Lahat ng Kabanata ng BROKEN SERIES 1 Zarina Montes [SEDUCTION]: Kabanata 81 - Kabanata 87

“Are you sure ayaw mong i-report natin ‘tong nangyari sa’yo?” mahinahong tanong ni Antoine habang nakaupo sa tabi ni Serenity sa couch. Kasalukuyan silang nasa loob ng condo niya—doon na muna niya ito dinala matapos siyang tawagan nito kanina na, umiiyak at nanginginig sa takot.Umiling si Serenity, mahigpit ang pagkakayakap sa sarili.“Pero ano'ng balak mo gawin, ha?” tanong ulit ni Antoine, halatang nagpipigil ng inis at pagkalito. “Alangan naman na pabayaan na lang natin. What if it happens again? What if next time, mas malala na? Kailangan ma-report ito para malaman natin kung sino ang may gawa nito sa'yo.”Tahimik si Serenity ng ilang segundo bago siya sumagot, mahina ang boses. “I just moved into that condo last two week, Antoine. As in, kakalipat ko pa lang. And then… out of nowhere, may mga number na nagsesend ng weird, creepy messages. At first, akala ko spam. Pero habang tumatagal, parang may pattern na. Parang may alam siya tungkol sa akin. During the day, I like to go to

Nagising si Antoine sa malamlam na liwanag ng umagang sumisilip sa bintana. Tumama ang sinag ng araw sa gilid ng kanyang mukha, ramdam niya ang init nito sa malamig pang balat. Tahimik siyang bumangon, dumiretso sa kusina—suot pa rin ang maluwag na sando at kupas na pajama.Pagpasok pa lang, naamoy na niya ang sinangag… at kape. Home. Familiar.“Hi, Hon—Oops, sorry,” mabilis na bawi ni Serenity, kitang-kita ang awkward sa mukha niya. “I mean… good morning,” dagdag niya, pilit ang ngiti habang inaayos ang mga plato sa mesa.Antoine nodded slightly. “Good morning. You’re up early.”She wore a white nightdress under a satin robe. Ang buong ayos niya—parang sinadyang gawing relaxed, pero may bigat sa mata. Pilit ang normal. Pilit ang tahimik.“I told you, I’m a morning person,” she said, motioning to the table. “Come eat. Sorry, I used your kitchen. I just… wanted to cook something special. Like old times.”Napatingin si Antoine sa mga ulam—longganisa, garlic rice, itlog na maalat with

Tahimik si Javier. Pero hindi iyon katahimikang walang laman. Sa pagkakatikom ng kanyang panga, sa higpit ng pagkakakapit niya sa armrest ng upuan, malinaw ang bagabag at sama ng loob na pilit niyang nilulunok. Hindi siya umiimik, pero malakas ang sigaw ng katawan niya—ng damdaming matagal nang pinipigilan. Ang pangalawang testamento ay hindi na siya kasali, kaya't mahinahon siyang tumayo, kasama ang kaniyang pamilya. Bago umalis, humarap siya kay Zarina, pilit ang ngiting sa kaniyang labi. "Aalis na ako, iha," aniya, bahagyang tumango. "Sana... anuman ang nilalaman ng last will ng papa mo, hindi ito maging dahilan para maputol ang ugnayan natin bilang magkamag-anak. Kung sakaling may kailangan ka—anumang bagay—pumunta ka lang sa Negros. Huwag kang mag-atubili." Napalunok si Zarina. May kirot sa lalamunan, pero pinilit niyang ngumiti sa Tito niya. "Salamat po, Uncle Javier. Ingat po kayo sa pag-uwi. Jaz, James, and Auntie Wilma." Tumango lamang ang mga ito, walang imik, ngunit

Pagpasok ni Zarina sa lobby ng Savic Avionics Corporation, agad na naningkit ang mga mata niya.Serenity.Standing just a few steps away from the CEO’s elevator. Her long, pale blue silk maxi dress hugged her frame in all the right places—flowy, elegant, and graceful.Sa isang kamay nito, may hawak siyang isang minimalist pero halatang mamahaling food bag. Custom. Designer. Obvious.Tila ba pareho pa sila ng pakay—may dala rin itong pagkain.Binagalan niya ang paglalakad, sabay obserba.Sa mga nakaraang araw na na-oobserbahan niya ito, laging maluluwag ang mga suot ni Serenity. Pero kadalasan ay lapat sa dibdib ang tela, tapos ay sobrang flowy pababa. She had that signature look—soft but structured, effortless yet precise.Naalala pa ni Zarina 'yung lumang feature nito sa isang lifestyle magazine. Bronzed shoulders, toned arms, slim waist. Sexy, yes. Pero hindi bastos. Hindi pilit. May ganong klase ng femininity si Serenity—yung hindi kailangang sumigaw para mapansin.At ngayon, kahit