บททั้งหมดของ Love And Punishment (Freed Series 1): บทที่ 11 - บทที่ 20

MoniqueDays have passed. We didn't talk. Never!Kapag may mga pagkakataon na nagkakasalubong kami o nagkakatitigan ay ako na ang unang umiiwas. Hindi na ako galit sa kan'ya kaya hindi ko siya kinakausap o tinatapunan nang tingin, subalit sariwa pa sa isip ko ang ginawa niya sa akin. Dinaig ko pa ang isang hayop lang na kung saan niya patihayain ay gagawin niya. And I hate those memories flash back in my head. Araw ng lunes. Nasa loob ako ng kwarto ng may marinig akong ring tone. Galing sa loob ng drawer. Tumayo ako at tinungo ang drawer. Dahan-dahan ko iyon binuksan. Kinakabahan ako at nanginginig ang kamay na hinawakan iyon. It's a phone.It was unknown number which made myself curious, lalo na't Philippines number ito. Nagdalawang isip pa ako kung sasagutin ito o pababayaan lang, pero parang walang tigil ang pagri-ring nito. Dala ng curiosity ko ay hindi ko namalayang nasagot ko na ang tawag.'You son of a bitch! Andrei

MoniqueNakangisi pa siyang inaasar ako habang  pababa kami sa dinning para mag-almusal.He's telling me that I gained weight. Which is probably not. Binatukan ko siya sa kan'yang balikat at pinaulanan ng irap. But he just barked a laughter. Napapangiti na lang din ako sa mga kalukuhan niya. Kaya pa lang magbiro ng damuhong 'to? Impressive naman!Aaminin ko. In these past days medyo gumagaan ang pakiramdam ko sa kanya. Tulad ng, I have accepted fear as part of life. Specifically the fear of changes. I don't know. I just stop explaining myself. Pakiramdam ko ay tinatanggap ko na ang mga flaws niya. Hindi ko man maintindihan ang sarili ko, pero iyon ang alam ko. Alam ko sa sarili ko na hindi naman talaga siya masamang tao. May rason siya kung bakit niya ako kinuha. Lahat tayo ay may dahilan kung bakit tayo gumagawa ng masama? Pero isa lang ang alam ko. Kahit gaano pa kasama ang isang tao ay wala tayong karapatan na husgahan siya o ipanalangin

MoniqueMonths later.I have realized that the best step to take when you are trying to move forward in life, Is to accept that sometimes we have to let go of the life we expected. Para magkaroon at magsimula kung anong buhay ang binigay sa atin.Hawak-hawak ko ang umbok kong tiyan habang nakadungaw ako sa may veranda ng aking kwarto. Katatapos ko lang kausapin si Dra. Amelia. May mga kaunting advice pa siya sa akin dahil kabuwan ko na ngayon. I'm so excited for my upcoming baby boy. Halos hindi ako makapaghintay na makita siya. Saan kaya siya nagmana? I giggled while caressing my swollen tummy. Seven months ago ay inurong ko na ang kaso laban sa ama ng anak ko. Pero wala na akong impormasyon sa kan'ya simula noon. Hindi ko alam kong tuluyan na siyang lumaya at nagsimula ulit nang bagong buhay. Pero parang tinutusok ang puso ko. 'Yong pakiramdam na lumaya na siya pero hindi man lang niya ako hinanap. Suddenly, tears skip from my eyes. Bakit

MoniqueAng dalawang araw kong lumipas dito sa Manila ay naging busy ang buong schedule ko. May importanting kleyente rin ako ngayon. Tungkol sa lupa. Idagdag mo pa ang pag-a-attend ko ng mga trials. Dito na ako pinatuloy ni John sa Feorenza hotel. A luxury one, in the fourth floor. Yayayain sana niya ako sa bahay nila ni  Dolce pero agad na akong tumanggi. Knowing that Andrei is back. Baka kapag nakita ako ni Dolce ay hindi makapagpigil na tawagan ang kapatid. Katatapos ko lang din tumawag sa Hacienda. Maiiyak-iyak pa ako nang makita ko ang anak ko. His sweet spoken voice made me cry. Nahirapan rin akong makatulog noong unang gabi ko dito. How I wish just to hug my son and play with him all day. Wait, when I come home. Papapakin ko siya ng halik at pagsawain ang sarili sa pag-amoy ng sweet smell niya. I giggled the thoughts. Lumabas pa ako sa veranda. Humawak ako sa railings at pinikit ang mga mata kasabay nang paglanghap ng mumunting hangin na dumadampi sa

MoniqueWe cuddled all night, hanggang ngayon ay hindi pa rin nawawala ang kilig na nararamdaman ko. He say sorry and I forgive. Tao lang naman siya at nagkamali. At tao lang din ako para magpatawad. Pagkagising namin ay siya na ang nagpresenta na magluluto ng agahan. Impressive! Dahil kaya pala niyang gawin iyon. Gano'n din sa pagliligpit. Hindi niya ako hinayaan na tumulong sa kan'ya. So I just watch him doing homeworks while sitting on the sofa and watching my favourite American TV series. Madalas ay napapasulyap ako sa kan'ya sa patagong paraan. Para-paraan lang. Gano’n!Tumabi siya ng upo sa akin ng matapos siya sa kusina. Binabakuran na yata ako ng lalaking ito. Wala ba siyang balak na umuwi. Hindi ako nakatiis at nagtanong sa kan'ya."Kailan ka ba uuwi? Babalik na ako sa Antipolo bukas ng umaga." Inangat ko ang tingin sa mukha niya. Lumingon siya sa akin."Sasama ako sa 'yo," matipid niyang sagot.Bigla akong kinabahan. H