All Chapters of All The Things We Lost: Chapter 21 - Chapter 30

Mula sa Rooftop ay natatanaw ni Ruth ang malawak na probinsyang hindi niya kailanman nakitaan ng kagandahan. Puro pasakit lamang ang dala sa kaniya ng lugar na iyon.  Napabuntong-hininga siya saka hinayaang yakapin ng malamig na hangin mula roon. Pinagmasdan nya ang kalmadong kalangitan, para bang sa pagkakataong iyon ay nawala ang lahat ng pisikal na sakit sa katawan niya. Alam niyang kanina pa siya pinagmamasdan lang ni Austin, hindi siya nagsasalita. Hindi niya hiniling sa rito ang katahimikan na iyon, subalit alam nito kung kailan iyon ibibigay.  'I'm sorry' paulit ulit lamang ang mga salitang namumutawi sa bibig ni Reese, nakatayo lamang si Ruth sa harap nito, hindi niya noon nais magsalita kahit napakarami niyang tanong.  Hindi niya magawang tignan ang mukha ni Reese habang pinagtatapat sa kanya ang nangyari, walang tig

Nadatnan ni Mrs. Perez na bakante na ang kama ni Ruth, naayos na ng mga nurse ang kama. Inaasahan narin iyon ng guro, kaya naman inagahan niya ang pagpunta ng ospital subalit mas maaga pa pala itong nakaalis. Lumapit ang nurse sa kanya, may iniabot itong sketch pad. "Naiwan niya po siguro, nasa ilalim kasi ng unan nya. Malamang ay hindi na niya naalala bago siya umalis," palagay nito. Nagpaalam ang nurse bago ito umalis, nagpasalamat naman sa kanya si Mrs.Perez. Nakasulat ang pangalan ni Ruth sa cover noon kaya sigurado ang babae na sa kanya ito. Binuklat niya isa-isa ang mga pahina noon, namangha siya nang makita ang mga larawan ng estraktura na nakaguhit doon. Ang iba ay magagarang sasakyan, mga natural na pangarap ng mga batang kagaya ni Ruth. Paulit-ulit lamang ang mga iyon, nagbabago lamang ang mga disenyo.

 "Vicky, hello," bati ni Tina ng makita ang dalagang si Vicky, suot ng kapareho nilang uniporme. Doon na nag-aaral si Vicky, magkaiba nga lang sila ng section. Nagkasabay sila sa tapat ng gate ng school, tinulungan siya ni Tina sa pamamagitan nang paghawak nito sa kamay ng dalaha upang alalayan sa paglalakad. "Hi Ruth," bati ni Vicky. Ang walang ganang si Ruth ay tinapunan lamang siya ng tingin saka nauna nang maglakad papaasok ng eskwelahan. "Pasensya ka na," nahihiyang paumanhin ni Tina, napangiti lamang si Vicky. "Sanay na ako sa kanya, isa pa. Ramdam ko na ang lalim ng mga buntong-hinga niya, nalulungkot parin siya," ani ng dalaga. Napabuntong-hininga naman si Tina, pinagmasdan nila ang papalayong si Ruth.&

 "Happy birthday," bati nina Jake at Tina kay Ruth, kasabay nilang lumabas ang maraming estudyante matapos ang klase, palubog na ang araw ng oras na iyon. "Alam mo sabi bukas na yung perya sa kabilang bayan, punta tayo mamaya libre ko. Iyon nalang gift ko sayo," aya ni Jake. Napangiti si Tina, tila na excited ito sa narinig at bumaling sa kanya. "May gagawin ba tayo mamaya?" tanong nito sa kanya. Nag-aalangan naman siyang tinignan ni Ruth, mukhang natutuwa talaga ito na makasama si Jake at makapag-enjoy man lang. "Silence means yes, pupuntahan ko kayo sa bahay niyo mamaya," ani ni Jake na napapilantik pa ng daliri, matapos ay tumakbo na palapit ng sasakyan. Sinundan siya ng tingin ng dalawa, gusto sanang bawiin iyon ni Ruth. Nag-fefeeling close nanaman kasi si Jake.

"I will turn you into a good person." Nagkakagulo ang lahat, subalit naroon siya, walang lakas na pinagmamasdan ang mga ito. Namanhid na ang mga sugat at mga kalmot niya sa katawa. Mapait siyang natawa, dahil doon ay mas lalong lumayo ang mga estudyanteng nakakakita sa kanya habang sinasabihan siyang nababaliw. Walang kahit isa sa kanila ang nagtanong at umusisa kung ayos lang ba siya, ang lahat ng simpatya ay sa taong naargabyado lamang ng oras na iyon at hindi ng kung sino ang totoong biktima. Hindi siya nagsisisi, kaya niyang gawin ang mas higit pa roon para kay Tina. Alam niyang malulungkot si Austin na makita siyang ganito, subalit nais din niyang makita ni Austin na ito ang dahilan kung bakit iniisip niyang hindi dapat mahalin ang mga katulad nila. Iniwan si Deserie ng mga kaibigan niya dahil sa takot na madamay, iniwan