โจชัวคิดกับตัวเองว่าเขาต้องใกล้บ้าไปแล้วแน่ ๆ “คุณอยากเล่าให้ผมฟังเหรอ?” นีลกะพริบตาปริบ ๆ และทำทีเป็นเทวดาตัวน้อยที่กำลังรอฟัง “เล่ามาเลยสิครับ!”โจชัวแค่นยิ้มเจือความขมขื่นก่อนจะสั่งให้ลูคัสจอดรถตรงสะพานเบย์ที่ค่ำคืนนี้คนไม่ค่อยพลุกพล่าน และแม้แต่รถราเองก็ดูบางตาโจชัวเปิดประตูก้าวขาลงจากรถร่างสูงของชายหนุ่มหยุดยืนอยู่ตรงสะพานพลันสายตาเฉยเมยมองผืนน้ำข้างล่าง “ที่ตรงนี้ภรรยาของฉันเคยประสบอุบัติเหตุ ตอนนั้นเธอทิ้งฉันไปแล้วก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น”“ฉันรีบไปยังที่เกิดเหตุ แต่นอกจากรั้วกั้นที่แตกหักกระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทางแล้วก็ไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่เลย ไม่รู้ว่าเธอหายไปไหน ฉันหาเธอไม่เจอ คนอื่นบอกว่าเธอตายไปแล้ว แต่รู้อะไรไหม ฉันไม่เคยเชื่อสิ่งที่คนอื่นบอกเลยสักครั้ง ฉันจะเชื่อก็ต่อเมื่อได้เห็นร่างของเธอ และฉันก็ยังมีความหวังว่าเธอจะยังมีชีวิตอยู่”“ครึ่งเดือนที่ผ่านมา สิ่งที่ฉันคิดไว้ก็ได้รับการยืนยัน เธอยังมีชีวิตอยู่จริง ๆ ไม่ใช่แค่ยังมีชีวิตอยู่นะ แต่เธอยังให้กำเนิดลูกสาวของเราอีก เด็กผู้หญิงที่นายช่วยเอาไว้ที่สวนสนุกไงล่ะ”ได้ยินดังนั้นปากเล็ก ๆ ของเด็กชายวัยหกขวบก็เม้มเข้

ผ่านไปไม่นานประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออกแพทย์เดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ผมขอรายการที่คุณลินช์ทานไปวันนี้ด้วยนะครับ ผมต้องการตรวจสอบทั้งหมด”ลูคัสขมวดคิ้ว “หมายความว่ายังไงครับ?” “เขาได้รับยาถ่ายชนิดรุนแรงเข้าไป”ลูน่าพูดไม่ออก เธอรู้ดีว่าใครเป็นคนวางยาโจชัวเพราะก่อนที่เธอจะกลับประเทศมา เด็กชายได้วางแผนไปหาหมอเพื่อบอกว่าเขามีอาการท้องผูกรุนแรงไว้แล้ว ลูน่าถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ นี่มันไร้สาระมาก!“อีกอย่าง” หมอมองลูคัสด้วยสีหน้าเรียบตึง “คุณรู้ว่ากระเพาะอาหารของเขาไม่ดีแล้วคุณยังปล่อยให้เขาทานของเย็นตอนกลางคืนได้ยังไง?”ลูคัสได้ยินดังนั้นก็นิ่งค้างไป เขาจำได้ว่าเด็กที่ชื่อนีลนั่นให้โจชัวดื่มน้ำแก้วนั้น อย่าบอกนะว่ามันมียาถ่าย...เขาสูดหายใจเข้า “ลูน่า ดูแลนายท่านด้วย ผมจะไปโทรหาพ่อบ้านให้จดรายละเอียดทั้งหมดเกี่ยวกับอาหารที่เขาทานไป”เมื่อกล่าวจบเขาก็รู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างผิดปกติอีกครั้ง ทุกคนทานอาหารเย็นด้วยกัน แล้วทำไมเนลลี่กับลูน่ายังสบายดี? แม้แต่เขาเองก็เช่นกัน มีเพียงโจชัวเท่านั้นที่ปวดท้องเมื่อภาพมื้อเย็นในหัวหมดไป สิ่งที่เหลืออยู่คือภาพของสิ่งที่โจช

“เธอเคยเป็นคนที่อยากจะร่วมเตียงยอมเป็นผู้หญิงของฉัน แต่เธอกลับปฏิเสธที่จะใกล้ชิดสนิทสนมกับฉัน วางยาฉัน แล้วยังปฏิเสธที่จะดื่มน้ำแก้วเดียวกับฉันอีก” โจชัวพูดขณะที่มองลูน่าอย่างเย็นชา “ลูน่า เธอพยายามจะทำอะไรกันแน่?”สายตาของเขาทรงพลังมากเสียจนลูน่าไม่กล้าสบตา เธอกระแอมไอออกมาเบา ๆ และนิ่งเงียบด้วยการก้มหน้าลงไม่พูดอะไร“ตามที่เธอวางแผนไว้ก่อนหน้านี้ มันก็สมเหตุสมผลที่เธอจะวางยาฉัน แต่มันไม่ควรเป็นยาถ่ายสิ” เสียงของชายหนุ่มดึงดูดชวนฟังและรื่นหูยิ่งนักลูน่ารู้สึกว่าหน้าอกเธอแน่นขนัด เธอกัดริมฝีปาก “ฉัน...”โจชัวหลับตาลงแล้วกล่าวสรุปอย่างเรียบง่าย “เป้าหมายเธอไม่ใช่ฉัน”“งั้นบอกมาว่าเธอต้องการอะไร?” เสียงเขาอ่อนลงเธอแค่พยายามแกล้งทำตัวเป็นลูน่า กิบสันเหรอ? หรือเพราะเธอแค่ชอบเนลลี่? เหตุผลสองข้อนี้ไม่มีน้ำหนักพอที่จะทำให้เขาเชื่อว่าทำไมลูน่าถึงอยากอยู่ข้าง ๆ เขามันต้องมีเหตุผลอื่นอีกสิลูน่ากัดริมฝีปาก ผู้ชายคนนี้มักจะมีเหตุผลมากเสียจนทำให้เธอหวั่นกลัว เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นและไม่กล้าเอ่ยปากพูดอะไร เพราะกลัวว่าเมื่อเปิดปากพูดแล้วเขาจะสามารถเดาจุดประสงค์และรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอ

