Simula no'ng dumating si Blaze ay pinili kong manahimik at hindi sumali sa usapan nilang hindi ko rin naman naiintindihan. Tahimik lang akong nakikinig sa kanilang lahat na paminsan-minsan ay nagnanakaw ng sulyap sa gawi ni Blaze na nakangiting kinakausap sina Tita at Ace. Nangiwi ako sa nakita at pinagpatuloy na lamang ang pagkain. Napakabait niyang tignan sa tuwing ngumingiti siya pero alam kong taliwas roon ang totoong ugali niya."Iha, this is Blaze. Blaze, this is Scarlett, Ace's childhood friend." Nagising ako sa malamyos na tinig ni Tita tsaka tumingin sa kanya bago tumingin kay Blaze. Kita kong namangha siya sa sinabi ni Tita at bahagyang nakaawang ang mga labing nilingon si Ace na nakaupo sa tabi niya. "I already know him, Tita." I replied and didn't bother to extend my hand to accept his hand shake. Tita's lips formed an 'O' as she glance at Blaze to mine from time to time. "How? Are you two friends with

"Let's go," mas lalo niya akong hinila nang nagmatigas ako na itapak ang mga paa sa entrance ng mall. Kanina pa kami tinitignan ni Manong guard at ng mga taong dumadaan sa harapan namin tila baliw kung tratuhin kami. Paano ba naman kasi sa tuwing hinihila ako ni Eva papasok sa mall ay binabawi ko kaagad sarili ko. "Umuwi na tayo, Eva. Sa online shop ka nalang bumili kung may gusto kang bilhin," giit ko at mas lalong nagmatigas. I don't like the people who's watching and secretly judging us. Parang minamaliit nila kami sa mga tingin nila. "Hali ka na. Ngayon nga lang ako magkakaroon ng ganito kahabang break," tukoy niya sa tatlong oras niyang break na ikinwento niya sa akin kanina.Ang sabi niya pa ay marami pa raw inaasikaso si Waylen at kahit magrush sila sa trabaho at mga papers nila ay hinding-hindi pa rin nito aasikasuhin ang dapat niyang pirmahan na papeles sa department nila tsaka hindi rin naman raw iyon gaanong impor

"Ma'am, ito na po lahat ng mga kontratang pipirmahan mo." Imporma ni Janina habang inaayos ang isang bundle ng papel na nasa desk. Pinanood ko siya kung paano niya pahiwalayin ang mga iyon sa ekspertong paraan animo'y sanay na sanay na sa ginagawang trabaho bago pinagpag ang mga palad tsaka ako nakangiting hinarap. "Bakit ganito karami?" Wala pa man ay reklamo ko kaagad at hindi makapaniwalang tinignan ang lahat ng papeles sa harapan. Umagang-umaga ay ito agad ang bubungad sa akin sa opisina. Minasahe ko ang aking sentido at sumandal sa swivelling chair habang pinapakinggan siyang sabihin sa akin ang lahat. Hindi lang pala iyon kontrata sa gagawin naming project sa isang magarbong kasal kundi pati mga dapat naming bayaran sa mga inorder kong mga gamit panggawa ng tela at mga accessories na kakailangin para sa tatahiing gowns at tuxedo. "Remind the couple that I'll be needing their presence. I'm not anymore going to entertain their substitute." I said as I sta

"I'm sorry to hear that," I uttered after the long silence. Nilingon niya ako pero hindi siya sumagot. Ilang sandaling pagtitig sa akin ay ibinalik niya rin ang paningin sa kawalan. He wiped his own tears using the back of his palm and heaved a very deep breath to remain himself calm but everytime he tries to, his tears keeps falling down like a water fall.Nababasa na ng mga luha ang kanyang pisnge at pakiramdam ko'y natitikman na rin niya ang maalat na lasa nito. His eyes were red so as his cheeks. His chest was ragging up and down along with the heavy breathings coming out from his mouth. "Come here," binuksan ko ang mga braso ko at dumukwang papalapit sa kanya upang isalubong ang yakap ko. I thought he won't gonna acknowledge my presense but I was left in an awe when he immediately unlocks his seatbelt and dives himself to my widely open arms. Binaon niya ang kanyang mukha sa leeg ko dahilan para maramdaman ko

"Lala, do you still remember the time when you told me to marry the girl that I love, the girl whom I imagine my future with," pagkausap ni Waylen sa buntod ni Lala. Hinaplos niya ang pangalan roon na sa huli ay nauwi sa pagkuyom ng kamay.Elissandra SanchezPagbabasa ko sa pangalang nakaukit rito tsaka wala sa sariling napalingon kay Waylen na nakayuko ang ulo sa sahig habang kagat-labing kinakausap ang nawalay na mahal sa buhay. He took a deep breath and exhales it before forcing himself to finish his story. Kagabi pa lang ay kinakabahan na siyang harapin ang puntod ng Lala niya. Paulit-ulit niyang sinasabi sa akin ang pagsisisi niya sa pagkawala nito at ang pagsisisi niya sa kanyang sarili kung bakit ito nawala. Halos hindi na nga niya magawang makatulog dahil panay lang ang pag-iyak at pagrereklamo niyang hindi pa siya handang harapin ulit ang kanyang Lala. "Akala ko hindi na mangyayari iyon..." pumiyok pa ang boses niya kasabay ng sunod-sunod na paglun