Napatulala ako nang dumanpi ang kanyang mga labi sa labi ko. Napakapit ako sa upuan sa tindi ng halik niya. Unti-unting pumipikit ang aking mga mata at dinadama ko ang sarap ng kanyang halik. Nababaliw ako sa sensasyong binibigay niya sa akin. Hindi ako makahinga nang mabuti. Pero nang tumugon ako sa kanyang mga halik, naramdaman kong unti-unti akong nadadala at hindi ko na namalayan na nasa leeg na ang kanyang labi.     “Z-zek…” ungol ko sa kanyang pangalan.     “Sabihin mong muli, Liah, call my name again, babe,”     Walang pagdadalawang isip ay muli kong tinawag ang kanayang pangalan, “Z-zek,” muli niyang inangkin ang mga labi ko habang binubuhat niya ako papunta sa kanyang kama. Muli niyang hinalikan ang leeg ko habang gumagapang ang kanyang mga kamay sa bawat parti ng katawan ko.     “Z-zek…” garagal kong sambit sa kanyang pangal

    Kinuha ni Lala, ang papel at binasa nito ang tulang isinulat ni Zek. Ngumiti ito at tumimgin sa akin. At tulad ng inaasahan ko, umupo ito sa tabi at hinawakan ang kamay ko.     “Masarap ang pag-ibig, Liah, walang kasing saya. Pero tandaan mong katumbas ng saya ang sakit,” seryosong tugon nito.     “Salamat, Lala,”     “Pero sige, hayaan mo ang puso mong maramdaman ang pagmamahal na dapat mong maramdaman.” Ngumiti ako at niyakap ko siya, masaya akong nagkaroon ako ng kaibigan sa katauhan ni Lala. Bihira ka nang makakakita ng ganitong uri ng kaibigan.     “Sige na Liah, hinihintay ka na yata ng prince charming mo sa baba,” ani nito habang patawa-tawa.     “Salamat,”     Tumayo na ako at naligo. Habang naliligo ay iniisip ko kung paano ako magpapaalam sa p

 “Liah, please,” nagsusumamo niyang sabi. Isang salita pa nito ay mawawalan na ako ng lakas ng loob na umuwi. Hindi ko matitiis na hindi siya pansinin. Kahit ako ay nahihirapan, ayokong umalis, ayokong mawala siya sa paningin ko. Pero hindi ko maitatanggi sa puso’t isip ko ang sakit na nadarama ko. Parang tinutusok ang mga karayom ang dibdib ko. Halos hindi ako makahinga nang mabuti.  “Nais kong mapag-isa, Zek,”  Nakitang kong yumuko ito, nanlulumo, ramdam ko rin na nasasaktan ito. Pero wala akong magagawa. Sa ngayon sarado ang isip ko sa kanyang paliwanag. Kailangan kong mag-isip at kailangan ko nang umuwi.  “Papayagan kitang umalis, Liah, basta ipangako mo ang isang bagay,” ani nito sa masuyong boses. Lumunok muna ako bago ko siya tinugon.  “Ano ‘yon?” Pilit kong pinapatatag

   Tangan-tangan ni Liah ang kaniyang pana at alam niyang nasa tabi niya si Lala, tahimik siyang lumabas ng kaniyang silid. Hindi siya mapakali simula nang makita niya ang mga lobong kausap ng ama ni Laura. Pamilyar sa kaniya ang mga lobong iyon. Iyon ang mga lobong nakita niya na bumisita noon sa kanilang kaharian. Nais niyang matukoy kung ano ang kanilang plano, at bakit nila kausap ang ama ni Laura. Nang nakalabas na siya ng palasyo ay agad na nilabas niya ang kaniyang wand at tinawag si Lala. Ilan sandali pa, ang wand ay nag-iba na nang anyo, at bumungad si Lala, na tila tinatamad at antok na antok pa. “Lala, ano ba?” inis na tanong ni Liah sa kaniyang pantas. “Teka, ito na―mag-aanyong ibon na po.” Ilang sandali pa ay nag-anyong ibon si Lala. Agad naman sumakay si Liah sa likod ni Lala. Alam ni Liah ang amoy ng mga lobong ‘yong at kung kailangan niyang gumamit ng portal ay gagamitin niya, p

    Hindi mapigilan ni Liah, ang sarili. Niyakap niya si Zek nang mahigpit hanggang sa lumuha na siya nang tuluyan. Bumuhos ang malakas na ulan. Mas lalo lumakas ang iyak ni Liah sa bisig ng prinsipe. Hindi niya alintana na unti-unti nang nawawalan ng bisa ang kaniyang salamangka na ginamit kay Annabelle. Niyakap siya ni Zek, kahit hinang-hina na ang prinsipe. Naging emosyonal si Liah nang mga oras na iyon. Hindi na niya mapigil ang pagod, pangamba at pag-aalinlagan sa mga bagay. Parang nawawalan na siya ng pag-asa. Sa kaniyang kahinaan mababakas ang unti-unting pag-usbong ng kasamaan. Unti-unti na rin napagtanto ni Liah ang kaniyang pagsubok. Haharapin niya lahat, wag lang mawala ang lalaking pinakamamahal niya.   Mas lalo pang lumakas ang ulan at ang ihip ng hangin, isa-isa na rin binabaklas ni Annabelle ang mga ugat sa kaniyang katawan. Tuluyan nang nawala ang salamangka na ginamit ni Liah. Sumilay naman ang ngiti sa labi ni Annabell