KASALUKUYAN lang na nakaupo ako ngayon dito sa couch sa may sala ng bahay ni Wayne. It’s now almost 4 o'clock in the afternoon. Wala akong masyadong ginawa sa buong mag hapon ngayon sa bahay na ‘to dahil hindi ako hinahayaan ni Manang Susan na tumulong sa kaniya sa mga gawaing bahay. Hindi ko tuloy maiwasan na mapabuntong hininga nang malakas mula dito sa pinagkakaupuan ko. Hindi talaga ako sanay na walang ginagawa. Siguro, susubukan ko na lang na maghanap ng trabaho sa mga susunod na araw kapag na-boring na talaga ako ng sobra-sobra dito.Anyways, after naming kumain ng tanghalian ni Manang kanina ay nag pasya ako na ayusin ko ‘yung mga gamit at damit ko sa kwarto ko. May cabinet kasi doon kaya do’n ko na inilagay ang mga damit ko, and to be honest… halos katatapos ko lang talaga kaya ngayon ay nagpapahinga lang ako dito sa sala.Habang nagpapahinga ay inilibot ko ulit ang paningin ko dito sa may sala at pansinin in detailes ang lahat na

WAYNE’s POVI offered Veronica a seat on one of my couches inside my room, but she's in the mood to be mischievous right now, so instead of relaxing on one of my couches... she took a seat on my lap. Hindi naman ako masyadong nag-react sa bagay na ‘yun dahil we knew each other for a very long time. She's like a younger sister to me , and she also treats me as if I were her older brother, despite the fact that she is an only child. She's 5 years younger than me, by the way.  “What now? Nag away na naman ba kayo ni Tito?” tanong ko sa kaniya. Buti na lang at magaan siya kahit papaano kaya hindi ako umaangal sa pag-upo niya sa may lap ko habang nakayakap pa ang dalawang kamay niya sa leeg ko. “Nope. She replied, "Dad sent me over to tell you about the charity ball." Because of what she said, I instinctively touched the bridge of my brow. It was almost as if I had forgo

KASALUKUYAN lang na nandito ako ngayon sa loob ng kwarto ko. Almost 10 o’clock PM na pero hindi pa rin ako dinadatnan ng antok. Kahit pagod ako maghapon dahil sa pagma-mall namin ni Zienna ay parang ayaw pa rin akong patulugin ngayon. Hindi lang kasi dress ang ibinili niya sa akin dahil may mga binili rin siya na sapatos, bag at mga alahas na babagay doon sa dress na napili niya para sa susuotin ko sa event. By the way, hindi sumabay sa akin si Wayne sa pagkain ng dinner kanina pero nandito siya sa bahay. Si Manang lang ang nakasabay kong kumain at nabanggit niya sa akin na ganon daw palagi si Wayne, laging busy daw ito lalo na tuwing gabi dahil sa mga kaso na hinahawakan nito. Bigla ko tuloy naalala ‘yung kaso ko sa kaniya... hindi ko pa kasi siya natatanong kung ano na bang update tungkol doon. Pero ngayon na naalala ko na, hahanap na lang ako ng magandang timing para tanungin siya.     Hindi nag tagal ay napagpasyahan ko na nga na matulog

Hindi maiwasan ni Leigh na mapapikit nang mariin nang maramdaman niya na nga ang pagtutok ng pagkalalaki ng kaniyang kasintahan sa kaniyang pagkababae. Ramdam na ramdam niya ang malakas at mabilis na pagkabog ng puso niya ng mga sandaling ‘yon. Mahigpit din niyang nahawakan ang bed sheet ng kama ni Wayne dahil unti-unti na siyang nakakaramdam ng kirot.“H-hon, masakit!” hindi niya mapigilan ang kaniyang sarili na magreklamo. Sino ba naman kasi ang hindi masasaktan kung hindi niya inaasahan na ganon pala kalaki ang pagkalalaki ni Wayne. Sa halos mag dadalawang tao na nila sa relasyon ay ‘yun pa lang talaga ang unang beses na makita niya ‘yun.Hindi rin naman niya akalain na ngayon niya isusuko ang kaniyang bataan sa lalaking minamahal niya. Akala niya nga ay simpleng celebration lang ang gagawin nila ngayon sa kanilang pre-anniversary pero akala lang pala niya ‘yun. Wala na siyang magagawa dahil heto na eh... ayaw naman niyang pahintuin si Wayne at isa pa, wala rin si

NASA may bungad pa lang kami ng nakasaradong pintuan ng event hall kung saan nagaganap ‘yung charity ball ay napansin ko na agad ang pag-angat ng braso ni Wayne. Hindi ko maiwasan na pasimpleng batuhan ‘yon nang tingin... hindi naman kasi ako slow para hindi ko maintindihan kung ano ba ang ibig sabihin no’n. He wants me to cling to him.‘Akala ko ba galit siya sa akin?’ Hindi ko maiwasan na itanong ‘yun sa isipan ko, pero kahit ganon ay unti-unti ko na lang inangat ang kamay ko at saka tinanggap ‘yon... ayoko naman kasi na pagtalunan pa namin ‘yon lalo na at nasa harapan na kami ng double door noong event hall kung saan magaganap ‘yung charity ball ngayong gabi.Makalipas ang ilang segundong paghihintay ay tuluyan na ngang bumukas ang pintuan na ‘yun. Hindi ko maiwasan na agad na humanga sa buong paligid. Napakaganda! Hindi maikakaila na talagang para sa mayayaman ang event na ‘yon. Mula taas hanggang sahig ay mukhang pinaghandaan talaga ‘yon ng professional na nga organizers, pinag-