บททั้งหมดของ THE CURSED BLOOD: Witch in the Palace (Tagalog) : บทที่ 11 - บทที่ 20

Ang Corinth, isang bansa na malapit sa kaharian ng Verona. At kasalukuyaan nandito si Lucas para sa kanyang misyon bilang prinsipe ng Asville. Sa kanya nakatoka ang pag-aasikaso ng lupa ng mga mamayanan ng Corinth na nakatira sa Asville. Kabilang na do’n ang lupa nila ni Elle.   "Hey! Bro? Uuwi ka raw sa annual event ni 'yo?" saad ni Baron, kaibigan ni Lucas.   "Yeah, it's a tradition. I need to go home and I miss my sister, Liah and my parents too," saad niya.   "Who else?" ngumisi ito, teasing his friend.   "Hmm? Who else? No one―bro, why?" kunot noong tugon ni Luke.   “I doubt it. Sa dinarami-rami ng mga babaeng na-inlove sa 'yo dito sa Corinth, ni isa sa kanila hindi mo pinapansin. Ni tingin nga hindi mo matignan. Akala ko tuloy bakla ka," saad ni Baron, sabay tawa.   "You jerk! Wa

Kumakati na ‘yong puwet ko, kaya hindi ko na mapigilan gumalaw. Takte! Naramdaman niya siguro; kaya sumilip ito na parang tanga, “What? Walang tao? Nagpapanggap akong tulog makita lang ang mukha ng babaeng ‘yon,” himutok nito.   Napangiti ako sa sinabi niya. Ang kyut niya talaga parang bata. “Lalapag na ang eroplano pero hindi pa rin bumabalik ang babaeng 'yon. Saan naman ‘yon pumunta?” saad nito. Hindi ko alam pero bakit parang naiinis ito; parang naisahan siya.   "Tch. Tumae siguro," saad niya. I laughed silently.    “Kainis! Ano bang pakialam ko sa babaeng 'yon, damn! Hindi ako interesadong makita ang mukha niya, aish! Pero imposebling hindi ko siya makita. This floor is first-class seat.      Kaunti lang ang tao rito, baka bumaba ng second floor? Kainis ginayuma yata ako, no’n ah?” Gusto kong matawa nang malakas. Parang bata kasi

Nang makarating ako sa bukana ng kanto ay agad akong bumaba ng kalesa at pumasok na sa eskinita. “Miss, sigurado ka bang ayos ka lang?” habol na tanong ng lalaki. Lumingon ako at ngumiti. Sa isip-isip ko ang gentleman ng lalaking ‘to at ang gwapo pa. “Oo, ayos lang ako, salamat,” ani ko.   “Nandito lang ako sa tabi-tabi kapag kailangan mo.” Nagtaka naman ako bakit ko siya kakailanganin? Ngumiti ako bilang tugon sa sinabi niya. Tinahak kong muli ang daan patungo sa unit ko. Muli akong lumingon sa lalaki at nakita ko siyang kumakaway sa akin nang nakangiti. Sandali ay nakaramdam ako ng payapa; ang gaan sa loob ko dahil sa ginawa niya. Kumaway ako at tumalikod na; hindi ko man lang natanong ang pangalan niya. “Aish!”   Kinabukasan ng hapon naghanda ako para maghanap ng trabaho. Nagsuot ako ng semi-formal na blouse at black jeans. Pinarisan ko ng itim na doll shoes. Tinali ko naman ang buhok ko pataas. Tumingin ako sa salamin at nang makita

As the water falls on the lake floor, tears run down. This pain leaves no trace but unseen scars, filling my heart into blue, blue as the sky. Bugs buzz the memories away, fading like a rainbow in the clouds. Tearing me apart, tearing me apart.   Nilapag ko ang libro at bumagon na ako. Bagong araw bagong karanasan. Nasasanay na ako sa palasyo. Kahit na medyo nakakapagod. At nami-miss ko na sina mama. Tinuruan naman ako ni Nana Senya sa mga gawain bahay, kaya hindi na ako nahirapan sa gagawin ko araw-araw.   Nakapagtataka lang kasi one week na, pero hindi ko pa rin nakakausap ang Prinsipe, tungkol sa kung ano ang magiging silbi ko sa kanya. Akala ko ba, he needs an assistant. But here I am doing chores and arranging tables buong araw. Kapagod pero nag-eenjoy na man ako. Dahil bago ang experiences na 'to sa akin, bigla akong na proud sa sarili ko. Next stop, ang bar naman mamaya. Tinapos ko mun

Tulala si Luke habang binabagtas niya ang daan pauwi sa kanilang palasyo. Basang-basa siya sa siya at parang gusto niyang itapon ang sarili sa kanal sa ginwa niyang pag-iwan na lang basta sa dalaga sa hardin. Naging duwag at natakot siya; ngayon paano niya haharapin ang dalaga. Paano niya pa ipaglalaban ang dalaga kung siya ang rason bakit ito umiiyak at nasasaktan ng husto.   “Hijo? Anong nangyari?” salubong na tanong ng kanyang ina.   “Wala, Ma, nabasa lang ako ng ulan.”   “Sige na, maligo ka na at magpahinga.”   “Sige, Ma,” tugon niya.   “Nga pala, anak,” habol ng kanyang ina.   “Bukas na ang pagdiriwang na gagawin ng mga tao para sa ‘yo.”   “Ah, sige, Ma, darating ako.   Umaasa ang binata na makikita niya ang dalaga sa handaan at hihingi siya kapatawaran sa kanyang ginawa. Buong buhay niya ay Elle lamang ang tangi