Pagod na si Brittany sa kakaikot sa buong venue, kakagaling niya lang sa registration both. Ngayon niya lang naramdaman ang ganitong kahirap na trabaho, saludo na siya sa mga nag oorganize nang mga ganito ka laking event.Ang hirap at subrang nakakapagod palang talaga then kailangan mo din ang sangkatutak na diskarte at isama pa ang mahabang pasensiya.Hindi pala talaga nag bibiro ang kanyang Boss nang sabihin nitong full pledge philanthropist ang kanyang ina. Dahil nalaman niyang trice a year ito nag papaorganize nang fun run charity event. At lahat nang empleyado ay required na dumalo sa fun run kasama pa ang kani-kanilang mga pamilya.Katwiran pa nang Ginang running has a huge benefits lalo nasa mental health, it has also been proven that running helps to reduce stress and diminish. That's why all employee from chairman up to the janitor are running together.Kaya kahit siya na hindi mahilig sa sports ay hindi niya na magawang mag reklamo, alas kwatro palang ay na

    May mga pangyayari, na bigla-bigla na lamang dumarating sa buhay natin, na kahit hindi natin gusto, kahit hindi naka plano. Bigla-bigla na lang itong bumubulaga, mga pangyayaring mas gugustohin na lang nating lamunin tayo ng lupa.    At ito ang isa sa mga araw na iyon ng buhay ni ko.    "Boss, naman. Ako na lang po ang mag liligpit nang mga iyan. Tama na po, nakikiusap ako, hindi mo naman kailangan pang gawin ito,"  hinging pakiusap ko sa binatang busy sa pag dadampot ng marurumi kung damit. Pa-ika-ika akong sumusunod sa bawat kilos nito. Kong tutuusin kaya ko namang gumalaw kahit papaano, hindi naman ako imbaledo. Pero hindi ako maka-kilos nang maayos dahil mabilis ang pag kilos ni Jonathan. At sa bawat dampot nito ay hinihila ko naman, nakikipag agawan ako rito. Kamuntik pang mapunit ang asul kung damit.

      "Ah. I'm so hungry and dead tired, have mercy on this handsome creature, Ms. De Salve. Lets eat." Pagmamakaawa ng lalaking kakalabas lang nito sa opisina, nag rereklamo na kaagad. Naasar na tiningnan ko ito, walang habas na umupo kasi ito sa mahogany table.     "Get down will you! Masisira mo table ko. Tingnan mo nga oh. Na upuan mo pa sticky note ko. Baba na dali! Limited edition kaya to, nabili ko pa ito sa Starbucks na kemahal-mahal ng kape nila." Saway ko sa binatang Boss. Mahina ka pa itong itinulak, pero parang walang nangyari.     "You care about this table? About your sticky note? Pero sa tiyan ko hindi? Kapag ako nag ka-ulcer sino mag papa-sweldo sayo? Sa mga tao na nag tatrabaho sa akin? Iisipin mo pa lang marami-rami rin iyon,"  Bigla itong tumayo at baliwalang pinagpagan ang pants na medyo nagusot, mula sa pagkaka-upo at inayos na ang suot na coat. "Ikaw din ayaw mo yatang kumain ulit sa Mezzú eh,

    "I'll give you Twenty million just have my baby." And his blue eyes stares at me intently.     His damn serious on this matter isn't he? Anong gagawin ko? The way He looked at me, as if his dealing with one of his clients. Mga titig na tipong kapag hindi ka pumayag ipapasara ko kompanya mo, O magsisi ka kung hindi ka pumayag sa gusto ko. Nakakatakot man isipin pero kayang-kaya nitong mapa 'OO' ako sa isang tingin lang.     And crazy it may sound, but I'm hopelessly waiting for him to crack a joke. Baka kasi biglang sabihin nito na 'Oy joke lang naniwala ka naman'. I'm waiting for that to happened but I'm waiting for nothing.     "I'm dead serious here, Brittany. That's my offer take it or leave it. But you don't have to answer me right away, I'll give you an ampule time to think this through," And he give me his crooked smile. "For the meantime, let's eat. I'm famished." And he starts to dig in.   &

  Chapter 20     "Kung ganoon naman pala, bakit hindi niya na lang tuloyang buksan ang puso niya para doon sa lalaki. It's complicated world. At pinapahirapan niya pa sarili niya. People are having a hard time finding their one true love, and when they do? They're scared to take a risk. Normal lang ang masaktan kasi iyon ang nag papatunay na humihinga tayo, at capable pala tayong mag mahal," lumingon ulit ito sa gawi ko. Puno ng buhay ang mga mata ni Nanay Susan tinuro nito ang kaliwang dibdib kung saan matatagpuan ang puso nito, "at nabubuhay tayo dito sa mundo ito, dahil dito, dahil patuloy pa rin itong tumitibok. Kahit nasasaktan na tayo tumitibok pa rin ito. Mas matakot siya sa mga bagay na hindi niya nagawa ng dahil lang nag patalo siya sa sarili niyang takot, sa sarili niyang multo." Mahabang wika nito sabay tawa nang mahina. "Dahil diyan sa kaibigan mo napapa-english tuloy ako. Sino ba iyan? Pakilala mo next time."     Dahil sa