Maximaze ParkNgumiti ako. “Huwag po kayong mag-alala. Kaya ko po ang aking sarili.”   Marahan akong napatawa dahil sa aking tinuran. Hindi ko dala ang aking arnis o kahit ang aking palaso at pana kaya maliit ang tiyansang maprotektahan ko ang sarili kapag wala si Liene. Aasa na lamang ako sa mga itinuro ni Heneral, ang pag-atake at pagdepensa. Sigurado naman akong mayroon akong natutunan.Ginulo niya ang aking buhok. “Kumain ka na. Huwag mo ring kakalimutan ang aking pagkain. Ako’y may kakausapin lamang.” Tumawa ako. “Opo, Tiyo!” Tumalikod ako sa kaniya at tumakbo papalayo kasama ni Liene.“Mag-iingat kayo!” pahabol na sigaw ni Tiyo.Dumeretso kami sa bayan. Kabisado ni Liene ang daan. Nang kami ay makarating sa tindahan ng mga pagkain, masasabi kong marami ngang masasarap na pagkain dito. Sa tingin at amoy pa lamang ay nakakabusog na ngunit iisa lamang ang aking hinahanap, ang

Maximaze ParkMayaʼt maya pa ay tumunog na ang gong, hudyat na magsisimula na ang laban. Unti-unti silang lumapit sa isaʼt isa nang mapansin kong si Liene ay nakatutok sa lalaking nagboluntaryo.“Liene, may nararamdaman ka bang kakaiba sa lalaking iyon?” Tinuro ko ang lalaking nagboluntaryo. Sa tuwing tumitingin si Liene nang ganoon sa isang bagay o sa isang tao ay may kakaiba. Kaya ganito na lang ako kung magtaka.Tiningnan niya ako sa mata kaya tiningnan ko rin ito sa mata, naghihintay ng sagot niya. Bumuntonghininga ito at nagsalita, “siya ang aking kapatid, Maze. Pumunta siya rito upang sumubok muli nang makasama siya sa isang grupong iniidolo niya. Kapag nanalo siya sa labang ito, magkakaroon siya ng tiyansang lumabas ng Normous at libutin ang mundo . . .”   Huminga siya nang malalim at tiningnan ang kniyang kapatid. “. . . Ilang beses na siyang natalo—ilang beses na rin siyang nasaktan ngunit kahit ilang beses

Sybil ParkAking tinikman ang aking niluto. Pinaglutuan ko si Maze ng kaniyang tanghalian dahil baka malipasan na naman siya ng pagkain.Ilang araw na ang lumilipas ngunit bibihira lamang kami mag-usap ni Maze dahil mahigpit ang kaniyang oras. Isa na din ang dahilan na magkaiba kami ng tahanan. Mas pinili niyang tumira sa isang manor upang malapit lamang sa palasyo ng emperor. Naiwan naman ako dito sa lugar kung saan malapit lamang sa Ilog ng Deshqua ang bahay na aking tinitirhan. Mas pipiliin kong mamuhay nang tahimik sa liblib na lugar na ito. Payapa lamang at masarap tanawin ang kalikasan.Naandito naman si Darius upang ako'y bantayan kaya't wala nang dapat ipag-alala si Maze ngunit hindi ako sigurado kung nag-aalala pa ba siya. Bihira lamang kami mag-usap at magkita, nasasaktan ako sapagkat pakiramdam ko na kahit naandito na siya, parang hindi ko pa rin ramdam ang kaniyang presensya. Minsan naisip ko, na ayos ba talaga siya? Sa isang beses na tinanong ko siy

Maximaze Park Pinanood ko si Isa na umalis. Nang magsara ang pinto, ikinuyom ko ang aking kamao, nanggagalaiti kong isinara ang aking mga ngipin, at salubong ang aking mga kilay. Nakaramdam ako ng kirot sa aking ulo kung kayat mahina ko itong tinampal. “Maze, takbo!” sigaw ni Liene. Kasulukuyan niyang nilalabanan ang malakas na hanging nanggagaling sa kakaibang enerhiya dala ng babaeng kaharap namin ngayon. Nasa bingit na kami ng kamatayan dahil sa babaeng nakaharap namin. Bata lamang siya at mukhang kasing-edad namin ngunit mas malakas siya. Ang kaniyang enerhiyang dinadala ay kakaibang-kakaiba. Para bang ito ay mayroong kapangyarihan. Mali, mayroon nga sapagkat sobrang liwanag at sobrang lakas ng hangin.Sa lakas nito, ang kaniyang buhok ay nililipad. Sinusubukan ko na tingnan ang kaniyang wangis. Ang kaniyang mga mata ay umiilaw at siya'y nakatingin sa akin. Nasa panganib kaming dalawa ni Liene. Hindi ko naman siya basta-bastan

Maximaze ParkBumuntonghininga siya at tumingin sa kaliwa, kung saan makikita ang imaheng aking ipinaguhit. Ang imahe ni Ina kasama ako. Akin iyon ipinagawa nang sa gayon ay palagi ko siyang maalala. “Children lost their parents, parents lost their children . . . “ Malungkot niyang tiningnan ang imahe at para bang may inaalala ito. “ . . . Madreign destroyed everything—friendship, family, dreams, trust, and peace. They even took our freedom.”   Ako'y kaniyang nilingon at malamig na tiningnan. Tumingin naman siya sa taas kung saan makikita ang makulay na larawan. “What they did in the past two decades is worse than what they did more than 400 years ago, wherein they discriminated, tortured, and slaughtered our ancestors before trapping them under Mount Colossus.”   Pilit niyang pinapakalma ang sarili. Huminga ito nang malalim at kalmado akong tiningnan.“What will you feel if you lost your parents? What