Lahat ng Kabanata ng BROKEN SERIES 1 Zarina Montes [SEDUCTION]: Kabanata 51 - Kabanata 60

Mula sa gate ng Sullers University kung saan siya ibinaba ni Antoine ay malayo-layo pa ang lalakarin niya papunta sa Business Administration Bldg. Literal na tiis-ganda ang ginawa niyang paglalakad dahil sa three-inch na taas ng suot niyang black stiletto habang tirik na tirik ang araw. Hindi niya magawang lumingon sa likuran dahil pakiramdam ni Zarina ang mata ni Antoine nakatuon sa kaniya. Sinadya niya rin na ekendeng ang balakang para mas makuha niya ang atensyon nito.Kailangan panindigan niya ang suot niyang heels at kailangan poise na poise pa rin ang lakad niya kahit parang matatapilok pa siya dahil sa maliliit na bato na natatapakan ng sapatos niya. Taas-noo pa rin siya kahit parang pipikit na ang mga mata niya sa init ng araw. Open ang area na dinadaanan niyang quadrangle kaya wala man lang siyang masisilungan. Wala siyang suot na shades para man lang may proteksyon ang mga mata niya sa init. Wala naman siyang dalang payong kaya wala rin siyang pagpipilian kung hindi ang magp

Nanlaki ang mga mata ni Zarina nang yakapin siya ni Marlon sa hindi niya malaman na dahilan. Gusto man niyang palayuin ang kaibigan pero hindi niya magawa dahil maraming tao ang nakatingin sa kanila. Nasa gitna sila halos ng quadrangle at labasan na rin ng iba pang estudyante. Kaya kung itutulak niya ang kaibigan baka mapahiya lang ito.Ano ba kasi ang nangyayari? Naguguluhan niyang tanong sa sarili.Huminga siya nang malalim."M-Marlon....""Shhh... Give me a second, please," mahinang bulong nito sa tainga niya.“B-bakit? Ano trip mo?” sagot niya rin na pabulong. Kahit na naiinis siya kanina sa kaibigan dahil sa mga sinabi nito sa kaniya. Hindi naman niya makakayang magalit nang matagal.“Basta. Ngumiti ka at yumakap ka naman na pabalik sa akin na parang nami-miss mo ‘ko.”“Demanding ka!” Nakangiti siya bago niya iniangat ang dalawang kamay para yumakap sa katawan nito. Pinagbigyan niya ito para lang matigil lang ‘to. May ilang minuto rin na magkayakap sila bago kumalas si Marlon sa

Tahimik lang na umiiyak si Zarina habang nakadungaw sa labas ng bintana. Hindi niya alam kung saan siya dadalhin ni Marlon, pero sinabi na niya na huwag siyang ihatid sa bahay o kahit sa Savic Mansion.Gusto muna niyang mapag-isa. At isa pa, ayaw niyang makita siya ni Antoine na namumugto ang mga mata. Ayaw niyang bigyan ito ng dahilan para lumakas lalo ang loob nito na saktan uli siya. Ayaw rin niya na magpaliwanag siya kay Uncle Anton bukas ng umaga kung sakaling makita siya.Huminga siya nang malalim para habulin ang hininga. Nanginginig pa rin siya sa inis at galit kay Antoine.Kinuha niya ang cellphone sa bag na nasa six percent na lang ang battery.Kahit alam niya na baka natutulog na ang mommy niya nagpadala pa rin siya ng message rito para ipaalam na hindi siya makakauwi sa bahay ni Uncle Antonio.Mom, nandito pa po ako sa bahay ni Giselle, may tinatapos kami na report regarding the credit and collection subject namin. Baka kasi, mag-chat or mag-text si Uncle na hindi ako naka

"Okay ka na ba?" tanong ni Marlon habang nakaupo sila sa sofa. Nakataas ang kamay niya habang tinitingnan ang bracelet na binigay niya kay Zarina. Alas dose na ng tanghali ngunit kahit anong pilit ni Marlon na pumasok sila kahit sa hapon ay hindi niya magawa.Kahit na ayos na ang pakiramdam niya, ang mata naman niya ay mugtong-mugto. Papaano siya haharap sa ibang tao ng ganito? Hindi niya gusto bigyan ng dahilan si LC na pagtawanan siya. Lalo na ang mga sinasamahan nito ngayon.Huminga si Zarina nang malalim para alisin ang nagsisimulang paninikip ng dibdib niya. Kapag naiisip niya ang nakita niyang picture nina Antoine at LC, nakakaramdam siya nang sobrang inis.Alam niya na may pagka-bitch ang kaibigan niyang iyon. Pero hindi niya aakalain na aabot din pala sa ganitong stunt para lang makaganti sa kaniya. Para sa ano? Para inisin ba siya? So, immature! Mali ba na kumampi siya kay Giselle?Napailing at napabuntong-hininga na lang siya habang naniningkit ang mga mata niya. Hindi kaya

“Ahhh!” Isang malakas na sigaw ang kumawala sa lalamunan ni Serenity, punong-puno ng frustration, stress, at kirot na hindi niya na kayang ikubli. With one swift, reckless motion, ibinato niya ang cellphone sa sofa. Tumilapon ito, bumagsak nang malakas sa cushions—kasabay ng tila pagkaguho ng lahat ng natitirang lakas niya. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang bumibilis ang bawat paghinga. Parang may humahabol sa kanya, pero wala namang ibang tao sa condo. Tahimik. Masyadong tahimik. At ang katahimikan na ‘yon ang lalong nagpalalim ng lungkot at galit na bumabalot sa kanya ngayon. Kanina lang… kanina lang nandito si Antoine. Hinatid siya nito pauwi, gaya ng dati. Pero ibang-iba na siya ngayon—malamig, walang emosyon, para bang wala na talaga siyang halaga dito. Sinubukan pa nga niyang halikan ito sa labi, hoping kahit kaunti, maramdaman niya ulit 'yung dating Antoine. Pero mabilis ang lalaki. Tila ba nahulaan na nito ang balak niya. Tumalikod agad, umiwas, at nagpaalam na parang