“Kilala mo ang lalaking ‘yan?” tanong ni Zek. Sa hindi namalayang sandali biglang dumami ang tao sa gitna ng daan. Nasa likod sila ni Agustus at nag-aangil ang mga ito; naamoy ko rin ang mabahong amoy na naamoy ko nang naglilinis ako ng aking apartment. Nang mga panahon ‘yon ay palagi kong nakikita si Agustus at lagi niya akong pinasasakay sa kalesa niya. Kaya pala naamoy ko lagi ‘yon sa kanya pala ‘yon. Amoy aso.     “Oo, siya si Agustus.”     Bababa na sana si Zek nang pinigilan ko siya, “Bakit?” takang tanong nito. Tumingin ako sa kanya na parang nagbibigay ng babala. Hindi maganda ang kutob ko sa nangyayari. Nakita kong papalapit na sa amin ang mga lalaki at naiwan si Agustus. Lumabas ako dala ang akin pana.     Nakita mismo nang dalawa kong mata na nagpalit anyo ang mga lalaki. Humaba ang nguso nila at tumubo ang mga balahibo. Naging lobo ang mga ito. Nagtataka a

    Tinahak namin ang isang masukal na daan, matataas na kahoy at maraming matataas na damo ang nasa palagid. Tumila naman ang malakas na ulan at naging kalmado na ang hangin. Nasa loob na kami ng kagubatan, at tanging huni ng kuliglig ang naririnig namin. Tila isang tahimik na lugar ang gubat pero nakakatakot.   “Mag-ingat ka sa mga ahas na nagmumukhang sanga ng kahoy; delikado ito at makamandag,” babala ni Emory.   Nang tumingin ako sa kanya ay nakita kong nakatingin din ito sa akin. Ako lang ang sinasabihan niya dahil ako lang naman ang hindi pamilyar sa lugar ng Don Salvador. Tumango ako bilang tugon sa sinabi niya. At sa unang pagkakataon ay nakita ko ang ngiti ni Emory. Biglang gumaan ang pakiramdam ko sa ngiting ‘yon. Parang nagbibigay pag-asa at ginhawa.   “Agustus!” biglang sigaw ni Emory.   “Alam ko Em, tigil muna tayo,” maawtoridad na sabi ni Agustus. &nbs

   Isang malakas buhos ng tubig ang nagpagasing sa akin. “Gising, Mahal na Prinsesa!” isang galit na boses ang umalingawngaw at nag-eecho sa buong paligid o talagang nahihilo lang ako sa masangsang na amoy na naamoy ko.     “Magandang umaga, Mahal na Prinsesa, Breakfast is served,” saad ng isang babae. Alam kong si Annabelle ito, sinusubukan kong alalahanin ang nangyari; nawalan ako ng malay dahil sa kanyang sakal tapos hindi ko na alam ang sumunod na nangyari. At bigla akong napa-isip kung nasaan na sila Agustus. At si Zek? Nasaan si Zek?     “Anong inisip mo?” nang-iinis na sambit niya.     “Nasaan ba ako?” tanong ko.     Tumawa ito, “Hindi ko alam na ganito pala kahina ang Prinsesa ng Verona,” pang-iinsulto niyang saad. “Patayin na kaya kita?” aniya. Hindi ko pinansin ang kanyang sinabi, pinaikot ko ang aking paningin sa paligid

 Hindi agad ako nakapaghanda dahil sa bilis ng pangyayari. Wala akong nagawa kundi kapain ang kwentas na binigay ng babae sa akin kanina. Nilabas ko ito at iwinasiwas sa hangin habang nakayuko ako. Huminga ako nang malalim dahil sa kinakapos na ako. Nagtaka ako sa biglaan katahimikan. Nang iangat ko ang aking ulo ay gano’n na lang ang pagtataka ko, nang makita kong abo na ang mga nilalang sa kanina lang ay gusto akong kainin ng buhay.  “Tumayo ka na, Hija,” ani ng isang matanda.  “W-wala na sila?” takang tanong ko.  “Wala na,” tugon naman ni Lala.  “Bakit hindi ka pumasok?”  “Marami silang harang na inilagay, ang isang katulad ko ay hindi makakapasok,” paliwanag nito. “Bakit naman?” &n

 “I almost beg someone to stay, I nearly break my walls. Breaking my own rules just to be with him. Now, I’m picking myself piece by piece. Hindi niya ako kayang ipaglaban. Hindi na rin makalaban ang puso ko.” Tumayo si Lala at puwesto sa harap ng bintana.  Magtatanong na sana ako bakit naging wand siya pero kailangan niya ng makakausap ngayon. Ramdam ko rin ang sakit na nadarama niya. Nais ko rin malaman kung ano ang nakaraan nila Gradon at kung bakit nasasaktan siya hanggang ngayon.  “Para akong tanga kahahabol sa kanya. Pinipilit na maging maayos ang lahat, minsan nanglilimos ako ng atensyon niya. Akala ko gano’n kalalim ang pagmamahal niya; gano’n katibay ang pag-iibigan namin. Pero wala ―sumuko siya nang gano’n na lamang.”  “Ano ba ang dahilan, bakit kayo naghiwalay?”  &ld