Eksakto isang linggo buhat ng araw na iyon na lubha na nagpagulo sa buhay namin lahat. Isang liggo na nagtapos sa isang malungkot at hindi inaasahan na pangyayari na buong buhay namin dadalahin. Isang linggo na buhat nang nakakapangilabot na tagpo na iyon sa ospital. At ngayon lamang ako nagkaroon ng lakas ng loob na lumabas at magtungo rito. Masyado na malaki ang trauma na idinulot sa akin ng araw na iyon. Hindi ko alam na hahantong dito ang lahat. Hindi ko inakala na rito magtatapos ang kuwento ng gulo sa buhay namin. Pero natapos na nga ba? Wala na ba talaga na nakaamba na gulo sa buhay namin? Hindi ko masabi dahil hanggang sa ngayon ay umaasa pa rin ako na sana nga ito na ang katapusan ng patuloy na pagsasakitan ng lahat. Isang buhay na ang nasayang dahil sa walang saysay na pagkaganid at kasakiman at umaasa ako na wala ng buhay pa ang muli na masasayang dahil dito. Walang nakakaalam kung ang lahat ba ay natuto na sa leksyon na ito ng buhay o ito ay magbubukas lamang ng bago na

Kagaya ng dati ay wala pa rin na pinagbago ang silid na ito. Walang kabuhay-buhay at ramdam na ramdam ang kalungkutan sa bawat sulok ng kuwarto. Kadalasan ay ayaw ko na pumapasok dito dahil pakiramdam ko ay unti-unti rin na nalalagot ang natitira ko na tapang para sa sarili ko. Hindi ko alam kung kailan matatapos ang sakit na nararamdaman ko o kung mawawala pa nga ba ito. Hindi ko alam kung may buhay pa ba na naghihintay para sa amin ng mga anak ko nang wala si Colton sa amin. I am slowly falling into the pit of despair and darkness. And I am drowning into my own sorrow and pain. And right now, I don’t even know how I can survive this. I am hurting as hell pero alam ko na kailangan ko na maging matatag hindi lamang para sa sarili ko kung hindi para sa mga anak ko. Hindi puwede na pati ako ay mawala sa kanila. Kagaya ng lagi na sinasabi ng mga kaibigan ko sa akin, my kids need me now more than ever. Kailangan ko na maging matatag sa kabila ng lahat ng aking mga pangamba. Tuwing naki

Bumaba ako ng sasakyan na walang kabuhay-buhay. Kagagaling ko lamang sa bahay namin nila Akiro upang silipin ang aking mga anak na sina Cole Ashton at Ashira Coline. Sa muli ay kailangan ko sila na iwan sa pangangalaga nina Miguel at Vincent dahil kailangan ko na tutukan ang lagay ng kanilang ama. Nagsabi rin sina Icel at ang kasintahan nito na si Ice na dadaanan nila ang kambal mamaya upang mabisita. Si Nathan naman ay kasama ko ngayon sa pagbabalik dito sa ospital. Abala naman si Akiro sa pakikipag-usap sa mga pulis hinggil sa mga kaso na kinakaharap nina Lia Madrigal at Ofelia Villagomeza. “Atasha.” Tawag sa akin ni Nathan habang wala ako sa wisyo na naglalakad patungo sa elevator. Nilingon ko lamang siya at nakataas ang kilay ko na nagtatanong sa kan’ya. “Keep thinking positive, prinsesa. Magiging maayos din ang lahat.” Humugot ako ng malalim na hininga saka sumagot sa kan'ya. “Hanggang kailan pa, Nate? Nawawalan na ako ng pag-asa. Halos magda-dalawang linggo na siya na walang

Ilang araw na lang para sa inaabangan na malaking pagdiriwang para sa unang kaarawan ng kambal na sina Cole Ashton at Ashira Coline. Ang prinsipe at prinsesa ng Genova at ang mga susunod na tagapagmana ng Mijares Empire. At kagaya nang inaasahan, abalang-abala ang lahat para masiguro na magiging matagumpay ang selebrasyon na iyon. Hindi lamang ang unang kaarawan ng kambal ang ipagdiriwang sa araw na iyon kung hindi inaasahan na rin ang gagawin na pahayag ng bilyonaryo na si Colton Mijares upang pormal na ipakilala na ang kan’yang pamilya sa lahat. Maging ang ama ni Colton na si Celsius ay hindi mapigilan ang pagkasabik para sa araw na iyon. Naisaayos na ang lahat at sa pagkakahuli ni Ofelia ay umaasa siya na matatapos na ang dagok sa buhay ng kan'yang anak at kasintahan nito na si Atasha. Nais niya na makapagsimula na muli ang dalawa at buuin na ang pamilya na matagal na nila na pinapangarap. Nakabalik na rin si Colton sa pagpasok sa opisina ilang linggo matapos makalabas ng ospital

Makaraan ang ilang linggo na paghahanda at pagpaplano ay dumating na kami sa pinakahihintay namin na araw. Ang unang taon na kaarawan ng aming kambal na sina Cole Ashton at Ashira Coline. Walang paglagyan ang kasiyahan ko sa araw na ito lalo na at halos kompleto ang aking pamilya maliban lamang sa aking mga magulang na nasa Genova. Tandang-tanda ko pa isang taon na ang nakakaraan nang ipanganak ko ang kambal. At ang araw na iyon ang lubos na nagpabago sa buhay ko at sa paninindigan ko. Hindi ko inakala na makakaya ko na isilang ang dalawang anghel. Wala man si Colton sa aking tabi ng mga panahon na iyon ay ipinagpapasalamat ko pa rin ang presensya nina Aldrick at Akiro. Ang dalawang prinsipe ang naging sandigan ko sa mga panahon na iyon. “Love, are you ready?” Pumulupot agad ang mga braso ni Colton sa aking beywang nang lapitan niya ako. Simula nang magising at makabalik siya sa amin ay pareho na namin sinisigurado na iparamdam at ipakita sa isa’t-isa ang aming nararamdaman. “Yes, t