แอนดรูว์สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าวว่า “คืนวันเฉลิมฉลองเป็นคืนวันเพ็ญ ในฐานะมนุษย์หมาป่า เราทุกคนรู้ดีว่าเมื่อพระจันทร์เต็มดวงแล้ว เราจะไม่สามารถคงร่างมนุษย์ของเราไว้ได้ แต่เพราะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับฝูง ในวันนั้น พ่อจึงพาเราออกไปข้างนอกในเวลาดึก”หลังจากหยุดไปพักหนึ่ง เขาก็มองมาที่ผมแล้วพูดต่อว่า “วันนั้นพ่อไม่ได้ตั้งใจจะพาฉัน แต่ฉันยังไม่เคยไปเผ่าหมาป่าโลกันตร์ตามคำขอของฉัน พ่อจึงฉันพาฉันออกไปกับพวกเขาด้วย เพื่อไปยังปราสาทก่อนค่ำ พ่อพาเราผ่านป่าแห่งขุมนรก ซึ่งเป็นชุมทางของสองเผ่าขณะที่ยังเป็นหมาป่า และขณะที่เรากำลังจะไปถึงเผ่าหมาป่าโลกันตร์…..”รูม่านตาของแอนดรูว์หดตัวเมื่อเขานึกถึงบางสิ่งที่เลวร้าย เขานั่งลงและพูดต่อ “ในขณะที่เรากำลังจะไปถึงดินแดนหมาป่าโลกันตร์ เราถูกสัตว์ประหลาดพวกนั้นซุ่มโจมตี พวกมันออกมาจากอากาศราวกับผี และจับพวกเรา บางคนตายด้วยกรงเล็บของอสูรก่อนที่พวกเขาจะทันได้โต้ตอบด้วยซ้ำและไม่ช้าเราก็พบว่าการโจมตีของเราไม่มีผลอะไรกับพวกมัน พวกมันเป็นเหมือนอาวุธของมนุษย์ ไม่รู้สึกเจ็บปวด ถ้าคุณไม่ตัดหัวจะไม่สามารถฆ่าพวกเขาได้อย่างสมบูรณ์ พวกมันเต็มไปด้วยพิษ หมาป่าบางตัวที่ต่อสู้
Read more