"Anong nangyari? paanong nagkaroon ng car accident?" nalaman ni Simon na nasama ito sa isang car accident, at hindi na inalam pa ang detalye ng sitwasyon, kaagad niyang pinatigil ang meeting at nagmadaling pumunta sa hospital.Sikreto siyang nakahinga nang maluwag nang makita niya itong nakaupo, buhay at maayos. Malaking parte nga lamang ng noo nito ay mayroong sugat at nagdudugo pa rin. Hindi naglaho ang pagsasalubong ng kanyang kilay.Magsasalita na sana si Sharon nang bumukas ang pinto ng emergency rescue room. Tumayyo kaagad at tumakbo papalapit. "Doctor, kumusta po siya? nailigtas niyo ba siya?" Hinawakan niya ang unang doktor na lumabas at kinakabahang nagtanong.Umiling ang doktor. "Sa kasamaang palad, malala ang mga natamo niyang pinsala at hindi na namin siya nagawang mailigtas. Idineklara na siyang patay."Sa sandaling iyon, natigilan si Sharon. Naramdaman niya ang isang malakas na kidlat na tumama sa kanyang puso!Kasunod nito, nanood si Sharon nang ilabas si Manager Co

Naninikip ang puso ni Sharon, tumalikod siya para hanapin ang anak.Hindi siya sinubukang pigilan ni Simon. Nagdilim ang mga mata nito, at sumunod na lamang.Pinuntahan ni Sharon ang lugar kung saan sila nagtatanim ng puno. Hindi ito masiyadong tago, pero kaunting tao lamang ang dadaan sa area na ito. Pinapalibutan din ito ng mga puno."Sebastian? nasaan ka?" Lumakad sa putikan si Sharon dala ang kanyang payong. Malakas na ang buhos ng ulan sa oras na 'to."Sebastian, sagutin mo si Mommy...." Naiiyak na sa takot si Sharon. Hindi niya mahahanap ang anak sa ilalim ng malakas na ulan.Wala na siyang iba pang kasama, at tanging anak lang niya ang kanyang suporta. Hindi niya kakayanin kapag nawala ang kanyang anak!Bigla naman siyang nadulas at nahulog sa putikan nang nakakahiya. Nang bumagsak ang payong sa gilid niya, tumalsik sa kaniya ang malamig na ulan. Gayunpaman, kaagad niyang sinubukang tumayo habang patuloy na sumisigaw para sa anak, "Sebastian!"Si Simon na nasa hindi kalay

Labis na naguguluhan si Fiona. Paanong naging anak ni Simon ang batang 'yon? ginawa niya ba talaga 'yun kasama si Sharon?Mahabaging langit, sisimulan na bang akuin ni Simon ang responsibilad sa kanila at pakakasalan si Sharon?Niyukom ni Fiona ang kanyang mga kamao sa galit.Inilabas ni Simon si Sebastian sa private hospital at tinawagan si Sharon para sabihing nakita na ang bata. Sinabi niyang iuuwi niya ang bata at mabuting umuwi na rin ito.Habang pauwi, nakaupo ang dalawa sa loob ng kotse. Inalog ni Sebastian ang laamn ng kanyang mga binti at tiningnan ang matangkad at gwapong lalaki sa tabi niya. Nagtanong siya, "Tito, ano pong nangyari sa matandang babae?"Tumaas ang kilay ni Simon at pinaningkitan ito. "Sinabi ko sa kaniya na ako ang tatay mo, kaya hindi ka niya guguluhin pa."Umupo nang tuwid si Sebastian at nagtanong, "Ganoon lang kasimple?"Tumango nang kaunti ang lalaki. "Oo."Hirap si Sebastian na paniwalaan ito. "Ganoon po ba kayo kagaling? takot ba siya sa inyo?"

Labis ang pagtatakang tiningnan ni Sharon ang gwapong lalaki. Bakit siya nito binigyan ng marriage agreement?“Hindi ko maintindihan ang ibig mong sabihin, President Zachary.” Natagalan bago niya magawang makapagsalita.Hindi maintindihan ang ekspresyon ng lalaki. “Malinaw ang sinasabi sa agreement. Kailangan ko ng asawa, at kailangan ng anak mo ng isang ama.”Sandaling nabasa ni Sharon ang buong agreement kanina. Sinabi rito na magiging kasal sila, ngunit magiging sikreto ito at asawa lang siya nito sa papel.Gayunpaman, hindi pa rin niya maintindihan kung bakit siya ang pinili nito?“President Zachary, kailangan nga ng anak ko ng isang ama, pero hindi naman kailangan na maging ikaw ‘yun.”“Kailangan maging ako ‘yun.” mabilis itong sumagot, hindi nagpapatalo ang tono.Nagtataka niyang tiningnan ang malalim at maiitim nitong mga mata at pinakinggan ang mga sinabi nito, “Limang taon na ang nakalilipas, sa Monarch Hotel.”Nang sabihin niya ang mga salitang ito, naramdaman ni Shar

Matapos tingnan ang mga litrato, kumunot ang noo ni Dr.Collins at sinabi, “Pamilyar ang taong ito. Bigyan mo ako ng oras para alalahanin…” Dahil walang litrato ang lalaki na nakaharap, mahirap kay Dr.Collins na alalahanin ang tao.“Ayos lang. Hindi niyo po kailangan magmadali.” Hindi mapakali si Sharon, pero hindi tama na madaliin niya ito.“Ah, naalala ko na. Kahawig ng lalaking ito si Dr.Wayne John. Nasa surgery department siya.”“Wayne John? Sigurado po ba kayo?” Kuminang ang mga mata ni Sharon.“Oo, kahawig niya. Subukan mong magpunta sa surgery department at magtanung-tanong.”“Salamat, Dr.Collins.” Nais kaagad makita ni Sharon ang Wayne John na ito.“Walang anuman. Sobra ang pagka-guilty ko dahil hindi ko nagawang iligtas ang tatay mo noon.”Nang napansin ni Sharon na nag-alinlangan ito kung magsasalita pa, muli siyang nagduda. “Dr.Collines, marahil ay mayroon pa kayong hindi sinasabi sa akin tungkol sa pagkamatay ng tatay ko noon?”Nagbago ang ekspresyon ni Dr.Collins, a