"BESHY! Kamusta ang date ninyo ni Mr. Police Officer?” masiglang tanong ni Gabrielle sa kaibigan nang makasalubong niya ito sa hallway. Nagulat pa siya nang humarap ang kaibigan sa kanya dahil hindi niya maipaliwanag ang emosyon sa mukha nito. Galit naman ang nababanaag niya sa mga mata nito.“Puwede ba, huwag kang magkunwaring masaya ka para sa akin. Hindi na uso ngayon ang plastic,” galit na wika ng babae at itinulak pa siya.“A-anong ibig mong sabihin, Stella?” naitanong niya pa rin dito kahit na hindi na niya alam kung ano ang dapat na isagot sa kaibigan.“Naalala mon ang sabihin ko sayong gusto ko si Zierelle? Bukal ba talaga sa kalooban mon a iparaya siya sa akin?”“Gusto mo bang malaman kung ano talaga ang kasagutan sa katanungan mo?”Tumango si Stella at nakita pa niyang naikuyom nito ang kamao dahil sa tindi ng galit na nararamdaman.“Stella, bestfriend kita, kaya kahit na masaktan ako

“TULUNGAN mo ako, Stella..tulungan mo ako,” nakikiusap at pagmamakaawa ng lalaking kaharap ngayon ni Stella habang nakatayo siya sa pinto. Napansin niyang nakaupo ito sa isang silya habang nakatali ang mga kamay at paa nito.“P-Pasensya ka na Reynard, hindi kita maaaring tulungan,” ang naisagot niya sa kasamahang guro. Ito ang nawawalang MAPEH Teacher nila sa paaralan.“Bakit mo ginagawa ito Stella? Bakit ka sumali sa sindikato nila?” tanong nito habang pinipilit pa rin nitong igalaw ang mga kamay nagbabakasakaling makawala ang mga iyon sa pagkakagapos sa silya.“I felt betrayed by everyone. At ang organisasyong ito ang makatutulong sa akin upang makapaghiganti sa lahat ng taong nanakit sa akin,”“Stella, take note, ang gusot na pinasukan mo ay hindi isang organisasyon, kundi isang sindikato. Isa kang guro kung kaya’t alam na alam mo kung anong pagkakaiba ng organisasyon sa sindikato. The former sounds better,” may pang-uuyam sa tinig ng lalaki.“Nasasabi mo lang

“Gab, okay ka lang ba?” nag-aalala niyang tanong rito dahil nang makita niya ito ay kapansin-pansin ang panginginig nito at puno ng takot ang mga mata nito.Napabuntunghininga muna ito bago nagsalita. “N-natakot lang ako noong una nang buksan ko ang kahon at nakita ko ang isang teddy bear na maraming bahid ng dugo. Lalo na nang mabasa ko ang note na isinulat din gamit ang dugo na nagsasabing Mamamatay ka,” pinakalma pa nito ang sarili sabay inom ng maligamgam na tubig na ibinigay niya rito.“Calm down, Gab. Hindi kita pababayaan,” wika niya sa babae at niyakap niya ito upang mawala kahit papapano ang panginginig nito.“T-tila may kutob na ako kung sinuman ang nagpadala sa akin ng ganyan. Tinatakot na niya ako,” wika ni Gabrielle at kumalas na ito sa pagkakayakap niya.“Sino ang tinutukoy mo?”“Iisa lang naman ang nagbanta sa akin at sinabi niyang gagawin niyang miserable ang buhay ko. Naalala mo ang suspek sa pagpatay sa isa sa mga kambal? Siya iyon,” seryosong w

"GAB, wala kang dapat na ipagselos dahil pareho ko kayong mahal. Nauna siya sa buhay ko bago ka dumating kung kaya’t wala kang dapat na ipag-alala. Gusto mo ba talagang malaman kung sino siya?” Wala na siyang magagawa kundi ang sabihin nalang kay Gabrielle ang lahat.“Kapag hindi ko ba nakita na nandito ka, sabihin mo pa kaya sa akin?” balik-tanong nito sa kanya.“Oo. Sasabihin ko naman kaso naghahanap lang ako ng tamang tiyempo,”“Iyan nga ang nais kong marinig sayo dahil habang minamahal kita mistulang isa ka pa ring estranghero para sa akin. Hindi mo manlang ba kayang sabihin sa akin ang lahat ng mga dapat kong malaman tungkol sayo at ang mga bagay na dapat mong ikuwento sa akin bilang girlfriend mo?”“I-I’m sorry, Gab. But I think this is the right time to tell you. Ang babaeng nakita mo kanina ay ang Mama ko,” tinapangan lang niya ang kanyang loob habang sinasabi iyon dahil kapag ang nanay na niya ang pinag-uusapan ay nanghihina na siya.Halatang hindi makap

“MGA walanghiya kayo! Pakawalan ninyo ako rito!” sigaw ni Gabrielle habang pinipilit na maalis ang kanyang sarili sa mahigpit na pagkakatali sa upuan.Ngumisi naman ang isa sa mga lalaking kumidnap sa kanya. Hindi niya matandaan ang hitsura ng bawat isa kanina dahil nakasuot ang mga ito ng bonnet at tanging mga mata at bibig lang ang nakikita mula sa mga ito.“Natatandaan mo pa ba ako, Gabrielle?” tanong ng isa sa mga lalaking naka-bonnet. Pinakinggan ni Gabrielle ang boses nito at alam niya sa sarili niyang pamilyar ang naturang boses dahil matagal na niya iyong narinig mula sa kung saan. Ngunit nanatili muna siyang tahimik. “Hindi mo na ba talaga ako matandaan? Kahit saan naman naroon ako, hindi mo lang alam. Sa mga panahong nandoon ka sa loob ng bahay ninyo, naroon ako at hinatiran ka pa ng regalo. Noong araw na magselos ka at muntik na kayong mag-away ng boyfriend mo, naroon din ako at pinaputukan ko kayo ng baril. Alam mo, hindi naman sa pasmado ang kamay ko, nguni