Napilitang magmulat ng mata si Grazie dahil nakaramdam siya ng naiihi. Hindi man lang nakisama ang sarili niya. Ipinagkanulo talaga siya. Dahan-dahan siyang naupo at tinanggal ang kumot na nakatakip sa kaniya. Wala na ang towel sa balikat niya. Baka may nagtanggal. Abala pa rin sa pag-uusap si Ace at Thunder kaya hindi siya napansin. Mabuti iyon dahil hindi niya alam ang sasabihin. "G-Grazie! May kailangan ka ba? 'Wag ka nga munang tumayo!" Napapikit siya ng marinig ang boses ng boss. Natigilan siya nang hawakan siya nito. Ang bilis naman nitong makalapit. Tiningnan niya ang kamay nitong nasa braso niya. Hinawakan niya ang kamay nito at pilit na tinanggal. Napatitig ito sa kaniya kaya sinalubong niya ng seryosong mu

Habang papalapit ang araw ng pag-alis ni Grazie ay lalong siyang nalulungkot. Ngayon lang siya aalis ng sobrang layo sa mga taong mahal. Nakabukod nga siya, pero iba talaga kapag malayo. She spends her nights always sa magulang niya, even weekends. Gusto niyang makasama ang pamilya niya sa huling linggo niya sa Pinas.  "Mamimiss ka namin ng sobra, anak." Hindi na napigilan ni Grazie ang mapahagulhol pagkarinig sa sinabi ng ina. Kakatapos lang nilang kumain ng dinner. Heto na naman ang ina, pinapaalala na aalis na siya. Pilit nga niyang pinapatatag ang sarili nitong mga nakaraan kaso 'di naman niya maiwasang malungkot. Napayakap na lang siya ng mahigpit sa ina. Maging ito rin ay ganoon din. Kita niya ang pagtayo ng ama at pagpunas ng luha nito. Dapat bonding ulit ito, e naging crying time tuloy nila. 

Hilam ang luha na bumagsak si Grazie sa kama. Sa taxi pa lang hindi na tumitigil ang luha niya. Ang hirap kontrolin. Pakiramdam niya may pumipiga ng puso niya. Ikaw na kasi dakilang tanga. Sana, 'di na lang siya pumunta sa bahay ng boss. Sana, hindi na lang ito bumalik kaagad ng Maynila. Sana, hinintay nitong makaalis siya. Ang daming sana. Inaamin niyang nagkaroon siya ng hope sa isip niya kanina, na posibleng maging sila ni Thunder after ng nangyari. Umaasa siyang pipiliin siya nito. Pero hindi. Hanggang sa kahuli-hulihang pagkakataon, si Ira pa rin ang gusto nito. Tanging pangalan lang ni Ira ang isinisigaw nito. Naging kan'ya lang si Thunder, panandalian. Masaya siya, pero may mali. Kasi, naging panandaliang-aliw lang siya nito. 

  Makalipas ang tatlong taon...   "Happy anniversary, my love," masuyong bungad sa kan'ya ng nobyong si Alwyn sa telepono. “I never thought love could be this amazing, and I thank you for that. Would you mind opening your arms so I can hug you?” medyo madrama nitong sabi.   Medyo kinikilig siya pero natatawa siya. Lagi kasi itong gano’n. Likas na kasi dito ang kalambingan pero hindi pa rin talaga siya sanay.   "What an adorable, my man! Sure," natatawang tugon niya dito. Naka-ipit sa tainga niya at balikat ang telepono habang may hinahanap sa computer niya.   “Are you making fun of me?” anitong may himig na pagtatampo.   “Of course not

"Alwyn!" Napahawak siya sa dibdîb sabay pikit. Sunod-sunod ang paghinga niya doon. Akala niya, si Thunder ang bisita niya.  Bakit ba siya napa-paranoid? Hindi naman address niya dito ang binigay niya sa dating boss.  "Is there something wrong?" puno ang pagtataka sa mukha ng nobyo.  Ngumiti siya dito ng matamis. "Nothing, love." Tumingkayad siya dito para halíkan ang labí nito ng mabilis. Hindi pa rin mawala sa mukha ni Alwyn ang reaksyon nito nang igiya niya papasok sa loob. Hinarap siya nito at pinakatitigan ang mukha niya. "Something is bothering you, love. I can see it. Now, tell me." Hinaplos nito pisngi niya at pinis