Stavros’ POV “What happened?” Hindi ko naitago ang interes sa kaniyang ibinalita. Umayos si Denillon sa pagkakaupo. “I visited the orphanage. Nagawa kong makausap ang isa sa mga namamahala doon. She is called Sister Janet. I asked her if there is someone named Tata Pedro living there. She told me that Tata Pedro is the founder of the orphanage, Peter Sarmiento to be exact. But he just died a year ago due to heart attack.” Hindi naituloy ni Denillon ang dapat na idudugtong dahil biglang sumulpot si Aviona mula sa garden. Napatingin siya sa amin kaya’t tinawag ko na rin siya. “Come here,” aya ko. Alanganin siyang lumapit sa kinaroroonan namin. Hindi niya nakalimutang dumistansya sa amin. “B-bakit?” “Aviona, this is Denillon Gomez, one of my friends. And Denillon,

Aviona’s POV Can’t you stay for us?  Can’t you stay for the people you’ve just met but truly cared for you? Paulit-ulit kong naririnig ito sa aking utak na dinaig pa ang sirang plaka. Ilang araw na ang lumipas simula noong kumain kami ni Stavros sa hardin ng kaniyang mansyon. Pero hindi na nawala sa isip ko ang kaniyang sinabi. Hindi ko siya nagawang sagutin noon dahil nablangko ang aking utak at talagang nagulat ako sa kaniyang itinanong. Nakadagdag sa pagkalutang ko ang pagkadismayang nakita ko sa kaniyang mukha. Kaya nang makabawi ako ay iniwan ko siyang mag-isa sa hardin. Kaagad akong dumiretso sa kwarto noon at buong araw na nagkulong. Dinalhan na lamang ako ni Manang Eba ng makakain para sa tanghalian at hapunan. Tinanong niya pa ako kung masama ba ang aking pakiramdam kaya ako nagkulong sa kwarto.

Stavros’ POV I looked at her pleadingly as I shook my head. “Don’t do this, baby.” It was a horror seeing her standing on that banister. I didn’t think that I’d be going to regret requesting for a balcony in this room. She wiped her tears and shook her head. “H-hayaan niyo na akong magpahinga,” she begged. No! I wouldn’t let her do that. I would be selfish once again. Parang may sariling utak ang aking mga paa na tumakbo patungo sa kaniya nang makita kong tumalikod siya sa amin. “Anak!” Napasigaw si Manang Eba nang magtangkang tumalon si Aviona. Kaagad kong niyakap ang kaniyang baywang at saka siya hinatak pababa. Hindi siya nagtagumpay. “I’m sorry, baby. I had to touch you.” Napau

Aviona's POV Napahinga siya nang malalim. “Eh kasi ganito po ‘yon. Nawalan po kasi ng anak si Manang Eba, limang taon na po ang nakakaraan. May depression po kasi iyong anak niya noon. Hindi ko po alam kung bakit. Pero ang sabi ni Manang Eba, dalawang taon na daw simula noong tinamaan ng depression iyong anak niya na iyon. Tapos hindi na po siguro kinaya kaya nagpakamatay po,” pagsiwalat niya. Natulala ako sa ikinwento niya. “Ang pinakamalala po doon, nakita mismo ni Manang Eba kung paano tumalon ang anak niya mula sa bubong ng bahay nila. Namatay po ang anak niya sa harapan niya mismo. Sising-sisi daw po siya dahil wala siyang nagawa para iligtas ang anak niya. Nag-iisang anak pa naman po niya iyon. Tapos ay matagal na po silang iniwan ng napangasawa niya. Siguro po kung nabubuhay pa ang anak niyang iyon, baka kasing edad niyo na rin po siya.” Saglit siyang tumigil. “

Stavros’ POV   Napalingon ako sa sinabi niya. Nakita kong naglalakad pababa si Aviona karga-karga si Chin sa kaniyang mga kamay habang nakaipit sa kaniyang kili-kili ang kaniyang sketchpad. Ang lapis naman ay inipit niya sa kaniyang mga labi.   Hindi niya kami napansin dahil abala siya kay Chin at masyadong pokus sa paglalakad. Nakalugay rin kasi ang mahaba niyang buhok kaya natatakpan ang gilid ng kaniyang mukha sa bandang ito.   Huli na nang mapansin niya kami ni Milagros. Nasa huling baitang na siya ng hagdan. Napatigil siya doon at hindi alam kung tutuloy pa ba o hindi na.   I guess she planned to return to the garden to draw.   But now, she was torn between going to the garden or going back upstairs.   I felt Milagros stood up from her seat. “Huwag mong sabihing kabit mo ang babaeng iyan, Stavros? Hindi ka naman siguro g