All Chapters of Pride of Love: Chapter 11 - Chapter 15

"Pasensya na po talaga tita!" panay ang paghingi ng tawad nina Dawn sa amin dahil sa nangyari kanina. Nandito kami ngayon sa isang restaurant malapit sa school nila. Kasama namin ang mga pinsan nila. Gulat na gulat kami dahil ang sabi nina Zac ay walang dadalo sa pinning nila, maski sila daw ay nagulat dahil ang alam nila busy ang mga ito dahil graduating, at ang iba ay nag-aasikaso ng business nila."Okay lang yon, Dawn. Bilib nga ako sa ginawa ninyo." ngiti ang isinukli ni mama. Nagkagulo kasi kanina sa pinning nila. May mga issues kasi silang gustong ilabas dahil sobrang dami daw ang iniyak nila doon. Hindi ko masyadong nasundan dahil ang bilis ng pangyayari. Nakita ko na lamang na halos lahat kami ay umiiyak na sa speech nila."Anyway. You guys tricked us. You told us that no one's coming into your pinning?" sabi ni Jelai, napatingin tuloy sa kanya ang lahat. Nakakahiya talaga ang babaeng ito! Susuwayin ko na sana pero nauna na si mama.

Kaagad kong pinalis ang luha ko noong nilingon ako ng mga kaibigan, nung napagtanto nilang malayo ako sa kanila ay huminto sila para antayin ako. Ngumiti ako nung nakalapit atsaka kami patuloy na naglakad papunta sa sasakyan.Pagdating kina Ailee ay kaagad kaming kumain ng lunch. Puno ng kwentuhan, asaran at tawanan ang table. Natatawa na din nga sa amin ang mga kasama sa bahay nina Ailee."Manang pagpasensyahan niyo na po ah? Di ko din alam bakit ganito mga kaibigan ko eh." ngisi ni Ailee kina manang."Syempre tropa ka namin, nahawa kami sayo so..." nagkibit balikat si Yves.Tahimik namang nakangiti sina manang habang pinapanood kami. Naiiling na din minsan sa sobrang kakulitan. Matapos kumain ay tumulong kami ni Barbs sa pag-aayos ng kusina, samantalang umakyat naman sina Yves sa taas para ihanda ang theater room nina Ailee while Ailee helped their househelp to prepare our food. Noong natapos sa paghu

Kinabukasan ay maaga kaming nagising para mag-ayos at magtungo sa ospital. Alas otso ang schedule ng orientation at dapat ay kumpleto na kami bago pa maituro ng kamay ng orasan ang nasabing oras. Hindi naman sila nabigo dahil 7:50am pa lang ay kumpleto na kaming nag-aantay sa hallway ng laboratory.Habang naghihintay ay nagki-kwentuhan kami at nagsasabihan ng nararamdaman. Hindi ko maiwasang mapatingin sa paligid. There's a lot of patients, halos halata mong nahihirapan sila sa buhay. Ang ilan ay nakasuot lamang ng tsinelas at nakapambahay habang tahimik na nakatingin sa hawak na papel sa may gilid. Ang ilan ay umiiyak dahil may operasyong magaganap sa kamag-anak. Ang ilan ay itinatakbo sa emergency room.Pakiramdam ko huminto ang mundo ko para panooring gumalaw ang kanila. Naaalala ko ang lungkot na naramdaman noong nawala si papa. Kasi gaya nila ay mahirap lang din kami. Gaya nila ay sobrang nasaktan kami sa pagkawala ni papa. Gaya nila hindi ko d