บททั้งหมดของ The Fall of the Queen: บทที่ 91 - บทที่ 100

Ang lahat ng pag-aalala kanina ni Cyrus ay humupa nang malaman na normal lang ang kung anong naramdaman ko kanina dahil sa pagbabago sa aking katawan. Ang pag-aalala niya kanina ay agad na napalitan ng pagkasabik at saya kung kaya’t sinulit niya ang oras sa pagkausap sa mga anak naming hindi pa siya tunay na naririnig. Pagkatapos naman no’n ay agad naman niyang tinawag si Ina at si Danie upang tanungin kung tunay nga ang aming naramdamang buhay sa akin, at sunod na isinama rin niya sa aming silid ang punong nanggagamot sa kastilyo upang mas lalong makumpirma na totoong dinadala ko na ang magiging mga tagapagmana namin. “Ano? Totoo bang dinadala na ng mahal na reyna ang mga anak namin? Tunay bang kambal sila? Magkakaroon na ba kami ng mga tagapagmana? Kumusta ang kanilang mga lagay?” sunod-sunod na tanong ni Cyrus na pabalik-balik ang paglalakad sa harap ng kama. Bakas ang kaba sa kanyang mukha na aking ikinatawa. Alam naman niya ang sagot at kanina’y sabik-sabik, pero heto s

“Ulitin mo ang sinabi mo,” utos ni Cyrus kay Helena at pumasok sa loob ng silid na ito. Napapikit na lang ako nang mariin, at sa aking pagdilat at lumapit ako kay Cyrus. Agad na niyakap ko siya at sinubsob ang mukha ko sa kanyang dibdib. Hindi ko naramdaman ang presensya niya kanina. Sigurado akong itinago niya iyon at hindi tunay na dumiretso sa may kusina, bagkus ay sumunod sa amin. Hindi ko alam kung may napapansin na ba siya sa mga ikinikilos ko noong mga nakaraan, o kung bakit siya sumunod sa amin, pero ang katotohanan na nalaman na niya ang mangyayari sa mga susunod ay hindi maaari. Ginawa ko ang lahat para itago sa kanya dahil alam kong sobra siyang maaapektuhan, ngunit kahit gaano ko ito itago ay mangyayari pa rin pala ito. “Totoo ba ang lahat ng nakita mong mangyayari sa ikalawang kabilugan ng buwan? Paanong mangyayari na ako ang magiging dahilan ng pagkamatay ni Fajra? Paano ang mga a-anak namin? At ano ang sinasabi mong kung hindi sila ay ako ang mawawala?

Simula nang dalhin ko ang aming mga anak ni Cyrus ay hindi ako naaalis sa malalim na pagtulog sa gabi kahit gaano pa karami ang iniisip, ngunit sa pagkakataong ito ay para bang may pilit na hinihila ako upang gumising, kung kaya’t unti-unti kong minulat ang mga mata ko. Rinig ko ang pagkatok na nagmumula sa bintana at para bang kahit walang naririnig na boses ay may tumatawag sa akin. Dahan-dahan kong inalis ang braso ni Cyrus na nakapulupot sa akin at agad na pinalitan iyon ng unan. Sinigurado ko ring gamitan iyon ng aking kapangyarihan upang mas akalain ni Cyrus na ako pa rin ang kanyang yakap. Palagi kasi siyang nagigising kapag umaalis ako sa tabi niya kung kaya’t hindi ko na nais na maistorbo siya ngayon. Mahaba ang naging araw niya dahil naglibot siya sa lahat ng bayan, at pagtapos ay pinagluto ako noong hapon, at nang sumapit naman ang gabi ay nag-ensayo. Kaagad na bumaba ako ng kama at lumapit sa bintana. Sa paghawi ko ng makapal na kurtina ay napakunot ang a

“Cyrus, maaari bang pumunta tayo sa hardin?” tanong ko sa kanya na kasalukuyang nasa likuran ko at sinusuklayan ang mahaba kong buhok. Napatigil siya sa kanyang ginagawa, kung kaya’t kinuha ko ang pagkakataon na iyon upang lumingon sa kanya. Nakakunot ang noo niya sa akin at mukhang hinihintay na sabihin ko ang rason ko para sa kahilingan ko na ito. “Gusto kong masaksihan ang paglubog ng araw, at sa hardin natin matatanaw iyon,” dugtong ko. Napatango naman siya sa akin at napangiti, bago tinapos ang kanyang ginagawa at tumayo na. Kaaalis lang ng mga kasamahan namin upang maghanda sa magaganap bukas, kung kaya’t kaming dalawa na lang ang naiwan sa aming silid. Buong araw nila akong binantay, at ngayong malapit nang sumapit ang paglubog ng araw ay nagpaalam na muna, ngunit mga babalik din mamaya. Nang sumapit ang ika-sampung araw bago ang takdang kabilugan ng buwan ay parati silang nasa silid namin ni Cyrus at nakabantay, lalo na sina Helena, Danie, at ang akin

CYRUS “Hijo, maaari mo ba akong ihatid sa tabing ilog? Masyado lang marami ang dala ko at nananakit na ang aking likod sa pagbuhat.” Napatigil ako sa paglalakad nang bigla may magsalita sa aking likuran. Boses iyon ng isang matanda, kung kaya’t agad ko siyang nilingon, at nabigla nang makita ngang naroon siya. Nilingap ko ang paningin ko sa paligid upang tignan kung saan siya posibleng nagmula dahil malalim na ang gabi at sa pagdaan ko naman dito kanina ay wala siya, ngunit dahil hindi ko alam at wala akong ideya ay muli ko siyang hinarap at ngitian. Siguro ay masyado lang akong tutok sa paglalakad kanina at hindi siya napansin. Pagod na pagod na kasi ako dahil tatlo ang trabaho ko ngayong araw, at pagtapos ay wala naman nang masakyan kung kaya’t hanggang sa kalagitnaan lang ng daan pauwing lugar namin ang naabutan ko. Halos nakisabay nga lang ako. Pagtapos kong ihatid si Gov kanina sa Munisipyo ay kung saan-saan naman pumunta si Ms. Sof