KABANATA 76

“Now… do you still miss him?”

Of course I do. I miss him everyday. Walang araw na hindi ko siya namimiss. Walang oras na hindi ko siya namimiss.

Hindi ko siya sinagot. Doon ko lamang nagawang pansinin ang aming posisyon. Batid ko ang panonood niya sakin habang pinoproseso ko kung paano ako nalagay sa ganito, kung paano at bakit hindi ako umalis sa eksaktong pagkakataong bumagsak ako rito.

Sinulyapan ko siya at may multo na ng ngiti sa mga labi niya. As amusement continue to linger in his eyes, I took my chance to stare at him more. His stubbles looked neat and rough at the same time.

And I didn’t like how this sudden urge of touching them rioted against my mind.

“Of course…” I said, almost sounding like a groan, making it as an excuse to distract myself.

Umahon ako sa pagkakaupo sa hita niya upang makaalis na sana. Subalit hindi man niya ako hinawakan para mapigilan, ay nagawa pa rin akong patigilin ng pagsasalita niya.

“I’m not doing anything to you, why must you leave?” sabi