Sabay-sabay kaming lumaki nina Jude at Jomari. Kababata ko sila. Laging kinatatakutan si Jude dahil sa mga hula at pangitain niya. Hindi siya kinakaibigan ng iba kasi nagdadala raw siya ng sumpa. Mamalasin daw ang lahat ng lalapit sa kanya. Madalas siyang kinukutya at sinasabing anak siya ng demonyo. Siguro raw pamilya sila ng mga mangkukulam.Si Jomari ang nagtatanggol kay Jude sa mga nanlalait at hindi naniniwala rito. Madalas siyang umuuwing puno ng sugat at pasa dahil sa pakikipag-basag ulo. Madalas siyang pinagagalitan at sinasabihang huwag na lang pumatol sa mga naninira sa kanila para wala nang gulo.Noong lumalaki na kami, nabawasan ang pakikipag-basag ulo ni Jomari. Dumami na ang mga kaibigan niya. Napasama na rin siya sa barkada namin. Nakita kasi ng iba kung gaano siya kabuting kaibigan. Nabawasan na rin ang mga kumukutya kay Jude. Hanggang sa tuluyan na ngang nawala iyon, pero nanatili pa rin ang mga bulung-bulungan. Nakakuha siya ng iilang taga-hanga, pero

Madilim ang paligid. Patay na ba ako? Makikita ko na ba ang mga kaibigan ko? Masasagot ko na ba ang tanong ng mga tao kung maganda ba ang langit? Teka, roon nga kaya ang punta ko? Ganoon ba ako kabuti para pagbuksan ako ng tarangkahan ng langit?Sana... sana hindi pa! Pero paano... paano kung patay na nga ako? Ano ba ang pakiramdam noon? Ayaw ko! Sabi ko kay Alden babalikan ko pa sila ni Dan! Hindi pa ako handang mamatay!"Bianca! Bianca!" Narinig kong pagtawag sa akin. Kanino ang boses na iyon? "Bianca! Bianca, gising!"Pagkatapos ay liwanag. Nabigla ang katawan ko, at napamulat at napabangon ako mula sa pagkakayuko sa armchair ng upuan ko. "Huh? Ano'ng nangyari? Nasaan na ako?" tanong ko pa. Nakarinig ako ng pigil na pagtawa. Tiningnan ko ang paligid. Si Jomari, katabi ko."Mag qu-quiz na tayo!" sabi niya."Ha? Quiz?" Nataranta akong kumuha ng papel at ballpen, kasunod noon ang pagtawa niya."Joke lang! Mag-uuwian na, uy!"

Apat na taon... Ganoon na katagal mula nang iwan ako ng dalawang taong mahalaga sa buhay ko. Hindi ko kinaya nang mamatay si Jomari. Nasanay kasi akong nandiyan siya palagi. Bata pa lang kami, magkasama na kami. Sa mga problema, k

"So... may ka-date ka na ba sa Valentine's?" Isandaang beses na yatang itinanong sa akin ng makulit na si Jude ang tanong na yun. Paulit-ulit. Nakatuturete. Ilang beses ko na ring sinagot iyon. Ilang beses na akong nagpaulit-ulit. WALA! WALA!"Paulit-ulit, Jude? Wala!" naiiritang tugon ko. Inirapan ko siya. Napansin niya iyon, pero nagpatuloy pa rin siya sa pangungulit."Bakit wala?" Inirapan ko uli siya. Isandaang beses na rin niyang ginagawang follow-up question ang tanong na iyon."Wala... kasi nga wala akong boyfriend! Intiende?" Kahit na ilang beses nang pinauulit-ulit ni Jude ang tanong na iyon, mukhang hindi siya nakukuntento sa paulit-ulit na sinasagot ko. "Ok. Gusto ko lang i-confirm dahil may irereto ako sa iyo.""Jusme, Jude. Ilang beses mo bang dapat i-confirm? Isanlibo?""Isang milyon!" Natawa ako sa sinabi niya. "Hay naku! Reto mo mukha mo!" tugon ko, at ibinatok ko ang hawak na libro sa ulo niya. Napa-aray si Jud

Pinahapyawan ko ng basa ang diyaryo na nakuha ko. Yung babae kahapon... Star Sebastian pala ang pangalan niya. Sa pagbabasa ko sa diyaryo, nalaman kong naging modelo pala siya ng isang men's magazine at kasalukuyang vocalist ng isang banda. Nalaman ko ring tatlong buwan na pala siyang nawawala. Ang dahilan? Walang nakaaalam. Ang huli niyang kasama? Hindi rin nasabi.Nawawala si Star.. Pero, bakit nakita ko siya kahapon? Ang ibig sabihin ba nito...? Ano nga ba yung nakita ko? Guni-guni ba? Multo? O baka siya talaga iyon? Kailan pa ba itong diyaryo na ito?Tiningnan ko ang petsa ng tabloid. Bago lang ang balita. Teka, kahapon lang?!Lumabas na ako sa CR. Baka naiinip na sila maghintay sa akin. Tangan ko ang diyaryo sa kanang kamay ko. Paglabas ko, nakita ko si Zach. Ano ito? Hinihintay niya ba ako? Hay naku, Bianca! Ayan ka na naman sa pag-a-assume mo e!"Akala