The clock reads 7:30 a.m. but the skies are still gray. May nagbabadyang pag-ulan. I looked down to the highway right below this condominium, nag-uumpisa na itong mapuno dahil Lunes at ito ang karaniwang oras ng pasok ng lahat.I wasn’t able to go home to San Joaquin last Friday. Hindi ko alam. After that confrontation with Topher, I just suddenly felt all tired and lazy. I put back all the things I’ve packed and waited all night for the three to come home.Although I was also partly aware of the reason why I decided not to go anymore. Isa sa mga rason ko rin naman para umuwi noong gabing iyon ay para iwasang makasalamuha si Topher dahil sigurado akong sasama siya sa paghatid sa tatlo.But because he already came here himself that night, there was nothing to run away from anymore. Hindi rin naman siya nakasama sa paghatid nila. Siguro hindi siya sumunod sa kanila sa bar pagkatapos akong puntahan.I don’t know. I shouldn’t even bother myself about that anymore. Tapos na iyon. He alread

May mga bagay nga talagang kahit anong pagtago ang gawin natin, may makakaalam. Mga bagay na kahit anong pag-ingat pa natin, may makakadiskubre. After that night, at the riverside, after that kiss with Topher, I have only been occupied of how to keep them safe under my hat.But here I am now, walking with my hat off this time, as if boasting to the world where I’ve been and who I was with.“That’s Topher’s,” nagtatakang puna ni Ate sa akin nang makarating ako sa condo, tinuturo ang suot kong jacket.Ang jacket na tuluyan ko nang nakalimutan, ni hindi man lang ito sumagi sa isipan ko habang paakyat sa unit ko, kahit na ang makita ang sariling repleksyon kanina sa elevator, hindi man lang sumagi sa isip ko kung sino ang nagmamay-ari nito.Napalunok ako. Lying would be impossible from now on. Hindi ko na ito malulusutan kahit na anong kasinungalingan pa ang sabihin ko.I silently marched to the kitchen, making it my subtle excuse to formulate an answer. I then put my things on the counte

“Have you gone tired?”Ilang minuto na rin siguro ang nakalipas, siguro nakabalik na siya sa sarili niyang kwato, siguro natuyo na rin ang mga luha ko sa mukha, pero hindi ko pa rin magawang igalaw ang mga binti. I am still here, standing at the exact spot where he said those words, sa mismong pwesto na siya na mismo ang nagtanggal ng kamay ko para makaalis na siya.Have you gone tired?Ilang beses na ba ako naghintay kay Luke noon pa lang? Nagsimula sa ilang linggong paghihintay lang, naging isang buwan, hanggang sa umabot sa mahigit isang taon na.Have I gone tired?Hanggang ngayon naghihintay pa rin ako, hanggang ngayon umaasa pa rin ako na isang araw may kakatok sa pinto ko at sa pagbukas ko nito siya ang makikita ko, na isang araw may makakasalubong ako at sa pag-angat ko ng tingin siya ang makikita ko. In every knock I hear from that door, in every face I encounter at school, at the road, anywhere, I always wish that it would be him. I am always hoping for that day to finally co

Hinawi ko ang malaking kurtina. Tirik na ang araw sa kalangitan, wala masyadong kaulapan. At kahit na nakasisilaw ang liwanag nito, pinili kong titigan pa rin iyon. It hurt my eyes, but this is better than to see his face in every corner of my room.The heat permeating through the glass window was better than the lingering feeling of the warmth of his touch in my hand and face.Ang galit niyang mga mata ang huling bagay na nakita ko bago ko siya tinulak noon at pagsarhan ng pinto at iniwan. Ang galit niyang mga mata ang huling laman ng isip ko bago nakatulog kagabi hanggang nang magising kanina.At pagkatapos ng huling sinabi niya pa kagabi, mas lalo na akong natatakot sa mga mangyayari pa.Napukaw ako ng pag-buzz at pagkatok na nila sa pinto, nasa labas na sila. Bago buksan ang pinto ay huminga pa ako nang malalim. I hope that the constant uneasiness I have been having since last night won’t show on my face. Nagtatangkang sumiklab ang kaba ko subalit pinigilan ko na ito bago pa lumal

"I miss Luke."Alam ni Topher na ilang beses mang dumampi ang mga labi nito sa kaniya, wala pa ring magbabago sa nararamdaman nito para sa lalaki. Na kahit ilang beses niya pang subukang burahin ang bakas ng mga labi ni Luke sa dalaga, ito at ito pa rin ang maaalala ni Amaia sa tuwing maglalapat ang mga labi nila.Alam ni Topher na alam ni Amaia na mali ito una pa lang, na mali ito at hindi na maaari pang sundan, na mali ito at hindi na pwedeng ipagpatuloy pa. Subalit mali man, nagagawa niya pa ring ulitin, nagagawa niya pa ring hayaan ang lalaking gawin ang mga hindi dapat, at ang sarili niya na gawin ang mga bagay na hindi rin dapat.But just like what Topher said, she is nice, kind, and a wonderful person. And maybe because she is nice, kind, and a wonderful person, that’s why she can’t push him away so easily. Lalo na dahil sa ginawa niya at pagsisinungaling kay Aizel tungkol sa nangyari noong gabing iyon. He is sure Amaia feels bad about it and blames herself for it.And right no