All Chapters of The Photo Collector : Chapter 11 - Chapter 16

Cylvia's POV:Tandang-tanda ko pa noong una akong tumapak sa paaralang ito, I was a seventh grader that time. Walang estudyante na hindi ngumingiti, na hindi tumatawa. Bawat daanang aking nalalampasan ay may grupo ng mga kabataang abot langit ang saya, kumikinang ang mga mata sa sobrang ligaya. Hanggang ngayon, malinaw na malinaw pa rin sa aking pananaw ang ganitong mga nakasanayan. Pero habang tumatagal, kumukupas na ang paniniwalang sadyang masayahin ang mga mag-aaral dito sa amin. Habang tumatagal, umiiba ang ihip dito ng hangin. Habang tumatagal, unti-unting nababalot ng misteryo ang dating payapang paaralan. At habang tumatagal, lumilisan na ang saya ng dating kabataan. Iba ang ngiti ng mga kabataan noon sa ngiti ng mga kabataan ngayon. Namin pala, dahil isa din ako sa mga iyon. Noon, ang ngiti ay ginagamit para maglahad ng kasiyahan. Pero ngayon, ginagamit na ito para magtago ng kasamaan. Alam kong may tao talaga sa likod ng bawat buhay na lumisan. At alam k

Rosalyn's POV:Naiwan kaming apat dahil kakababa lang namin mula sa Senior High School building at hindi matawaran ang pagod sa katatakbo sa ilalim ng araw, kaya napili muna naming mamahinga kahit saglit. Nagpunas ng mga pawis, nag-asikaso ng mga sarili, at nagpulong-pulong tungkol sa sayaw na itatanghal namin mamaya. Apat na lang kami ang natitira dito sa dressing room, kaya medyo angkin namin ang lahat ng mga electric fan sa loob, maging ang sapat na espasyo ng buong silid para mag-unat-unat ng mga buto. Habang sinusuklay ko ang aking buhok, bigla akong tinanong ni Leigh Ann. "Alin sa dalawang ito ang sa tingin mo'y mas bagay sa'kin?" tanong niya, pinapakita ang dalawang contact lenses na nasa kulay asul at kulay kape. Hindi ko alam kung bakit siya maglalagay nito sa mata, gayong hindi naman ito makikita sa malayuan. Sobrang laki ng entabladong aming sasayawan, at sobrang layo sa amin ng mga manunuod. Imposibleng

Jode's Pov: Ginising ko si Rex mula sa kanyang pag-iidlip nang mapansin kong tumila na ang ulan. Agad naman siyang bumangon at inunat ang katawan.  "Good. Sa wakas at tumigil na ang ulan," aniya sabay hikab.  "Kaya nga. Tara na, uwi na tayo." Kinuha ni Rex ang kanyang bag at saka isinuot ito. "Sige, ihahatid na kita sa inyo." "Kahit huwag na. Kaya ko na ang sarili ko," pagtanggi ko.  "Kahit kaya mo na ang sarili mo, kailangan pa rin kitang ihatid." Pagpupumilit nito sabay kuha sa aking mga gamit. "Tara na." "Oh sige na nga,hatid mo na ko. Bahala ka, baka pagsisisihan mo to bukas." Pagbabanta ko sa kanya habang nag-umpisa na kaming maglakad.  Napatingin ako sa aking relo and it's almost 6:30. Kaya hinikayat ko si Rex na mas bilisan pa ang paglalakad dahil ayokong mapagalitan na naman ni mama. Napagk