(Ayesha)                HINDI kami nagtagal sa abandonadong bahay. Kinuha lang ni Zion ang malaking bag niya tapos naglakad na k

(Zion)HINDI PA AKO puwedeng mamatay. Kumbaga sa pusa na may siyam na buhay, kung bibilangin ko ang ilang beses na akala ko malalagutan na ako ng hininga pero nakaligtas ako, mayroon pa akong tatlong buhay. Dalawa kung isasama ko ang muntik ko nang pagkatigok sa kamay ng mga letseng bandido na wala sa plano ko. Sino ba naman kasi ang mag-aakalang ganoon sila karami? Kung hindi ba naman ako tinamaan ng katangahan at naisip pang sugurin sila lahat kahit alam kong limitado sa dilim ang kapangyarihan ko dahil hindi naman nila makikita ng husto ang mga mata ko kapag madilim. Bakit hindi na lang ako tumakbo? Nabawasan tuloy ang reserba kong buhay. Na isa na lang kapag nakaligtas ako ngayong gabi. ‘Tangina talaga. May nakabaong bala sa braso ko. Mayroon din yata sa binti ko. Parang gripo ang sirit ng dugo ko sa bawat hakbang ko pero alam kong hindi ako pwedeng tumigil. Kapag naabutan nila ako, ayos lang sana kung papatayin na nila ako agad. Ang

(Ayesha) AKALA ko kapag nakabalik na ako sa bahay namin makakalma na ako at makakatulog ng maayos. Mali ako. Sinubukan ko matulog pero hindi ko nagawa. Kaya umupo na lang ako sa harap ng study table ko at hinayaan kong nakabukas ang kurtina ng bintana para makatingin ako sa labas. Ngayon maliwanag na ang langit. Sumisikat na ang araw.

(Ayesha) Tumango si Cain. Hinawakan ko ang kamay ni mama at pinisil ‘yon para iparamdam sa kaniya ang suporta ko.

(Ayesha) Sandaling namayani ang katahimikan bago nagsalita si senator Gregorio Alpuerto. “Kalimutan na natin ang nakaraan. Hindi na natin maibabalik pa iyon. Walang Alpuerto ang ipinanganak na may ganoong kapangyarihan. Ang kailangan natin ngayon a