“Tell me truth, Tristan. Is it you who killed the son of your family driver?” tanong ko sa kapatid ni Froilan habang nakaupo kaming dalawa sa dulo ng kaniyang kama.We had to make it quick dahil paniguradong kapag nahalata ng mga detective na wala pa kami, magdududa ang mga iyon. I reached for Tristan’s hand and hold it to make him feel he wasn’t alone.“Tristan, kapag hindi mo sinabi sa akin ang totoo, posibleng makulong ng habang-buhay ang kuya Froilan mo. Alam mo namang siya ang inaasahan ng pamilya niyo sa pagpapatakbo ng inyong negosyo hindi ba? And he’s a great older brother to you. He always makes you safe.”Nanginginig ang kaniyang mga kamay habang nakabaling ang paningin sa ilalim ng malaking cabinet na kung hindi ako nagkakamali ay kaniyang damitan.“Tristan please—”“It wasn’t my fault. Hindi ako ang nagsimula, it was Aiden. The son of our driver.&rdquo

 “I thought you wouldn’t come.” saad ng public defender ni Jonas Marquez pagdating ko sa coffee shop kung saan namin napag-usapang magkikita.He’s the one who called me yesterday before I go to sleep. Inilagay ko agad ang aking bag sa lamesa at umupo sa upuan na katapat noong sa kaniya.“Are you sure you wanted to take over the case?” he asked.“I’m really sure, Jico. Isa pa, sigurado akong mananalo tayo sa kasong ito.”Matagal siyang napatitig sa akin, tila ba pinag-aaralan niya kung ano ang nasa isip ko. Mayroon siyang kinuha sa bag ng kaniyang laptop na folder at inabot niya iyon sa akin.Tinanggap ko naman iyon at tipid na ngumiti sa kaniya. Jico Martinez is one of my classmates when I was still studying in San Beda. He’s one among my best classmates. He’s a great defense counsel, I’ve seen it. Ang kaso, dahil isa siya sa mga magagaling na estudyante, kinuha na

 Tilian ng mga taong naroon ang pumuno sa aking pandinig. Naramdaman ang bigat ni Sandro bago pa man kami bumagsak sa sementadong daan. Ang tanging nasa isip ko lang sa mga oras na iyon ay walang iba kundi si Sandro at ang dugo na nahawakan ko sa kaniyang likuran.“Ira…” narinig kong bulong niya. Hinawakan ko ang kaniyang pisngi para tapikin ito nang paulit-ulit.“Sandro, hindi ka puwedeng pumikit. Please, please don’t close your eyes.” mangiyak-ngiyak na sambit ko.I put his head on my thigh at paulit-ulit lang na tinatapik ang kaniyang pisngi para manatili siyang gising. Ilang sandali lang ay mayroon nang mga nakaunipormeng lalaki ang dumating.“Si Congressman!” sigaw ng isa.Mabilis na umaksiyon ang mga ito. Kinuha nila mula sa akin si Sandro. Maingat ang kanilang bawat kilos. Makikita ang pag-iingat sa kaniya ng mga tauhan niya sa paraan ng kanilang paghawak sa kaniya. Nang makita ko

 “Nandito na po tayo, Ma’am.”Umayos ako sa pagkakaupo nang marinig ang sinabi ng isa sa mga guwardiya. Humugot ako ng malalim na hininga bago ako lumabas ng sasakyan.Kinakabahan man ay pinili kong patatagin ang aking sarili. Wala akong choice dahil unang -una, hindi puwedeng makita ng mga kalaban na apektado ako sa mga nangyari sa paligid ko. Pangalawa, ayokong magpakita ng kahit ano mang kahinaan dahil sigurado ako, gagamitin nila iyon laban sa akin. At ang huli, kailangan kong maging matapang para sa kliyente ko. Hindi na importante sa akin ngayon kung anong nararamdaman ko, ang importante ay maging maayos ang takbo ng hearing sa araw na ito. Sana lang pumanig sa amin ang suwerte ngayon.“Good morning, Attorney Fortalejo.”Huminto ako sa paglalakad nang batiin ako ng prosecutor na siyang humahawak sa kasong ito. Magalang akong bumati pabalik dito. Hindi naman ito mukhang masamang tao, pero alam ko na ang kala

 Mom stayed until 10 PM in my condo. As much as she wanted to stay with me kahit isang gabi lang, hindi naman puwede dahil kailangan na rin niyang bumalik ng Ilocos bukas ng madaling araw. And of course, sa private plane na pag-aari ng mga magulang ng pinsan kong si Heather sasakay si Mommy pabalik ng probinsiya.Nang umalis siya ay saka naman ako nagsimulang mag-ayos ng mga gamit sa kuwarto ko. Hinugasan ko na rin ang mga mga plato sa sink na naiwan kong nakatambak kagabi. Pagkatapos kong asikasuhin ang aking sarili ay dumiretso na ako sa working table ko.Bumuntong-hininga ako agad pagkaupo ko sa swivel chair.  Mataman akong napatitig sa dalawang folders na naglalaman ng mga files ng dalawang kaso na hinawakan ko. I was lucky to win those cases I could say. Or maybe the odds are really in my favor. It’s so tiring. And to be honest, ngayon ko lang naramdaman ang pagod sa katawan ko. Kinuha ko ang dalawang folders at nilagay iyon sa box sa ilali