All Chapters of SOLD For Him (Tagalog): Chapter 31 - Chapter 40

Nagising ako na masakit ang buo kong katawan. Napangiti ako ng maalala ang pinagsaluhan namin kagabi ni Brandon.Pero alam ko, katawan ko lang ang gusto ni Brandon. Hindi niya ako mahal.Naligo ako, pagkatapos ay nagbihis. Bumaba ako at nagtungo sa kusina."Mabuti at gising ka na."Luminga-linga ako. "Si Brandon?" tanong ko."Hindi ko alam. Nandito siya kagabi?"'Hindi lang kagabi, buong magdamag niya akong inangkin, Grand.'"Nevermind.""Kain ka na. Mukhang pagod ka."'Pagod nga ako, Grand. Pinagod ako ng kakambal mo.'Umupo na ako at nagsimulang kumain."Labas tayo, mag mall tayo.""Sige," pagpayag ko.Nasa kotse na kami ni Grand at tahimik lang kaming dalawa."Marami ka yatang dalang bodyguard ngayon?" tanong ko."Para sa proteksyon iyan. Hindi natin alam kung kailan aatake ang mga kalaban.""May banta pa rin ba sa buhay ko, Grand?" tanong ko."Wala naman. Naayos ko na lahat.""Salamat, Grand!" nakangiti kong sambit kay Grand. Hinawakan ko ang kamay nito. "Dahil kung wala ka, baka

Kara POV"Oohh, Brandon. Oohh!"Mabilis na bumayo si Brando mula sa aking likuran. Humigpit ang kapit ko sa bedsheet."Hmmm. . . Oohh!"Hinugot nito ang pagkalalaki mula sa aking loob at pinaharap ako. Kumapit ako ng mahigpit sa kanya ng buhatin niya ako.Agad kong ipinulupot sa baywang nito ang dalawang binti ko. Para hindi ako mahulog."Shit!" ungol ko ng ipasok nito ng pwersahan ang pagkalalaki nito sa aking loob."Brandon, oohh!"Isinandal niya ako sa may pader at binayo ng mabilis, habang buhat-buhat niya ako. Wala akong ginawa buong pagtatalik namin kundi umungol at kumapit ng mahigpit sa kanya.Dahil sa pagod ay nakatulog ako.Nagising ako dahil sa isang ingay."Be patient. Hintayin mo ako, Miya. Dadating ako. Wag kang gagawa ng kung ano."Nasaktan ako, dahil sa narinig ko. Akala ko okay na talaga kami. Pero hindi pa pala. Si Miya pala talaga ang gusto nito.May naramdaman akong lumapit sa akin. Hinalikan nito ang noo at labi ko. Hindi ako gumalaw. Dahil ang alam nito ay natutu

Brandon POVDinala ko ang babae sa isa sa mansion ko. Kung nasaan ang karamihan sa mga tauhan ko. Alam ko ang babaeng ito ay hindi importante kay Wang. Kaya okay lang na mawala ito."What are we doing in here?" tanong nito sa akin."What me right?"Ngumiti ito ng natamis, dumikit ito sa akin. Idinikit ang daliri sa dibdib ko at dumaos dos iyon patungo sana sa ibaba. Pero pinigilan ko ang kamay nito.Ngumisi ko. "But, I dont want you. Ayaw ko sa babaeng pinagsawaan na."Itinulak ko ito at agad naman itong sinalo ni Daniel."Kung gano'n, Brandon. . . Amin na ito?" nakangisung tanong ni Daniel."Yes," saad ko sa kanila. "Baka gusto mo, Luther?" tanong ko kay Luther.Pinasadahan nito ang babae. Mula ulo hanggang paa at ipinilig ang ulo."Thanks, but no thanks. Ayaw ko ng tira-tira!" saad nito sabay alis sa harapan namin.Tinignan ko ang babae. May aliw sa mga mata nito na tila natutuwa ito. Para bang gustong-gusto nito ang nangyayari.A maniac woman. What the f*ck!Umiling na lang ako. Da

Brandon POVUmalis na ako mula sa pagkakaupo sa motor ko at alam ko na nakasunod sa akin si Luther. Bumukas ang gate ng mansion at pumasok naman kami.Walang nagtangkang kumalaban sa akin. Dahil ang lahat ng nandito ay mga tauhan ko. Wala ng mga tauhan si Mr. Fuentabella na galing dito.Pumasok ako sa mansion ng walang kahirap-hirap. Nakita ko ang buong pamilya na masayang nag-uusap."Kumusta si Miya, Arnolfo?" tanong ng asawa nito."She is okay, Mayumi. Miya know what to do."Confident na sabi ng padre de pamilya."Paano kung malaman ni Brandon na tayo ang dumukot kay Kara, Arnolfo? Alam mo naman ang kayang gawin ni Brandon.""Hindi naman natin sasaktan si Kara, Mayumi. I all need is her signature. Para mapunta na sa atin ang mga kayaman nito.""Pero natatakot pa rin ako.""Dapat lang kayong matakot!" nakangisi kong sambit.Agad na tumayo si Arnolfo Fuentabella at ang asawa nitong si Mayumi."B-brandon.""Yeah, it's me. May iba pa ba?" tanong ko dito."What are you doing here?" tanon

Kara POVNag undergo ako ng treatment para maalis ang takot na namamahay sa aking pagkatao. Naalala ko pa kung paano nila ako pahirapan. Alam kong nawala ang takot ko. Pero hindi sila maalis sa isip ko. Hindi ko alam kung paano ako nakasurvive sa bawat hampas ng latigo mula sa katawan ko. Hindi ko na lang sinabi kay Brandon na nawala ang baby namin. Sobrang sakit lang.Gusto kong makalimutan ang lahat. Pero paano kung paulit-ulit. Sumisiksik sa utak ko ang mga pangyayari."Miya, please, parang awa mo na," umiiyak kong pagmamakaawa sa kanya."Permahan mo ang mga papeles na ito. Para pakawalan ka namin."Umiling ako. Kaya hinampas na naman ako nila ng latigo. Madami na akong sugat at pasa na natamo mula sa kanila. Sobrang nanghihina na ako."Permahan mo.""Ayaw ko!" tangi ko dito.Hindi ko alam pero unti-unti na ako nawalan ng pag-asa na makaligtas sa kamay ni Miya. Kaya pumayag na akong permahan ang mga papeles. Nang matapos na ito ay inu utos nito sa mga tauhan ang dapat na gawin sa ak