LIYANNA’S POVNanibago ako sa klima dito sa Pilipinas. Kahit si Mireya ay naninibago rin. Hindi pa stable ang kalagayan ni daddy. Salit-salitan kami ni mommy sa pagbabantay sa kanya. Ngayon ay ako ang magbabantay sa kanya. Naglalakad ako ngayon papunta sa room ni Daddy. Nang may biglang tumawag sa pangalan ko.“Liya, ikaw ba ‘yan anak?” Nilingon ko ang tumawag sa akin. Hindi ko inaasahan na magkikita kami ng dati kong biyenan. Ngayon nakita ko ito ay bigla akong nagduda kong naging totoo rin ba siya sa akin noon. Baka katulad rin siya ng mga anak niya? Kahit na may doubt ako sa kanya ay kailangan ko itong irespeto. “Ikaw nga anak, saan ka galing? Namiss kita anak,” umiiyak na sabi nito sa akin.“Kumusta na po kayo mommy?” tanong ko sa kanya.“Okay naman ako anak, ikaw kumusta kana. Patawad sa ginawa ng anak ko.” Nagulat ako sa bigla niyang sinabi at niyakap rin niya ako.Nais ko siyang tanungin kong sino sa dalawa niyang anak. Lahat ng anak niya ay sinaktan ako. Pero pinili kong ngum

LIYANNA’S POV“Liya.” Sambit ni Carlos sa pangalan ko.Tumingin lang ako sa kanya. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman ngayon na kaharap ko siya. Sa loob ng ilang taon ay nagkita kaming muli. Hindi ako nagpakita ng kahit anong emosyon. Ayoko siyang bigyan ng pagkakataon na isipin na mahina pa rin ako. Na kagaya pa rin ako ng dati.“May kailangan ka ba, Mr. Ballarta?” Pormal na tanong ko sa kanya.“Puwede ba tayong mag-usap?” Tanong sa akin ni Carlos. Kakaiba ang tono ng pananalita niya. Mahinahon at may pag-iingat.“May dapat pa ba tayong pag-usapan? Hindi tayo magkaibigan para mag kumustahan pa. Excuse me, pero hinahanap na ako ng boyfriend ko.” Sabi ko sa kanya at akmang aalis na ako.Pero nagulat ako dahil pinigilan niya ako. Hinawakan niya ang kamay ko. Pero kaagad ko naman iwinaksi ang kamay niya.“Don’t touch me,” naiinis na sabi ko sa kanya pero pinilit kong maging kalmado.“Kahit saglit lang, just give me five minutes.” pakiusap niya sa akin. “Sorry, pero hinahana

LIYANNA’S POVNang makauwi kami ni Charles ay kaagad siyang umalis. Pero bago siya umalis ay humingi siya ng pasensya sa paghalik niya sa akin. Naintindihan ko naman, napag-usapan rin namin na ituloy ang pagpapanggap. Ayoko man pero makulit siya. Ako naman ay hindi makatulog. Hindi mawala sa isipan ko ang mga nangyari kanina. Nag-iisip ako kung ano ba ang gagawin ko. Hanggang sa hindi ko namalayan na nakatulog na ako. Maaga pa rin akong gumising kahit na napuyat ako kagabi.Araw ng lunes ngayon at kailangan kong pumunta sa school na papasukan ni Mireya. Pagkatapos kong ayusin ang lahat ay dumiretso na ako sa company. Ngayon ay binabati na ako ng mga empleyado namin. Natutuwa naman ako sa kanila dahil kilala na nila ako.“Good morning Ma’am, may bisita po kayo.” bungad sa akin ni Jessica.“Sino?” Tanong ko sa kanya.“Carlos po ang pangalan ni–”Hindi ko na siya pinansin at mabilis akong pumasok sa opisina ko. Kumunot ang noo ko dahil anong ginagawa niya dito? “What are you doing here?”

LIYANNA’S POVNandito kami ngayon sa police station. Tahimik lang ako habang si Pia ay nagkukuda. Gustong-gusto niyang kunin ang simpatya ng lahat ng tao na nandito. And I let her, para lalo siyang magmukhang katawa-tawa at kawawa. Wala akong makapang pagsisisi sa pagsampal ko sa kanya. Pulang-pula rin ang magkabilang pisngi niya.Wala akong inaasahan na pupunta sa akin dito. Hindi ko nga alam kung bakit kailangan pa namin pumunta dito. Siguro dahil gusto lang niya akong magka-record kaya ginagawa niya ito. I called my secretary para i-settled ang damage sa restaurant. Kahit wala naman kaming nasira ay gusto ko pa rin maging maayos ang lahat.“Carlos,” umiiyak na salubong ni Pia sa lalaki. Hindi ko naman tinapunan ng tingin ang ex-husband ko. Hinayaan ko lang si Pia habang nagsusumbong kay Carlos. Siya lang ang tanging nagsasalita dito ngayon. Sa totoo lang ay naririndi na ako sa bunganga niya. Umalis na ang mga dati naming kaklase, kaya kami na lang ang nandito kasama ang mga pulis.“

LIYANNA’S POV “Wow! Thank you po mommy.” Masayang sabi ng anak ko. Sobrang natuwa ito sa mga gamit niya sa school. Pagkarating kasi namin ay kaagad niya itong binuksan. Ngayon ko naisip, ganito rin kaya ako noong bata pa ako. Napangiti na lang ako dahil halatang excited na pumasok ang anak ko sa paaralan. Napapangiti na lang ako dahil ngayon ko lang siya nakitang na masaya. “She look so happy,” turan ni Charles sa tabi ko. “Yeah, ngayon ko lang siya nakita na ganyan kasaya.” Sagot ko naman sa kanya. “Wala ka bang balak na ipakilala siya kay Carlos?” Bigla niyang tanong sa akin. “Charles, mas okay na hindi niya ito makilala pa. Masasaktan lang ang anak ko,” malungkot na sagot ko sa kanya. “But he–” “Please Charles, ‘wag na natin siyang pag-usapan.” Putol ko sa anumang sasabihin niya. Sa tingin ko ay hindi dapat namin ito pinag-uusapan. Ayaw ko na baka marinig siya ni Mireya. Very observant ang anak ko na kahit akala mo hindi niya alam pero ang totoo nasa isipan na niya