All Chapters of After The Break-Up: Chapter 51 - Chapter 60

"Are you taking care of yourself?" tanong ni Waylen pagkatapos isubo ang pagkain na isinubo ko sa kanya. He put the strands of my hair behind my ear as he played his thumb in circles on my thigh. Paminsan-minsan ay tumataas ang suot kong dress kaya naman ay agad niya ring iyong ibinababa. Tumango ako ng dalawang beses bago bahagyang umalis sa pagkakakandong sa kanya upang abutin ang drinks sa desk tsaka muling bumalik ng upo sa hita niya pagkatapos. "Don't worry about me. Worry about yourself. Are you even eating your meals," I ranted and crinkled my nose. Padabog kong inabot sa kanya ang binuksan kong drinks dahilan para bahagyang tumilapon ang laman niyon. "I'm taking care of myself," sa halip ay malumanay nitong sagot. Hinugot niya ang panyo na nasa loob ng bulsa tsaka pinunasan ang hita kong nabasa ng drinks bago iyon kinuha sa akin para ibalik ang drinks. "Did you already eat your lunch?" Instead of levelling my anger, he asked with gentlenes

Napadausdos ako ng upo pababa sa malamig na sahig nang tuluyan na akong makalabas sa kompanya at makatakas sa mapanghusga nilang mga mata. Niyakap ko ang aking cellphone at sling bag sa dibdib tsaka niyuko ang mukha sa magkadikit na tuhod pagkatapos kong patayin ang tawag namin ni Ace. Hindi ko alam kung bakit sobra akong nasaktan sa ginawa ni Waylen. Ni wala nga akong ideya kung may karapatan nga ba talaga akong masaktan at magalit ng ganoon. Ang simpleng pagtataboy nito sa akin ay sapat na para pagbuhol-buholin ulit ang takbo ng utak ko. Ang dati'y halos walang iniisip dahil sa pagkakaakalang nararamdaman ko na ang kasiguraduhan sa relasyong mayroon ako ngayon ay halos baliktarin ko na, huwag lang umabot sa puntong iiyak na naman ako dahil sa mga senaryong nabubuo sa isipan. My anxious self immediately came back. I'm worried that what if he finally realized that I'm not the girl he wants. What if he will soon leave me because he's not really into me h

Author's Pov:"Oh, thank God for answering my calls." Parang nakahinga pa ng maluwag na turan ni Waylen kasabay ng bahagyang pagpapakalma ng sarili. "Where are you? I've been calling you several times but it seems like you didn't even bothered to answer it. Answer me, Wife I'm so damn worried here," pabalik-balik ang paglalakad niya sa harapan ng sofa habang ang palad ay nakasapo sa ulo at nakayuko sa sahig. Kanina niya pa hinihintay si Scarlett pero nakakailang oras na siyang nakaupo sa sofa ay ni anino nito ay hindi niya mahagilap. Inis na ngumisi si Ace sa mga sinabi nito at kalmado ngunit bakas ang galit na sinandal ang gilid ng katawan sa poste. His hand on his pocket, thumb's out while the other hand was gripping the phone tightly to his ear. He scoffed, "Kanina lang binubugaw mo siya na parang langaw ngayon naman ay gusto mo siyang umuwi diyan sa iyo? You're nonsense!" Ace thickly said. Kapansin-pansin ang pagkatuod n

"What you are saying will never happen, Ace." Mabilisan kong sansala matapos makabawi sa pagkagulat na muntikan pang pumiyok ang boses dahil sa pag-aalangan na sabihin iyon.Pure pain crossed his face and looked at me with hopefulness in the eyes. "But I've known you longer than him! I know you since our childhood, every inch of you." Mariing giit niya na halatang si Waylen ang tinutukoy bagay na hindi ko lubusang inaasahan. "He clearly don't know you, Scarlett. He's your husband yet he don't know anything except from you, being his wife." Natatawa pa kunwaring pagbuga niya ng hininga at umiling tila nagmamataas na mas maraming siyang alam sa akin kompara kay Waylen."What?" asik ko at hindi napigilang ngumiwi. "Are you comparing yourself to him?" Labas sa ilong kong puna. Kung kanina ay halos magulat at mailang ako sa sinabi niya ngayon naman ay parang gusto ko namang magalit sa kanya. He is my best friend but I just can't let him bad

Ramdam kong tinigil ni Eva ang sasakyan niya sa gilid ng kalsada pagkatapos ng halos ilang minuto niyang pagmamaneho. Hindi ko alam kung saan niya ako dinala pero paniguradong malayo ito sa town ng resort na pinuntahan namin dahil sa sobrang tahimik ng paligid. She averted her gaze into mine and watch me cry silently. My forehead's leaning comfortably on the window while hugging myself and letting the tears come out and falls to my cheeks. I was just staring blankly outside, obviously don't know how to react at the situation. Bakit kapag sa tuwing ako ang nagkakasala pakiramdam ko ang sama-sama ko ng tao na tipong lahat sila ay kaya akong itakwil dahil lang sa pagkakamaling iyon pero kapag sila iyong nakagagawa ng kasalanan at pagkakamali ay parati kong pinipiling tanggapin ulit sila kahit ano pa man ang magiging rason ng mga ito. Mabait nga ba talaga ako o sadyang ayaw ko lang na maramdaman nila ang nararanasan ko. Do I really love them because I can forgive them multiple times