Stavros’ POV Naglalakad na kami ni Aviona paakyat sa ikalawang palapag. Mag-iisang oras ata siyang umiyak nang umiyak bago namin napagpasyahang umakyat. Gaya ng dati, nagawa ko siyang pigilan dahil sa mga CCTV. Hindi kasi ako natutulog hangga’t hindi ko nakikitang tulog na siya. Pinanood ko siyang bumaba at pumunta sa kusina. Akala ko ay bumaba lang siya para uminom ng tubig o gatas tulad ng kaniyang nakasanayan. Ngunit napabalikwas ako sa pagkakaupo dahil sa gulat nang makita ko siyang kumuha ng kutsilyo mula sa lalagyan. Nagmamadali akong bumaba noon. Naitulos pa ako sa aking kinatatayuan nang makita kong nakataas na ang kutsilyo at handa na siyang isaksak iyon sa kaniyang tiyan. Mabuti na lang at agad akong natauhan at nagawa kong pigilan siya. Parang lalabas ang puso ko sa mga oras na iyon. Hindi ko rin siya napigilang bulyawan da

A tear escaped from my eyes after reminiscing that scene in my head. I was only seven years old when that happened. l didn’t know how it happened but I still woke up after that incident. Nagising ako noon sa ospital. At umiiyak si mama sa aking tabi. Nang magising ako ay niyakap niya ako agad at mas lalong umiyak. Paulit-ulit pa siyang humingi ng tawad sa akin. Masayang-masaya ako noon dahil bumalik na sa dati si mama. Naging mabait ulit siya sa akin at alagang-alaga niya ulit ako. Tumigil siya sa pagsusugal at pag-iinom. Nagpokus na lang siya sa pag-aasikaso sa akin at sa paglalabada. Hindi na rin ako gaya ng dati dahil lagi na akong busog bago pumasok sa eskwela. At lagi pa akong may baong sampung piso pang-recess namin. I really thought that everything was fine then. But those good things didn’t last long. “Oh ano,

I wiped the tears that fell from my eyes. This recollection that I was doing was giving me a roller coaster ride. It awakened the emotions in my childhood that I buried after my mother died. “Simula noon ay hindi na ako bumalik pa kina Aling Delia. Pero kahit ganoon ay hindi siya tumigil sa pagbibigay ng pagkain sa akin. Naikwento ko kasi ang dahilan kay Koi kung bakit hindi na ako tumulong pa kay Aling Delia. Nalaman iyon ni Aling Delia kaya gumawa siya ng paraan para mabigyan ako ng pagkain nang hindi nahuhuli ni mama. “Ibinibigay niya kay Koi ang pagkain ko para sa umagahan at tanghalian kapag may pasok. Pagkatapos naman ng eskwela ay kaagad kaming uuwi sa bahay nila Koi para makakain ako ng aking panghapunan. At kapag weekends naman, pumupuslit si Koi sa amin para dalhan ako ng pagkain.” I smiled as I remembered the family who had helped me before. “Napakalaking tulong ng pamilya ni Koi sa akin para manatili akong

“Huwag niyo po akong iiwan, mama ha?” Napatingin sa akin si mama dahil sa aking biglaang pagtanong. Ngunit napaiwas siya agad ng tingin. “O-oo naman, a-anak.” Parang kinurot ang puso ko sa isinagot niya. Nagsisinungaling si mama. “Kailangan niyo na pong magpalakas, mama. Sa susunod na linggo na po ang graduation namin,” paalala ko sa kaniya. Ibinalik niya ang tingin sa akin. Ilang beses na bumuka ang kaniyang bibig na parang may gustong sabihin. Pero sa huli ay pinili na lang niyang bumuntong-hininga. “P-paano kung hindi makapunta si mama sa graduation mo, anak? M-magagalit ka ba sa’kin?” alanganing tanong niya. Nag-aalalang inabangan niya ang aking sagot. Umiling ako at nginitian ko siya. “Hindi po, mama,” sagot ko. Para siyang nakahinga nang maluwag. 

“True to his words, my father helped us pay the bills in the hospital. He had already prepared the money for the incoming operation. The operation was already scheduled, too. I was so happy back then because finally, my mother would be saved from her liver cancer. But that was just my thought.” “Anak, masaya ka ba na ma-ooperahan na sa wakas ang mama mo?” tanong ni mama sa akin habang sinusuklay niya ang aking bagong gupit na buhok. Ipinalibot ko ang aking mga braso sa baywang ni mama at saka siya tinanguan. “Sobrang saya ko po, mama!” masiglang sagot ko. Natawa si mama sa aking reaksyon. Pinaharap niya ako sa kaniya. “Kaso pasensya ka na, anak. Hindi makakadalo si mama sa graduation mo bukas,” malungkot na paghingi ng tawad ni mama. Tama siya. Graduation ko na bukas. At bukas na rin ang kaniyang operasyon. Pero wala akong naramdamang lungkot o tampo. S