I can feel my sweats on my forehead cascading down to my neck while hands were trembling. My heart was beating so fast so as the arousal of nervousness in my body as I watched my reflection on the glass of the elevator where I'm currently standing. Minutes will pass, I will be now stepping on Waylen's office floor. It sents chills down my spine just by the thought of it. Parang bawat minutong lumilipas ay nangangatog ang mga tuhod ko at nanlalamig ang mga palad ko sa kaba. Pakiramdam ko nga ay pwede na akong mag-ipon ng panligo dahil sa pawis na kanina ko pa pinupunasan. Pasalamat na lang ako at may dalang panyo si Eva dahil kung hindi paniguradong kamay ko ngayon ang naliligo ng sarili kong pawis. Kahit pa gaano kalamig sa elevator na'to ay hindi ko pa rin iyon magawang maramdaman dahil sa kaba na pumapangibabaw sa puso ko."Kumalma ka nga!" May bahid ng inis na suway ni Eva nang hindi na makapagtimpi sa pagiging balisa ko. "Mukhang hindi ko ata nakitang lumabas ng opisina iyon sim

"Oh, thank God I saw you here." Parang nakahinga pa ng maluwag na sinabi ni Waylen nang buksan niya ang pinto ng kwarto at madatnan ako sa loob. "Why are you packing your things?" Nangunot ang noo niya matapos akong makita na nag-iimpake ng mga gamit.Hindi ko siya pinansin at nanatiling tahimik. Tinapos ko ang pagpipilo ng mga damit tsaka iyon pinasok sa maleta bago tumayo para kunin ang personal hygienes sa loob ng banyo. Gabi na pero gising na gising pa rin ang diwa ko at hindi ako magawang lamunin ng antok. Kanina ay tinawagan ko si Mommy para sabihing uuwi na ako sa bahay namin. Hindi na rin siya umangal sa gusto kong mangyari dahil panigurado ay nararamdaman niyang may mabigat akong problema. Alam kong nararamdaman ni Mommy ang nararamdaman ko dahil sa matamlay kong boses na ginagamit ko lang tuwing ayaw kong makipag-usap sa kahit kanino. Paano ba naman kasi simula noong makaalis ako sa kompanya ay sumakay kaagad ako ng taxi at nagpahatid dito sa bahay, iyak nang iyak at hin

"Final na ba talaga iyong desisyon mo, Ma'am? Hindi ka na ba babalik dito? Iiwan mo na kami?" Halos mangiyak-ngiyak na sinabi ni Janina sa kabilang linya habang sumisinghot. Hindi ko man nakikita ay paniguradong napupuno na naman ng mga luha ang kanyang pisnge. Mapait akong napangiti roon tsaka napahinga ng malalim. Aminin ko man o sa hindi ay maging ako ay nasasaktan na iwanan ang mga empleyado ko sa shop. Matapos ko kasing banggitin kanina sa kanila ang magiging plano ko ay parang may kung anong humaplos sa puso ko nang umiyak sila. Hindi ko iyon inaasahan kaya maging ang mga luha ko'y bumagsak na rin ng kusa. Sa ilang taon naming magkasama sa shop at halos lahat kami ay saksi sa pag-angat nito ay talagang nalalagyan na nila ang puwang sa aking puso. Binibilinan ko lang ngayon si Janina para masigurado kong kahit wala ako ay maayos pa rin ang takbo ng negosyo ko. Siya na rin ang head ng shop kaya kung anong trabaho ko dati, ngayon ay siya na ang magta-trabaho. "Iyong kontrata

Author's Pov:(Flashback)"Hello, who's this?" Nangunot ang noo ni Waylen matapos sagutin ang numero na hindi nakarehistro sa kanyang cellphone. "Sir, this is Eva Marquez, Scarlett's best friend." Pagpapakilala nito sa kabilang linya dahilan ng pagsasalubong ng kanyang mga kilay. Sandali pa niya itong pinroseso sa isipan bago nagawang makapagsalita. "Are you with her? Can I talk to her?" Parang biglang nabuhayan ang kalooban ni Waylen doon kasabay ng pagbilis ng tibok ng kanyang puso. Binitawan niya ang hawak na ballpen tsaka sinandal ang sarili sa swivelling chair para ibaling ang buong atensyon sa sasabihin nito.Isang araw pa lang ang nakalilipas simula nang umalis si Scarlett sa building niya at matulog sa bahay ni Ace pero pakiramdam niya'y isang dekada na silang magkalayo ng dalaga sa sobrang bagal ng takbo ng oras. Buong gabi ay hindi niya magawang matulog sa sobrang dami ng kanyang iniisip. Simula sa kung anong maaaring mangyari kung si Scarlett at Ace lamang ang maiiwan

Author's Pov: "Hindi ko nga alam." Mariing pagkakasabi ni Eva sa bawat salitang ibinabagsak tsaka naglakad pabalik sa kanyang cubicle. Agad naman siyang sinundan ni Waylen, halatang hindi naniniwala sa mga sinasabi niya. "Please, Eva. I really need to know where she is." Puno ng pagsusumamang sinabi nito at huminto nang makaharap niya ang desk. Inis na napahugot si Eva ng malalim na hininga tsaka kagat ang pang-ibabang labi itong pinakawalan gamit ang butas ng ilong. "Sir, sana naman maintindihan ninyo. Ilang beses ko nang sinabi na wala akong alam kung nasaan siya." Pagmamatigas niya pa at sinampa ang sarili sa swivelling chair at pinilit na ituon ang buong atensyon sa mga papel na nakapatong sa ibabaw ng kanyang desk. Kanina pa sila pinagtitinginan ng mga empleyado ni Waylen. Nagbubulungan tungkol sa pinag-uusapan nila at nagtataka kung bakit ito panay ang pagmamakaawa sa kanya. Ang iba naman ay piniling itigil ang trabaho at lumabas sa kanilang mga cubicles para mas lumapit s