All Chapters of After The Break-Up: Chapter 71 - Chapter 80

"Ma'am, baka magtaka ang mommy niyo kung bakit pagbalik ko sa bahay ay mga maleto niyo lang ang dala ko," nag-aalalang sinabi ni Manong Tanny at napapakamot sa dulo ng kilay na pabalik-balik ang paningin sa akin at sa loob ng kotse, kung nasaan lahat ng mga gamit kong dala. Siya iyong parating naghahatid-sundo sa akin sa eskwelahan simula pa noong bata ako. Naging personal driver ko siya na ngayo'y personal driver na ni Mommy. Halos magdadalawampung taon na siyang nagta-trabaho sa amin kaya hindi na kataka-taka kung bakit bawat kilos ko at takbo ng bituka ko ay kabisado na niya."Babalik naman ako mamaya." Sansala ko sa mga sinabi niya habang pinupusod ang buhok sabay paypay sa leeg gamit ang palad. Paano ba naman kasi iyong suot ko ay sobrang kapal. Akala mo naman talaga ay malamig dito sa Pilipinas.I removed my jacket before folding it in half to hang it on my arm. "Bibilhan ko lang sina Mommy ng mga regalo," naglakad ako papunta sa may passenger's side door para ilagay doon ang

Sa dinami-daming panahon na pwedeng umepal ang traffic, bakit ngayon pa?Mukhang mag-iisang taon na akong nakaupo sa loob ng sasakyan ni Waylen, hinihintay na umusad ang walang hangganang linya ng mga sasakyan. Pakiramdam ko nga ay nananadya ang tadhana. Maghahating-gabi na pero bakit tila ngayon pa biglang nagdagsaan ang mga sasakyan? Ayaw ba nilang bumiyahe ng umaga? Ng hapon? Kung alam ko lang na ngayon susulpot ang traffic sana talaga ay hindi na ako pumayag sa gustong mangyari ni Waylen at nagpumilit na huwag sumama sa kanya. Pero ano ang gagawin ko kung mismong ang puso ko na ang tumatraydor sa akin? Isang ngiti lang nito, tiklop na naman kaagad ang Scarlett na tatlong taon kong binuo. Isang salita lang nito ay agad ng humahaplos sa puso ko. Wala sa sarili akong napalingon sa kanya at sandaling napaisip. 'Papaano ko nagawang mahalin ang lalaking ito sa loob lamang ng halos isang buwan? Bakit parang pakiramdam ko sa tuwing binabalikan ko ang alaala naming dalawa ay parang i

Naalimpungatan ako mula sa mahabang pagtulog dahil sa mainit na sinag ng araw na humahalik sa aking pisnge. Napipilitan man ay dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata tsaka hinarang ang palad upang hindi masilaw sa sinag ng araw. Malalim na hikab ang aking pinakawalan kasabay ng paglingon sa kabilang bahagi ng kama para lamang mabigong makita si Waylen na katabi ko. I didn't mind that much and scanned my gaze around the room. Pakiramdam ko ay mas lalong lumawak ang kwarto gayun din ang pagbabago ng ibang furnitures. Maging ang kulay itim na pintura noon ay pinalitan ng vintage brown. The arrangement of the things and the way how the room screams money just made me want to clap my hands because of how Waylen did this all by himself. Ibang-iba na ang silid na ito kompara dati na halos simpleng mga gamit pa lang ang mayroon dahil sa bago pa lang ang bahay. Maraming bagay ang nadagdag mayroon ring nawala pero kahit pa ganoon ay mas lalong umaliwalas ang buong paligid. Ngayon ko

"Mommy, Daddy!" Malakas at mahabang tili ko matapos akong salubungin ng mga magulang ko sa sala. Agad kong binitawan ang lahat ng shopping bags na binili ko kahapon para sa kanila at parang bata kung tumakbo. With arms that are widely open, smiles were stretching to my eyes and the tears of joy that slowly cascading down my cheeks were all evident as I extended my arms to hug them. Mabilis nilang sinuklian ang yakap ko bagay na siyang nagpatunaw sa puso ko. "I missed you!" Naiiyak sa tuwa kong usal at tinanggap ang init na hatid ng kanilang mga katawan. Ramdam na ramdam ko ang pagbaba-taas ng mga balikat ni Mommy habang si Daddy naman ay tahimik lamang na hinahayaang tumulo ang luha. It's been three years since I received a hug from them. It's been three years since I last felt the warmth of their touch and the care that they're giving.Ito ang pinakamatagal na panahon na nawalay ako sa aking mga magulang. Buong buhay ko ay nakadikit ako sa kanila, halos hindi na nga ako mahiwal

"Welcome back, Ma'am Scarlett!" Kasabay ng masiglang sigawan mula sa kanila ay ang pag-alingawngaw ng malakas na putok ng confetti bagay na bahagya kong ikinagulat. Kumalat iyon sa ere na agad rin namang bumaba hanggang sa mahulog sa akin. Tinanggal ko ang ibang confetti na dumapo sa basa kong labi tsaka pinagpag ang ulo upang tanggalin iyong iba roon. "Miss na miss na kita, Ma'am!" Boses ni Janina na may suot na business attire ang siyang unang nakaagaw ng atensyon ko. Bahagya akong natawa nang ibigay niya sa katabi niya ang hawak na cake para lamang tumakbo papunta sa akin at yakapin ng mahigpit. I accepted her warm hug wholeheartedly. "You guys really don't have to do this." Slightly laughing, I protested as I loosened the hug. Minsanan kong pinalibot ang aking paningin sa kabuoan ng shop dahilan para makita ko ang isang mahabang lamesa na puno ng iba't-ibang putahe at desserts pati na rin ang isang malaking chocolate fountain sa hindi kalayuan. Kahit na wala namang batang d