Semua Bab Mamamatay Na Ako... Bukas!: Bab 31 - Bab 40

"Bianca, huwag na muna tayong pumunta sa gallery," sabi ni Zach."Bakit, Zach?" tanong ko."You need some rest." Bakas sa kanya ang pag-aalala."Pero, Zach. Ok naman ako," pagkontra ko, pero wala rin naman akong nagawa nang umapila rin siya."Huwag nang matigas ang ulo mo. Let's call this a day. Mamaya mahimatay ka na naman. I cannot risk your safety.""Pero i-promise mong babalik pa rin tayo sa gallery," pangungulit ko."Sige, I promise. Pero hindi ngayon. Maybe tomorrow or baka sa ibang araw kung kailan mas ok ka."Salamat naman sa sinabi niyang iyon... Nakakuha akong pag-asang sa mga susunod na araw ay malilinawan kami paunti-unti sa tunay na nangyari kay Star."Gusto ko nang umuwi sa bahay. Ayokong mag-stay rito sa ospital. Ok naman na ako," hiling ko.Nginitian niya ako. "As you wish," sabi niya. Bumaling siya kay Jude, "Paki-assist muna si Bianca. Magbabayad lang ako ng hospital bill."Oo nga pala! Yung hospital bil

Natakot. Nanlamig. Kinabahan.Ganyan ang naramdaman ko nang lumabas ako sa Old School matapos kong tanggihan ang alok ni Zach.Umalingangaw sa isip ko yung itinanong niya sa akin,"Will you be my girlfriend, Bianca?"Paulit-ulit ring sumagi sa isip ko yung isinagot ko,"Sorry."Tumakbo ako palayo at umalis sa lugar na iyon sakay ng jeep. Nakarating ako sa amin na gulong-gulo ang isip. Hindi ako nakatulog nang maayos noong gabing iyon. Iyak ako nang iyak habang nakahiga sa kama.Kinabukasan, tinawagan ko si Dennis. Minabuti kong makipagkita sa kanya sa isang cafe sa isang mall. Marami akong mga tanong sa kanya na alam kong hindi mareresolba sa isang phone call lamang. Naisip kong mas mabuti kung makapag-uusap kami sa personal.Agad niyang napansin ang namamaga kong mga mata nang magkita kami. Magkatapat kami sa lamesa."Namumugto ang mga mata mo. Iniya

Nag-ri-ring ang cell phone ko. May tumatawag! Sino kaya? Siya na... siya na kaya ang magliligtas sa akin? Patuloy itong nag-ri-ring, dahilan upang matigil pansamantala ang ginagawang pambababoy sa akin ni Zach. "Sino kaya yang istorbo na yan?" tanong niya. Pinakikiramdaman ko kung ano ang sunod niyang gagawin. Gumapang siya paitaas at umibabaw nang husto sa akin. Sa tapat ng mukha ko ay ang mukha niya. Hindi ako makagalaw sa posisyon namin. Nagawa niya pang pahirin ang mga luha ko. Kusang huminto ang mga luhang iyon, tila namimili ng mga kamay na papahid sa kanila. "Sasagutin mo ba?" tanong niya sa akin. "Kung ako sa iyo, mahal ko, hindi ko gagawin iyan. Istorbo lang sa atin iyan e," sabi niya. Patuloy pa ring nag-ri-ring ang cell phone. Gumapang ang kamay ni Zach papunta sa bulsa ng pantalon ko. Kinuha niya ang cell phone ko! Wala akong magawa dahil nakatali ang mga kamay ko, hanggang sa matagumpa

Dumilat ang mga mata kong maga sa pag-iyak. Ramdam ko ang kabigatan ng mga ito sanhi ng pagod. Sa aking pagdilat, nakita ko ang paligid na nababalot sa kadiliman."Nasaan ako?" ang tanong na unang pumasok sa isip ko.Nilibot ko ng tingin ang paligid, pero kahit anong pagdilat ang gawin ng mga mata ko ay wala akong makita. Bulag na ba ako o sadyang madilim lang? Bukod sa masikip ang lugar na kinalalagyan ko ngayon, mainit dito at mabaho.Huminga ako. Ah! Hindi ko kinaya ang paghinga! Ano ba yung amoy na iyon? Nakasusulasok! Tinakpan ko ang ilong ko ng aking mahina at nanlalatang mga kamay, pero tagos pa rin ang mabahong amoy. Amoy bulok! May katabi ba akong bangkay? Ganito nga ba ang amoy ng bulok na katawan? Hindi ko rin alam. Pero paano kung may katabi ako? Paano kung si Star pala ay nandito? Si Star... at ang ibang babaeng nasa pangitain ko... Paano kung nandito rin sila sa mala-impyernong lugar na ito?Hinanap ng mga kamay ko ang pader na aalalay sa ak

Nang isakay kami ni Jomari sa ambulansya, nagkaroon ako ng panaginip. Sa panaginip ko, nakita ko ang masayang mukha ni Star at ng mga babaeng nakalaya na rin sa walang hanggang kadiliman. Sa panaginip ko, hinawakan ni Star ang mga kamay ko at umusal ng salitang, "Salamat." Natapos na ang lahat. Tapos na ang paghihirap namin sa kamay ni Zach. Hindi ko alam kung ilang araw, buwan o taon ang gugugulin bago ako makalimot sa nangyari. Maraming buhay ang nawala; mga buhay na nasayang dahil sa pansariling interes ng iilan. Sa kabila noon, gusto kong magpasalamat sa mga taong tumulong sa akin sa panahong nandoon ako sa kagipitan, sa bingit ng panganib. Salamat sa mga taong nakapaligid na alam kong tunay na nagmamahal sa akin. Siguro nga na sa lahat ng nauto ni Zach at ng mga nagpauto sa kanya, ako yung pinaka masuwerte. Mapalad ako dahil hanggang ngayon ay dama ko pa yung hangin, yung hanging nagbibigay-buhay; 'di gaya ng ibang pinagkaitan na ng pagkakataon para masilayan an