Nakahalukipkip sa tabi ko si Russel habang kapwa kami nakatingin lang kay Luke. Luke insisted na siya nang bahala maglagay ng cover sa figure portrait kaya't hindi na rin ako nagpumilit. “Ngayon ko lang nalaman na may talent ka pala sa pagguhit, Alliyah!” palatak ni Ma'am Navi. Abala sila ni Nanay sa paghahanda ng almusal. Linggo ngayon at pare-parehong off ng mga ito. Nandito ang mag-asawang Clausen at heto nga, naghahanda si Ma'am Navi ng karagdagang meal para sa mga bisita. Paroo't parito ang dalawa habang patuloy na nag-uusap. “Naku, kung makikita mo lang ang dami niyang drawings. Naka-frame pa yung paborito niya. Pero hindi ko na iyon nakikita, ah? Nasaan na pala iyon, Alliyah? Artista iyon, 'di ba?” my mother innocently said. My lips parted. Kailanman, hindi sumagi sa isip kong hahanapin niya iyon! At tama nga ako, akala niya artista iyon. Wrong timing nga lang ngayon da

“Bakit ngayon ka lang, hija?” Ma'am Navi asked, concerned. Pagpasok namin ni Russel sa living room, naabutan namin siya roon, nanonood ng magazine-tv. “Nagpaiwan po ako. May ginawa lang pong importante,” I answered, a bit dry.  “And what are you doing here, son? Iniwan mo ang Lolo mo?” baling niya kay Russel. Bahagya rin siyang nagulat nang sumunod ang anak niya sa likod ko. “May importante lang na ginawa sa CMC, Ma. Babalik din ako bukas kay Lolo.” Napalunok ako nang nagpalipat-lipat ang tingin ni Ma'am Navi sa aming dalawa. Russel is still standing at my back. Bakit nga ba ayaw pang umalis nito? Nahahalata yata kami!  “Pinag-overtime mo si Alliyah?” muling tanong ni Ma'am Navi.  “Ah, hindi po. Nagpaiwan po talaga ako roon at saktong dumaan doon si Rus&n

After Ma'am Navi shared her words to me, I suddenly feel unfair to my own mother. I heavily breathed as the sudden guilt attacked me. Naroon siya sa probinsiya, tumutulong kina Tiya Marga sa paghahanda ng lilipatan namin samantalang ako, heto at si Russel ang pinoproblema. I feel so bad that thinking I'm betraying her by not telling my problems makes me cry even harder. Biglang nanabik ako sa magiging opinyon at payo niya, iniisip kung pareho ang sasabihin nila ni Ma'am Navi. And speaking of Ma'am Navi, I'm hurt and motivated at the same time. Sa lahat ng taong kakausap sa akin nang ganoon, siya pa talaga. It's a relief that she understands me and even advises me to fix myself for her son, too, but the idea of leaving Russel instantly wrecks my heart.After all those moments we have shared, I don't think I can afford to lose him now. Lalo pa ngayon na mas iniipit na siya ng Lolo niya magmula nang malaman ang ugnayan namin.Hindi ko alam kung nabalitaan ba ni Russel ang

“She will get furious.”Halos laruin ko na lang ang pagkain sa plato ko. Lumilipad ang isip ko sa ginawa ni Russel. Kinabukasan din, agad nakarating kay Daimler ang nangyari dahil pati siya ay hindi tinantanan ng Lolo nila. Ito namang si Russel, parang walang balak bumalik doon. Recalling what Ma'am Navi said, ano ngayon ang pinagkaiba ng anak niya sa asawa niya? Pareho lang may ipinaglalaban. I can't imagine her disappointed at me. Kinausap niya ako para payuhan pero sa nangyayari ngayon, nagiging pasaway ang anak niya dahil sa akin. Hell, I don't really want to create war between Russel and Senior Clausen. Oo, mahal ko siya pero hindi ako ganoon ka-inconsiderate.“I know,” Russel trailed off.I'm currently having my breakfast here when they joined me. Mas nauna akong gumising kay Russel dahil plano kong maglinis ng bahay ngayong araw. Binilang ko ang tinagal ng pagtunganga ko rito at napagtantong nakakahiya iyon. Hindi ako bisita!

“At anong ginagawa mo rito?” may bahid ng pagtataka at pang-iintrigang tanong ko.  Nagmadali na rin akong makapasok at baka may makakita pa sa akin na kakilala ni Nanay. Kaya nga lang, mukhang huli na dahil paglingon ko sa entrance, nakatingin sa gawi namin sina Hans at Precy! Tumabi sa akin si Russel. Mabuti na lang at vintage ang sasakyan niya. “You looks scared.” Russel is now watching me. Naroon pa rin ang dalawa at sa hitsura nila, parang pilit nilang inaaninag ang loob nitong sasakyan. “Alis na tayo dali!” With furrowed brows, Russel manoeuvred his car. “So bakit ka nga nandito?” usisa ko kay Russel nang makabalik na ako sa wisyo. “Pinuntahan kita sa inyo at ang Nanay mo ang nagsabi sa akin kung nasaan ka.” “What!” Marahas niya akong nilingon sa paraang hindi na natutuwa. “You're overreacting. Ayaw mo ba akong makita? You shouldn't have said you're gonna miss me if you actually won't.”