Lahat ng Kabanata ng Nilimot Na Alaala: Kabanata 21 - Kabanata 30

"Hindi ka na sana bumalik at nagpakita, Diego. Hindi sana bumalik ang masakit na alaalang 'yon." Para akong tanga na binuhos ang sama ng loob sa dingding na kaharap ko. Hindi ko rin alinta ang malamig na tubig na patuloy na umaagos at bumasa sa katawan ko."Anak, ano ba ang ginawa mo?!" Biglang sulpot ni Mama. In-off niya ang shower, at hinawakan ang mga balikat ko saka pinihit niya ako paharap. Sinalubong ng mga mata ko ang malungkot niyang mga tingin."Alam kong masakit para sa'yo na maalala ang nakaraan. Masakit din sa akin, anak dahil ako ang dahilan kong bakit humantong tayo sa ganoong sitwasyon. Nagpakatanga ako at nagpakabulag sa pagmamahal na hindi na tama!""Sorry, Ma, nang dahil sa akin, bumalik lahat ang alaalang 'yon!" yuko ang kong sabi."Hindi mo kasalanan, Anak, alam natin pareho na darating at darating din ang araw na 'to. Darating ang araw na babalik sa atin ang masakit na alaalang 'yon. Kahit ano pa ang limot na gawin natin," may ngiti sa labi niya, ngunit may luha pa

Unti-unting bumagal ang takbo ng kotse, hanggang sa tumigil nga ito. Romeo couldn't stop cursing and repeatedly punched the steering wheel. "Baliw ka na ba?! Bakit mo inalis ang safety belt mo?!" Isang suntok pa ang ginawa niya at nanlilisik ang mga matang tumitig sa akin. "Oo, baliw na nga ako! Baliw na ako kakaintindi sa'yo!" Agad na akong lumabas ng kotse at pabagsak na sinara ang pinto. Malaki ang mga hakbang, makalayo lang kay Romeo. Hindi ko na rin alintana ang med'yo madalim na kalsadang tinatahak ko. Gusto ko munang makapag-isip. Ipahinga itong puso ko na wala nang ginawa kung hindi ang magdamdam kay Romeo. Mahal ko siya pero hindi ko na siya maintindihan. Hindi ko na alam kong anong nangyayari sa kan'ya. Sa bilis at laki ng mga hakbang ko, natapilok pa ako. But I ignored the pain. I took off my shoes and continued walking, kasabay ang panakanakang paglingon, baka sakaling may dumaan na taxi o tricycle at makasakay ako. Pero talagang wala. Malayo-layo na ang nalakbay ko

Rinig ko pa rin ang sigaw ni Romeo, bago ako tumalon sa bintana. Padaing akong napasigaw nang tumama ang likod ko sa matigas na bagay na nasa tumpok ng basurang binagsakan ko.Sa kabila ng pamimilipit sa sakit dahil sa mga sugat at pasa na natamo, pinilit ko pa rin ang gumalaw. Pikit-mata at pagapang na umalis sa tumpok ng mga basura.Naghalo na ang luha, sipon, pawis sa mukha, at nalasahan ko pa ang sariling dugo sa bibig. Humahagulgol at halos hindi na makatayo ng maayos, ngunit pinilit kong maglakad.Gusto ko sanang pumunta sa cafe' at humingi ng tulong doon pero ayoko namang madamay ang mga kaibigan ko at baka maabutan pa ako ni Romeo kapag nagpunta pa ako sa harap ng gusali.Walang lingon akong naglakad habang iniinda ang pananakit ng katawan. Parang baliw na tumawa nang makita ang taxi na paparating."Manong, Police Station, po!" padaing kong sabi, kasabay ang mabilis na pagsakay. Walang tanong na agad pinatakbo ng driver ang sasakyan.Tuluyan na akong humahagulgol habang sapo an

Nahinto ako sa paghakbang kasabay ang malakas na pagdagundong ng puso at panlalamig ng mga kamay. "D-Dorry, una na ako," utal kong sabi. Takbo-lakad rin ginawa ko, at hindi na naghintay ng sagot. Pawisan at hindi ako mapakali nang dumating sa kubo. Kaagad ko rin na hinubad ang suot na diving suit. Feeling ko kasi mahihimatay na ako sa sikip at init. Idagdag pa ang narinig ko kanina. Bakit ba sa dinami-dami ng tao sa mundo, x-fiancee pa ni Diego, ang naging karamay ko sa islang 'to?Ano na ang gagawin ko? Hindi ako maperme, lakad-tayo ang ginagawa ko. Nagugulo ang isip ko. Paano nga kung mapadpad si Diego, dito at madamay pa sila sa gulo ko?Ayokong mangyari 'yon. Kaya nga napilitan akong lumayo para sa mga taong mahalaga sa akin. Kung kailangan kong iwasan si Dorry, gagawin ko, huwag lang silang mapahamak. Siguro kailangan ko nang umalis sa islang 'to.Hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanila, at bakit hindi sumipot si Dorry sa kasal. Pero hangad ko, sana kung magkita man sila

DIEGO POVI decided to leave the country six months ago. I left with the intent of forgetting everything and never coming back, but I failed. Hindi ko nagawang tuparin ang pangako ko sa aking sarili. Para sa iba, six months is not that long, but for me it's equivalent to six years and more. Gan'on ka tagal, kasi gano'n din kabigat ang nararamdaman ko na hanggang ngayon ay patuloy akong binabaon at nilulugmok.I tried to stand up multiple times and start over, but sa kada subok ko ay bigo ako. Whatever I do, I'm still a wreck, and worse I don't know how to fix myself. Hindi ko alam kung paano mabuo ang nagkapera-peraso kong puso. I sighed and smiled bitterly. Now I'm back. Pero bakit pa ako nagbalik? What will I do here? Ang totoo ay hindi ko rin alam. My head is completely blank; I'm not sure of what I should do here. Basta naisip ko lang bigla na kailangan kong bumalik. I closed my eyes for a second before stepping off the plane, sinundan ang mga taong galing din sa eroplanong sina