Malungkot at puno ng tanong ang isipan ni Aika hanggang sa pagtulog ng gabing iyon dahil sa mga sinabi sa kanya ni Sandro, hindi siya gaanong nakatulog at nagising rin agad ng maaga.Malungkot ang mga matang iminulat ni Aika, buong araw siyang hindi dinalaw ng pamilya niya dahil sinabihan niya ang mga ito na ayos lamang siya at wag mag-alala sa lagay niya kaya walang bumungad sa kanya ng umagang iyon kahit ang binatang si Sandro ay wala rin. Palagay niya ay siguradong hindi na magpapakita ito sa kanya matapos niyang ipagtapat sa binata na wala sa isip niya ang magpapasok ng iba sa buhay niya.“Mabuti naman at wala na siya,” nangingilid ang mga luha ni Aika sa sinabi niya, “pero bakit malungkot ka?” hinawakan niya ang kaliwang dibdib at kinurot ito, “nakakainis ka naman, e, di ba sinabi mo sa kanya na pera lang ang gusto mo at wala ng iba? Ngayong sinunod niya ang gusto mong layuan ka niya, bakit nalulungkot ka ngayon?” reklamo niya sa sarili, nakaramdam ng awa si Aika sa sarili dahil

Huminto ang sasakyang pula sa harapan ni Aika at nagbaba ng bintana, nakita niya ang agad ang mukha ni Sandro sakay ang babaeng ka-mukha niya.“Hatid na kita, sakay ka na, Aika,” aya nito sa kanya.“No but thank you,” masungit niyang tugon sa binata, nagpatuloy siya sa paglalakad habang ang sasakyan ng binata ay tumatakbo ng mabagal at nakabuntot sa kanya. “Sumakay ka na,” muling utos ng lalaki.“Bakit mo ba siya pilit na pinapasakay ng sasakyan, ha, Sandro? Kita mo na ngang tinatanggihan ka, bakit ipinipilit mo pa?” mataray na sabi ng babaeng kamukha ni Aika.Ayaw nang marinig ni Aika ang paliwanag ng binata sa babae kaya nang magkaroon ng pagkakataon na mapahinto ang taxi ay agad siyang sumakay, “bakit pa kasi dinala ako ng mga paa ako sa opisana namin?” reklamo niya sa sarili.Tahimik na nakaupo si Aika sa loob ng sasakyan habang binabagtas ang kanyang destinasyon, kinuha niya ang salamin sa loob ng bag at minasdan ang sarili, “malaki ang pagkakaiba namin kahit lamang siya ng kasek

Nagpapatangay lamang si Lalaine sa paghila ng kanyang kaibigan kahit hindi niya alam kung saan siya dadalhin nito, hindi na nakapagpigil pa si Lalaine na magtanong dahil nananakit na rin ang kanyang mga paa sa walang pahinga nilang paglalakad, “saan ba tayo pupunta, Aika? Kanina pa tayo naglalakad,” pagod na reklamo ni Lalaine.Binitiwan ng kaibigan ang kanyang mga kamay at huminto sa paglalakad, nakatalikod lamang sa kanya si Aika at hindi kumikibo habang inaaral niya kung bakit ito hindi kumikibo.“Anong problema niya?” nag-aaala si Lalaine para sa kaibigan kaya hinarap niya ito upang tingnan kung ano ang nangyayari sa kanya.“What’s wrong with you? Hindi mo naman kailangang magpanggap sa harap ko kung nasasaktan ka na, bff. Akala ko ba wala lang sa iyo ang nalalapit na pagpapakasal ni Sandro?” wika ni Lalaine.Tinakpan ni Aika ang bibig ng kanyang mga kamay habang tumutulo ang kanyang mga luha mula sa kanyang mga pagod at malulungkot na mga mata. Katahimikan ang bumalot sa dalawang

Isang matinding sakit ng ulo ang gumising kay Aika kinabukasan, hindi niya matandaan kung paano siya nakauwi ng ayos ng bahay at nakapagpalit ng damit, naupo siya sa kama at sumandal sa pader, nakahawak ang dalaga sa ulo niyang sumasakit at hinahagod ito nang bigla niyang maalala si Lalaine.“Nakauwi kaya ng maayos si Lalaine?” tamad niyang tanong sa sarili. Hindi siya makatayo sa kama dahil sa bigat ng pakiramdam na nadarama niya sa ulo niya, “hindi na ako uulit,” sabi niya sa sarili.“Ate? Gising ka na ba?” narinig niyang kumakatok ng pinto ang kapatid na si Gio.“Oo, pasok ka, Gio,” utos niya sa kapatid. Binuksan naman ni Gio ang pinto ng kanyang silid at pumasok, may dala itong isang basa at ipinatong sa ibabaw ng maliit na drawer malapit sa kanyang kama.“Ano iyan?” tanong niya habang hinahagod ang kanyang ulo.“Hot water na may honey, ate,” sagot nito sa ate niya. Nagpaalam na si Gio na papasok sa school at nagmadaling lumabas ng bahay.“Tingnan mo iyon, masyadong nagmamadali. D

“Ang lakas ng loob niyang pagbantaan ako, hindi ako ang lumalapit sa fiancé niya. Iyang Sandro na iyan ang kusang lumapit sakin from the very start, wala akong planong mapalapit sa kanya at alam iyon ni Lalaine,” parang ulan na bumuhos ang mga luha ng dalaga habang naglalakad palabas ng mall.Hindi pa rin niya matanggap ang lahat ng nangyayari sa kanya, hindi niya ginusto ang mahulog ang loob sa binata pero hindi naman niya kayang mapigil ang sarili na huminto na sa pagmamahal niya dito at ang tanging kaya lamang niyang gawin ay ang umiwas dito kahit pa masakit sa kanyang loob.Matuling naglakad si Aika, patuloy pa rin sa pagbagsak ang kanyang mga luha. Wala siyang pakialam kahit pagtinginan pa siya ng mga tao o pag-isipan na nasisiraan ng ulo dahil sa kanyang pagtangis.Nakauwi siyang ligtas sa place niya, pinunasan niya ang kanyang mukha at kinuha ang maliit na salamin at tiningnan ang sarili sa salamin. Nasiyahan siya ng makita ang sariling walang bakas ng pagluha, yun nga lamang a