบียบ

ทั่วป๋าเฟยเยวียนเป็นคนละประเภท ดังนั้น เขาถึงได้ยิ่งมองยิ่งชอบ ตกหลุมรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น

ตอนนี้มองฉู่เยว่หลีอีกครั้ง แม้จะงดงาม แต่ก็ดูน่าเบื่อหน่าย

ฉู่เยว่หลีรับรู้ถึงความเบื่อหน่ายของเขา

สีหน้าของนางยังคงเรียบเฉย “แล้วองค์ชายคิดว่า ข้าผิดตรงไหน?”

“เจ้าจะพูดกับข้าด้วยท่าทีเช่นนี้ให้ได้เลยใช่ไหม? อาหลี เจ้าไม่ใช่เด็กไม่รู้ประสาแล้วนะ!” ความไม่พอใจของลู่เฟิงจิ่นยิ่งทวีความรุนแรง

“เจ้าโกรธที่ข้าพูดกับเยวียนเอ๋อร์เพียงแค่ไม่กี่คำ จึงพาตัวฉู่เซียวเหอไปก่อน เจ้าใจแคบ แต่พลอยทำให้ฉู่เซียวเหอเคลื่อนย้ายทัพโดยมิได้รับอนุญาต!”

ฉู่เยว่หลีที่เขารู้จัก ไม่เคยงอแงเหมือนเด็กน้อยเช่นนี้!

เยวียนเอ๋อร์พูดถูก หญิงสาวต่างก็หึงหวง ความอ่อนโยนเรียบร้อยก่อนหน้านี้ ล้วนแต่เป็นการแสร้งทำ

แต่ก่อน ข้าเข้าใจอาหลีผิดไปแล้ว!

ไม่คิดเลยว่าอาหลีที่เขาหลงรักมานาน ก็เหมือนกับหญิงสาวคนอื่นๆ รู้หนังสือ มารยาทงาม ล้วนแต่เป็นการแสร้งทำ

ข้าทำบุญอันใดไว้นะ ถึงได้เจอเยวียนเอ๋อร์ผู้จริงใจเช่นนี้!

ลู่เฟิงจิ่นสีหน้ามืดมน เอ่ยเสียงเย็นชา “เจ้ารู้หรือไม่ ฉู่เซียวเหอจะต้องรับโทษอย่างไรบ้าง โทษเบาหน่อยก็โบยห้าสิบที โทษหนักก็ประหาร เจ้าคิดบ้างหรือไม่?”

คิดว่าฉู่เยว่หลีจะตกใจกลัวหรือ แต่ไม่เลย นางยังคงเรียบเฉย “องค์ชายจะมาคุยเรื่องกฎทหารกับข้าหรือ? เช่นนั้น ทั่วป๋าเฟยเยวียนที่ทำร้ายแม่ทัพและทหาร จะต้องรับโทษอย่างไร?”