Nilimot Na Alaala의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

"Hija, enjoy," pahabol na sabi ni Mommy Edna. Kumaway na lang ako habang tinitingnan ang papalayong kotse. Siya pa talaga ang naghatid sa akin dito sa hotel na usapan namin Romeo. Dapat magkasabay na kaming nagpunta rito ng mahal ko, kaya lang nagpupumilit ang Mommy na pagagandahin niya raw ako lalo. Dinala niya ako sa paborito nitong parlor at botique. Kailangan daw kasi na magandang-maganda ako sa anniversary namin ng mahal ko. Yes, one year na kami ng mahal ko. Isang taon na kaming magkasama na masaya at nagmamahalan pa rin ng bongga. Marami na kaming pangarap na nabuo at bubuuin pa, gaya na lamang ng plano namin na mang-ibang bansa. Marami na rin kaming napagdaanang pagsubok, at maraming away na nalutas na kadalasan selos ang dahilan—selos na walang basehan. Iyon lang ang madalas na nagiging problema namin ni Romeo. Hindi niya na kokontrol ang emosyon sa tuwing may ibang lalaki na kumakausap o kahit tumingin man lang sa akin. Feeling niya, lahat ng lalaki na lumalapit sa aki

Umawang ang bibig ko at napatitig din sa kan'ya. Unang nagbaba ng tingin si Romeo. Lalo pa yatang nawalan ng gana. "Siguro," sagot ko. "Mahal, 'di naman date ang pupuntahan ko, reunion. Marami kaming dadalo. Payag ka na, mahal, please... " malambing kong pakiusap. 'Di ko naman akalain na natatandaan niya ang pangalan ni Diego, para naman kasing wala lang sa kan'ya no'ng magkita kami sa hotel. Tumatak pala sa utak niya. "Hatid sundo kita," sagot niya na ikinatuwa ko nang sobra. I marched over to him, sat down on his lap, clasped his nape, and gave him a quick kiss on the lips."Thank you, mahal," I remarked happily."I love you!" tugon niya at hindi na maalis ang tingin sa akin. I instantly stood up when I felt his manhood poke at my behind. I returned to the seat in front of him with an awkward smile. He let out a sly smirk. But there is still a trace of sluggishness and tiredness on his face."Sige na mahal, kumain ka na nang makapagpahinga ka na at maka-alis na ako," sabi ko na

Lalo lang uminit ang ulo ko dahil sa tawang narinig. Sinamaan ko siya ng tingin. "Tinatawa-tawa mo?!" irita kong tanong.Hinawakan niya ang kamay ko at nilagay iyon sa handle ng paper bag na may nakakalokong ngiti. Pahablot ko iyong tinanggap."Sabi na, eh..." Hindi na niya tinapos ang salitang binigkas, akmang hahalikan ako pero agad kong nilapat ang palad ko sa labi niya."Sabing ano?!" gigil kong tanong.Hinawakan niya ang kamay kong nakatakip sa bibig niya. "Na... nagseselos ka...." Ang lapad ng ngiti niya habang hawak ang kamay kong nilapat sa labi niya. Kilig siya kapag nagseselos ako. Bakit ako, hindi ko 'yon maramdaman? Kahit ang ngumiti hindi ko magawa sa tuwing magseselos siya. Takot, kaba, pangamba ang nararamdaman ko.Hinablot ko ang kamay ko, at inirapan siya. "Labas na ako!" sabi ko at padabog na binuksan ang pinto.Kaagad kong inayos ang mukha kong nakalukot bago humarap sa dalawang babae na alam kong nagtataka na kung bakit natagalan akong lumabas."Roselyn, ito na an

Sandaling napako ang paningin ko sa magkahawak naming kamay ni Diego. "Ako na ang maglalaba. Baka magasgas pa 'yang malambot mong kamay," sabi niya at sinuksok sa bulsa niya ang towel. Napailing ako. "Bahala ka..." nasabi ko na lang, saka binuksan ang pinto. "Salamat Diego," wika ko pa bago sinara ang pinto at patakbong nagpunta sa shop. Ang lakas na talaga kasi ang ulan. Nilingon ko pa ang kotse ni Diego na nasa parking space pa rin. "Maulan na umaga, Vianna May," masiglang bati ni Mang Damian. "Magandang umaga, Mang Damian," nakangiting bati ko sa matanda. "Ano na ang balita kay Gino, Mang Damian?" tanong ko sabay ang pagtiklop ng payong at nilagay iyon sa umbrella stand. "Wala pa rin talaga akong balita sa kan'ya. Alalang-alala na nga ako sa batang 'yon." "Huwag na po kayong mas'yadong mag-alala, Mang Damian." Tapik ko ang balikat niya. "Magandang umaga, po," sabay kaming lumingon sa pinanggalingan ng malambing na boses na bumati sa amin. "Roselyn, magandang umaga," nakang

TAONG 2009 cont. Natigil ang pagmunimuni ko nang marinig ang tawanan ng mga kamag-aral ko. Ang saya nilang naglalaro sa pool. Swimming team sila ng school namin. Kasama nila ang kaklase at crush kong si Diego, ang dahilan kung bakit kahit paano sumisilay pa rin ang ngiti sa labi ko. Makita ko lang ang guwapo at namumula niyang mukha, masaya na ako lalo na kung mapasulyap din siya sa kinaroroonan ko. Laking ginhawa ang bigay no'n sa puso ko. Dito ako tumatambay sa pool kapag tapos na ang klase kaya lagi ko siyang napagmamasdan kahit sa malayo lang. Isang sulyap pa kay Diego ang ginawa ko bago tumayo at umalis. Bitbit sa isipan ko ang guwapo niyang mukha at may ngiti pa sa labi. Mabagal akong naglakad pauwi. Kung may ibang mapupuntahan lang sana ako, talagang hindi muna ako uuwi sa bahay. Pero wala dahil ayaw din sa amin ng lola ko. Kung buhay pa siguro ang lolo, buong puso niya akong patutuluyin sa bahay nila. Sa kasamaang palad, pumanaw na siya at ang naiwan ang lola kong walang