โจชัวยกยิ้ม “นั่นก็จริง”จากนั้นชายหนุ่มจึงมองลูน่า “แต่ฉันไม่สนว่าเธอจะทำอะไรกับออร่า ฉันอยากจะรอดูมากกว่าว่าใครจะชนะ”ลูน่ารู้สึกผิดหวัง ไม่แปลกใจที่ก่อนหน้านี้เขาจะไม่พูดถึงออร่า เพราะเขารอให้เธอเป็นคนพูดออกมาเองเขาอยากเห็นว่าใครจะชนะระหว่างเธอกับออร่าเหรอ? ลูน่าเองก็อยากรู้เหมือนกันบางทีโจชัวแค่พยายามให้ออร่าได้รู้สึกถึงความหวาดหวั่นเสียบ้าง เพราะเขารู้สึกว่าตามใจเธอมากเกิน อย่างนั้นเหรอ?อย่างไรก็ตาม โจชัวก็เต็มใจฆ่าลูน่าที่กำลังตั้งครรภ์ลูกทั้งสามคนในตอนนั้นเพราะออร่า จะมีอะไรมากไปกว่านั้นได้อีก?โชคไม่ดีที่ตอนนั้นโจชัวพยายามเอาใจออร่าและมันเป็นการทรมานเธอ ยิ่งเขาพยายามทำดีกับออร่ามากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้นลูน่าไม่สามารถทำอะไรได้ เธอรู้สึกขมขื่นทุกครั้งเมื่อนึกถึงมัน แต่รอยยิ้มของเธอกลับไม่เคยจางหายไป “ถ้าให้ฉันเดา ฉันคงจะเอาชนะคุณกิบสันไม่ได้หรอกค่ะ”ไม่ว่าจะหกปีก่อนหน้าหรือหกปีต่อจากนี้ เธอจะพ่ายแพ้ให้กับออร่าเสมอ“นั่นไม่จำเป็นหรอก” โจชัวปิดเปลือกตาลง เขาค่อย ๆ นวดบีบคลึงระหว่างคิ้วที่รู้สึกว่าเส้นเลือดกำลังเต้นตุบ ๆ “ดึกแล้ว กลับบ้านเถอะ พาเนลลี่กลับไ

นีลยังไม่ทันบอกอะไรไนเจลเลยด้วยซ้ำ เขาเลยอยากให้ไนเจลลองเดาเล่นยังไงล่ะ!“อย่างแรกเลยคือนายเพิ่งจะกลับไปได้ไม่นาน เลยไม่มีที่ไหนให้นายไปได้มากนักอยู่แล้ว แล้วนายยังอยากให้ฉันลองเดาอีก แสดงว่ามันต้องเป็นสถานที่ที่ฉันนึกออกแต่ไม่อยากจะเชื่อแน่ ๆ สุดท้ายสถานที่นี้ก็ฟังดูน่าสนใจแถมน่าตื่นเต้นสำหรับนาย นายก็เลยทนไม่ไหวและอยากให้ฉันรู้ด้วยยังไงล่ะ”แม้เสียงไนเจลจะยังเด็กอยู่ แต่น้ำเสียงของเขากลับดูมีวุฒิภาวะและสุขุม “จากทั้งหมดนี้ฉันจึงสันนิษฐานว่าที่ที่นายอยู่คงเป็นบ้านของโจชัว ลินช์ คนเฮงซวยนั่นยังไงล่ะ”นีลรู้สึกผิดหวังสุด ๆ “เล่นกับนายไม่สนุกเลย”“งั้นก็อย่าเล่นอะไรที่มันน่าเบื่อแบบนี้สิ” ไนเจลยิ้มอย่างอ่อนโยน “บอกมาเร็ว ทำไมนายถึงไปอยู่ที่นั่น?”นีลเม้มปากและเริ่มเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคืนนี้ให้ไนเจลฟัง“นายสะเพร่ามาก” ไนเจลพูดอย่างจริงจัง “โชคดีที่คุณแม่จัดการได้ ถ้าหากคุณแม่จัดการไม่ได้ คนเฮงซวยนั่นจะต้องรู้จนได้ว่านายเป็นอะไรกับคุณแม่ ครั้งต่อไปไม่ว่านายจะไปที่ไหนทำอะไรในเมืองนี้เขาจะรู้ โจชัวเป็นคนขี้สงสัย เขาจะเจอความจริงแน่ไม่ช้าก็เร็ว”“เฮ้อ! รู้แล้วน่า ฉันรู้แล้วว่าที่ทำ