Mulat ang mga mata at gising na gising na rin ang diwa ni Leigh nang umagang ‘yon. Diretsong nakatitig siya sa kisame ng kaniyang silid habang mahigpit ang pagkakahawak niya sa kumot na nakabalot ngayon sa buong katawan niya sapagkat ramdam na ramdam niya na wala siyang kahit na anong saplot sa kaniyang katawan. Hindi alam ni Leigh kung gaano na siya katagal ngayon na nakatulala, basta ang alam niya lang masyadong maraming bagay ang gumugulo sa kaniyang utak.‘Siguradong hindi na ‘to panaginip o kung ano man. Totoo na may nangyari na talaga sa aming dalawa kagabi.’‘Bumibilis na naman ang tibok ng puso ko.’‘Masyadong mabilis ang mga pangyayari para sa akin at bumigay na lang ako ng tuluyan.’‘Tandang-tanda ko pa na matapos ‘yung nangyari sa pagitan naming dalawa ni Wayne ay binuhat niya pa ako in a bridal way.’‘Masyado na kasing nanghihina ang tuhod ko kaya hindi ko na rin halos nagawa pa na makatayo.’‘Binuhat niya ako papunta dito sa kwarto ko, at hindi ko alam kung tama ba ang pa

KASALUKUYAN lang na nasa loob ng kaniyang opisina si Wayne ng gabing ‘yon. Halos mag-a-alas otso pa lang nang gabi at wala pa siyang balak na umuwi. Balak niya kasi na mag-overtime kahit na wala naman talaga siya na halos gagawin sa araw na ‘yon. Haggang sa magkakasunod na katok sa labas ng opisina niya ang kaniyang narinig na nagpatigil sa pagbabasa na ginagawa niya.“Come in.” Doon ay unti-unting bumukas ang pintuan at nakita niya si Brent habang nakangiti pa ito nang diresto sa kaniya. Hindi mapigilan ni Wayne na batuhan nang naniningkit na mga mata ang kaibigan saka siya nagsalita, “Ano na naman ba ang ginagawa mo rito? Manggugulo ka na naman ba?” masungit na tanong nito.“Chill lang naman, Wayne. May mahalaga lang akong sasabihin sa’yo,” sagot ni Brent habang dahan-dahan na itong naglalakad papalapit sa lamesa niya.“Ipagpabukas mo na lang, wala akong balak na makinig sa’yo. Marami pa akong ginagawa,” malamig na saad niya at ibabaling niya na sanang muli ang kaniyang atensyon sa

Kasalukuyan lang na ini-init ni Leigh ang pagkain na niluto ni Manang para sa kanilang dinner para sa gabing ‘yon. Wala na sana siyang balak na kumain dahil pasado 11 na nang gabi, kaya lang hindi naman siya makatulog dahil sa gutom. Habang hinahalo niya ang nilagang baboy na ulam, hindi niya maiwasan na isipin ang mga nangyari kanina. Bakit nga kaya atat na atat si Denise na magpakasal na si Wayne? At sa kabila no’n, bakit nga ba ayaw pa ni Wayne na pumasok sa isang relasyon? Dahil ba masyado talaga siyang busy sa kaniyang trabaho? Pero tama rin naman kasi ang sinabi ni Wayne kanina, bakit iispin ng ate niya ang pagpapakasal niya at ang pagkakaroon niya ng relasyon kung maging ito ay wala ring karelasyon. Ang gulo naman nilang magkapatid. Alam kong may part na hindi ko maiintindihan ang sitwasyon na ‘to dahil wala naman akong kapatid. Wala namang taong pwedeng mag-alala sa akin dahil nag-iisa lang ako. Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ni Leigh. Nagpasya na sana siyan

“So, what now? This is a win-win situation for the all of us para hindi na matuloy pa ang kaso.” Huminga muna nang malalim si Leigh bago siya nagsimulang magsalita, “Magkano naman ang makukuha ko?” “Huwag kang umasa na malaki, dahil sa laki ng utang ng ama mo… baka wala na ring matira sa’yo. Maliit lang din naman ang lupa na ‘yon. Walang masyadong halaga.” Mataray naman na sagot ni Ms. Cruz. Umirap si Leigh sa narinig. “Maliit na nga eh, pero pinag-iinteresan mo pa ng sobra.” “Ang mga kalapit na lupa ng lupa niyo ay pagmamay-ari ko na. ‘Yun na lang ang natitira at ang sakit na ng mata ko na makita ang sira at lumang bahay na nakatayo doon. May balak akong ipatayo sa parte na ‘yon, kaya kung ako sa’yo, pumayag ka na lang. Kailangan mo ng pera ‘di ba?” Sasagot pa lang sana si Leigh kaya lang natigilan siya nang mahagip ng kaniyang mata ang kamay ni Wayne sa may bandang hita niya na parang sumenyas ito ng ‘tama na’. Buti na lang at naintindihan niya ‘yon agad kaya naman nagsalita na

Sa sobrang tagal na umiyak ni Leigh matapos ang pag-uusap nila ng kaniyang kaibigan na si Cattleya ay nakaramdam naman siya ng uhaw. Ipagpapabukas na lang sana niya ‘yon at hindi papansinin, kaya lang hindi naman siya makatulog. Doon ay nagpasya na nga siyang lumabas muna ng kaniyang silid. Pahid-pahid niya ang kaniyang luha ay naglakad na nga siya. Ngunit, awtomatiko siyang natigilan nang mapadaan siya sa nakasaradong pintuan ng silid ni Wayne. May naririnig siyang umu-ungol mula sa loob.Kumunot ang noo ni Leigh.“Ano kaya ‘yun? Gising pa kaya si Wayne?” tanong ni Leigh sa kaniyang sarili. “Hindi naman ‘yon simpleng ungkol lang, dahil kung tama ang pagkakarinig ko… ungol ‘yun nang may iniindang sakit. May nararamdaman kayang masakit si Wayne? Ano kayang nangyayari sa kaniya sa loob? Kakatukin ko kaya siya?” sunod-sunod na tanong pa rin niya dahil bigla siyang nakaramdam nang pag-aalala.Ipinagsawalang bahala muna ni Leigh ang uhaw na kaniyang nararamdaman sapagkat na