Naging normal naman ang buhay ko sa ilalim ng scholarship program. Nga lang, nang magtagal, humigpit na ang schedule ko. May mga araw na hindi kaagad ako nakakauwi dahil may kailangan pa akong gawin sa library. May mga araw ding maaga ang dismissal pero may group project naman. Gaya ngayon, nagkumpulan kami sa field. Nalilibang ako sa ganda ng lugar. It's an open place kung saan malayang naglalayag ang sariwang hangin. Dito raw ginaganap ang outdoor activities gaya ng volleyball.  Naatasan kaming gumawa ng video presentation sa tamang pagkuha ng larawan. Dahil malapit ang puso ko sa Sining at Literatura, nag-enjoy din ako sa subjects namin, lalo na rito sa photography. I didn't have enough time to meet and greet with my classmates. Kung sino ang makausap, iyon lang. Karamihan pa sa mga kaklase ko ay geeks at introverts, gaya ng tipikal na artist. Mag-isa lang din akong kumakain tuwing lunch o gumagawa ng assignment sa library. Walang kaso sa akin kung may kaibigan ako o

I'm nervous the whole time of presentation. Sa harap ng klase, ipinakita ko sa kanila ang painting ko habang nagpe-play ang time-lapse video sa monitor. Isa-isa kong ipinaliwanag kung paano ako nagpinta: mula sa simula hanggang sa matapos. My classmates are cheering on me. Ang pinakamahalaga sa lahat, ang mismong guro namin sa painting ang siyang mas maraming puri sa akin. “Ang galing mo, Alliyah! Since one day, alam ko nang ikaw ang pinakamagaling dito!” malaki ang ngiti sa akin ng seat mate ko. “Salamat. Lahat naman tayo magagaling! May kaniya-kaniya lang tayong style!” balik puri ko sa kaniya. “Pero iba ka pa rin! Pustahan, ikaw yung mamamayagpag in the near futurel! 'Di ba, guys?” tawag niya sa mga kaklase naming nakapalibot sa painting ko. They all agreed and cheered for me again. Hindi na mapawi-pawi ang ngiti ko dahil sa galak. On the spot din napili ang top 3 at kasali ako roon. Napuno ng palakpakan ang silid matapos ianunsiyo ang resu

Naging emosyonal si Nanay matapos makausap si Dean Walton. Noong una, hindi siya makapaniwala. Nahimasmasan lang matapos isa-isang ipaliwanag ni Dean Walton ang proseso.Naroon si Arcel pero wala siyang kasama. Ayon sa kaniya, matagal na raw hiwalay ang mga magulang niya at may kani-kaniyang pamilya na rin. Silang dalawa na lang ni Nigel ang magkasama ngayon. Medyo nakaramdam ako ng awa. Upang ilihis iyon, hilaw akong napangiti sa kaniya.It was also an emotional farewell with Tiya Marga and her family. Ngunit sa aming dalawa ni Nanay, siya ang mas apektado. Kapwa malawak ang ngiti sa akin nina Olive at Kleen, parehong proud at masaya. Inilaan lang namin ang araw na iyon sa farm. Nang kinagabihan, nag-impake na kami ni Nanay ng mga gamit.Dumating ang araw ng farewell speech ko sa Unibersidad ng Kalibero. Si Arcel ang nauna. Maiksi ngunit malaman ang iniwan niyang mensahe. Nakaramdam ako ng inggit dahil ganoon lang kadali para sa kaniya. Samantalang ako, halos p

“What happened?”  My lips parted when I heard a familiar voice. I'm sure it's Ruan! Naalarma ako sa pag-aakalang makikita niya rin akong h***d pero bago pa siya makasilip mula sa likuran, naisarado na ni Russel ang pinto. I gasped when the pain became more intense. Tumalikod ako. I was about to open the fan when Russel pulled my waist. “What are you doing?” kunot-noong tanong niya. Wala akong masabi. Wala rin akong maisip. Siguradong hindi na maipinta ang pagmumukha ko ngayon dahil sa sakit. Inagaw ko ang kamay ko sa kaniya. Pinaypayan ko ang napasong balat pero mas lalo pang sumakit. Paulit-ulit akong napamura. “Tss. Pumunta ka sa banyo at magbabad muna,” mariing sabi niya habang problemadong nakatingin sa ginagawa ko. I can't believe this. Bakit siya nandito? “Nakikinig ka ba, Alliyah? I said go, take a shower before your skin get fucking dry.” The way his brows furrowed proved how worried he is. Tila ba gusto ak

Napuno ng ingay ang apartment namin dahil sa mga hindi inaasahang bisita. Nasa kuwarto ako at nagbibihis pa lang, nakasunod na pala ang mag-ama rito.“Sir Ridley! Pasok kayo!” aya ni Nanay.Nagluluto pa lang kami. Medyo napaaga sila. Though, hindi ko naman inasahang pupunta sila rito but why not? It isn't impossible since ilang araw nang pakalat-kalat si Russel sa paningin ko. At isa pa, dumalo sila sa graduation ko na hanggang ngayon ay hindi ko alam kung bakit.Lumabas na rin ako kaagad at hindi na masyadong nag-ayos. Iniladlad ko na lang ang buhok kong umabot na ngayon sa baywang dahil sa loob ng ilang taon, hindi ko pinakealaman.Sabay na nag-angat ng tingin sa akin ang mag-ama. Nakangiti si Sir Ridley samantalang mapanuri ang anak niya. Matinding pagpipigil ang ginawa ko upang hindi mapairap. I will never understand his eldest son. Parang kabuteng pasulpot-sulpot. Kapag tinanong ko naman, hindi direkta kung sumagot. Can't he just say that