Hindi ko kailanman tinugtog ang piyesang ito sa publiko, o magiging mas tumpak na sabihin na hindi ko hinawakan ang piyesang ito mula nang namatay ang aking mga magulang. Kinulang ako ng lakas ng loob at ito ay isang paraan para sa aking subconscious na sarili upang makatakas sa katotohanan.Maaaring ito na ang huling lesson na maibibigay ko sa kanila at sa gayon ay itinuring ko ang piyesang ito bilang aking regalo sa kanila. Sa pamamagitan ng pag-alok sa kanila ng aking pinakamahalagang alaala, inaasahan kong maaalala nila na naging guro nila ako.Itong musikal na piyesa, Street Where Wind Resides.Ang kanta ay nakaukit sa kailaliman ng aking memorya habang lubog sa pag-alala ang aking isipan; mga memorya ng mga nakakaakit na nota ng piano ng lalaking ‘yon at ang kanyang mahinhin na tinig na tumatawag na 'maliit na binibini' na paulit-ulit sa aking ulo. Pinikit ko ang aking mga mata at pinayagan ang aking mga daliri na kontrolin ang keys habang dumadaloy ang musika mula sa aking piano

Malapit na akong mamatay at nabigyan ko na ang aking sarili ng kapayapaan.Sinabi ko nang nakangiti, “Oo. Pinapatawad na kita.”“Caroline, anong nangyari sa’yo?”Sumimangot ako at tinanong, “Hm?”“Nararamdaman kong parang may mali sa’yo.”Sinabi ko nang marahan, “Ayos lang ako.”“Nasa bahay ka ba? Andito ako sa baba.”Wala akong sinabi.Nagmamadali kong binaba ang phone at bumangon. Tinago ko ang mga nagkalat na painkillers sa kwarto at nagpalit ng bagong damit. Nagawa ko pang maglagay ng makeup. Sa mga oras na ito, hindi ko sinagot ang mga tawag ni Dixon. Alam kong hindi ko siya basta-basta mapipigilan dahil nalaman niya ang passcode ng bahay ko hindi na matagal na panahon ang lumipas.1227, ang ika-27 ng Disyembre.Sinabi ko ‘yon sa araw ng aming date.Sumimangot siya at nagtanong, “Bakit mo pinili ang numerong ‘to para sa iyong passcode?”Binigyan ko siya ng isang mabilis na tugon noon, sinasabing, "Ito ay isang random na numero lamang."May mga naririnig akong katok sa pintuan ng a

Natuloy ang kasal. Hiniling ni Gwen na ganapin ito sa Bisperas ng Bagong Taon. Makapal ang hangin, maligaya ang kapaligiran at maliwanag na naiilawan ang tahanan ng pamilyang Gregg. Si Gwen ay nakasuot ng isang niyebe sa puting gown na pangkasal at nakaupo sa kwarto, naghihintay para sunduin siya ng kanyang mapapangasawa.Gayunpaman, ang lalaking ikakasal ay nakaupo sa study at mukhang abala.Ngayon ay ang araw ng kanyang kasal, ngunit hindi niya magawang maging masaya kahit ano pa man ang gawin niya. Nagmistulang ang taong ikakasal ngayon ay hindi siya. Nakaramdam pa siya ng pamamanhid sa loob, na para bang kinukumpleto lang niya ang isang misyon.Hinawakan niya sa kanyang mga daliri ang wedding ring at biglang naalala na personal na inilagay ito sa kanya ni Caroline nang magpakasal sila. Nang maisip niya si Caroline, mainit ang pakiramdam ng puso ng lalaki.Nagmistulang ang isang babaeng nagngangalang Caroline ang tanging makakaapekto sa kanya.Tahimik siyang naupo sa sofa at biglang

“Carol, katatapos lang ng surgery mo; dapat kang magpahinga.”Hindi ako namatay. Dinala ako ni Henry palayo ng Wu City at nagpaopera.Ito ay isang operasyon na merong rate ng tagumpay na isang porsyento.Gayunpaman, sinabi ni Henry na nasa bingit na ako ng kamatayan nang dumating siya sa Shaw villa nang gabing iyon. Nakahiga ako sa kama na may kasuotang puting dress. Maputla ang aking mukha at wala akong kabuhay-buhay. Patay na sana ako kung hindi isinigawa ang operasyon.Hindi kumpletong tagumpay ang operasyon, ngunit hindi rin ito nabigo.Ang mahalaga ay binigyan ako nito ng mas maraming oras.Inilagay ni Summer ang mahabang buhok ko sa aking likuran. Binuka ko ang aking bibig nang medyo nahihirapan. Nang makita niya iyon, dali-dali niya akong pinahinto at sinabing, "Kakagising mo lang at may nakakabit na makina sa iyo. Huwag ka munang magsalita sa ngayon."Kumindat ako upang ipakita na nauunawaan ko. Pagkatapos, nagpatuloy si Summer, "Hindi ka namin inalis ilang araw na ang nakakali

Kung si Lance ay ang lalaking tumugtog ng piano at tumawag sa aking "maliit na binibini" siyam na taon na ang nakakaraan, ang sumunod na aming pagkikita pagkatapos ng aming paghihiwalay ay nang makita ko ang isang pamilyar na mukha sa cat cafe ni Summer.Iyon ay isang hindi kalimot-limot na alaala gaya ng mga pagkikita namin sa mga lumipas na taon. Ang imahe niya ay nag-overlap sa aking mga alaala na kasama ang malambing na lalaking iyon.Tinanong ako ni Summer noon, “Carol, bakit ka umiiyak?”Ayokong umiyak, ngunit siyam na taon kong hinahabol ito.Ito ay isang bagay na dumaloy sa aking mga ugat at inukit sa aking mga buto.Ito lamang ang tangi at huling inaasam ko sa mundo.Naalala ko nang malinaw kung paano ako bumangong nagmamadali upang bumalik sa backstage at hanapin siya matapos ang konsiyerto. Gayunpaman, hindi ko siya nagawang hanapin at labis na nadismaya. Labag sa aking kalooban ang umalis sa concert hall.Habang naglalakad ako sa kalsada ng dahan-dahan sa aking high heels,