All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 2311 - Chapter 2320

เมื่อเห็นว่าเสือปีกกาฬกำลังจะกระโจนเข้าใส่มหาปราชญ์ ก็มีเงาดำหนึ่งพุ่งเข้ามาแล้วลากมหาปราชญ์ออกไปอย่างแรงตามมาด้วยเสียงตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยว “ยิง...”เหล่าผู้คุ้มกันที่ติดตามมหาปราชญ์มาต่างพากันยกธนูขึ้นแล้วยิงไปทางเสือปีกกาฬ“เฮยอี้ กลับมา!”เซียวหลินเทียนกลัวว่าเสือปีกกาฬจะเสียเปรียบ เขาจึงรีบตะโกนเรียกออกไปเสือปีกกาฬกระพือปีกทั้งสองข้าง และพลังที่แข็งแกร่งนั้นก็ทำเอาลูกธนูที่ยิงมาหาตนต่างก็ร่วงลงพื้นไปทั้งหมดแต่เงาดำที่อยู่ในที่สูงนั้นเห็นได้ชัดว่ามิใช่ผู้คุ้มกันธรรมดา ธนูและลูกธนูในมือของเขานั้นก็มิใช่ลูกธนูธรรมดาเช่นกัน แต่เป็นลูกธนูเหล็กที่มีเงี่ยงและเชือกเหล็กอยู่ด้วยจากนั้นก็เห็นว่าเขายิงธนูติด ๆ กันออกไปสามดอกเสือปีกกาฬหลบหลีกลูกธนูไปได้แล้วสองดอก แต่ดอกสุดท้ายนั้นมิสามารถหลบได้ ปีกซ้ายของมันจึงถูกลูกธนูเหล็กเจาะเข้าไปในทันทีตัวของมันเอียงไปทางซ้ายแล้วล้มลงกับพื้น ผู้คุ้มกันของมหาปราชญ์รีบคว้าเชือกเหล็กนั้นแล้วดึงกลับมาอย่างรวดเร็ว“โฮก… โฮก…”เสือปีกกาฬเจ็บปวดจนคำรามออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว แต่ก็มิอาจหลุดพ้นจากลูกธนูเหล็กได้ และร่างของมันก็ถูกลากไปทางนั้นอย่างมิ

หานเหมยเองก็มองบุรุษสตรีเหล่านั้นอย่างหวาดกลัวเช่นกันบุรุษในหมู่บ้านตระกูลอูล้วนเปลือยท่อนบนเหมือนกับหัวหน้าผู้นั้นผิวของพวกเขาตากแดดจนเป็นสีแทน ที่แขนของพวกเขาล้วนสวมห่วงทองแดง ที่คอก็มีสร้อยคอที่ทำจากกระดูกสัตว์และฟันสุนัขห้อยอยู่ ดูแล้วช่างประหลาดน่าขนลุกนัก“จงนำพวกเขาไปขังไว้ที่คุกใต้ดินก่อน รอสตรีศักดิ์สิทธิ์มาแล้วค่อยตัดสินโทษ!”หัวหน้าออกคำสั่งผู้คุ้มกันที่คุมฉินซานและหานเหมยอยู่เหล่าผู้คุ้มกันผลักฉินซานและหานเหมยอย่างหยาบคาย พาทั้งสองเข้าไปในเรือนไม้ยกพื้นสูงข้างเรือนหลักของสตรีศักดิ์สิทธิ์คุกใต้ดินเป็นห้องขังอย่างง่าย ๆ ที่ขุดอยู่ใต้ดิน ข้างล่างนั้นจึงค่อนข้างมืดฉินซานกำลังมองพิจารณาสภาพแวดล้อมรอบ ๆ แล้วจู่ ๆ เขาก็รู้สึกได้ว่าตนถูกผู้คุ้มกันคนหนึ่งชนเข้า และมีอะไรบางอย่างถูกยัดมาที่เอวของเขาฉินซานตะลึงไปเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นมองผู้คุ้มกันผู้นั้นไปโดยมิรู้ตัวผู้คุ้มกันผู้นั้นขยิบตาให้ฉินซานแล้วหันหน้าหนีไป“อยู่นิ่ง ๆ อย่างว่าง่ายไปก่อน รอทางสตรีศักดิ์สิทธิ์จัดการธุระเสร็จแล้ว ค่อยมาจัดการพวกเจ้า!”ผู้คุ้มกันผู้นั้นดุด้วยเสียงหยาบกระด้างแล้วเดินขึ้นไปพร้อมกั

อูจาตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวดใจ “เรื่องน่าสลดเช่นนี้เกิดขึ้นรอบตัวของพวกเราอยู่บ่อยครั้ง พวกท่านทุกคนจะเคยชินจนทำเป็นมองมิเห็นเช่นนั้นหรือ?”“สตรีที่ตายไปเหล่านั้นคือพี่สาวน้องสาวของพวกท่าน! เด็กที่บริสุทธิ์เหล่านั้นก็ล้วนเป็นหลานชายหลานสาวของพวกท่านทั้งสิ้น!”“ต่อให้หาเงินได้มากเพียงใดแล้วจะมีประโยชน์อันใดเล่า? พวกท่านแหกตาดูเอาเถิดว่าตระกูลอูยังเหลืออยู่กี่คน? หรือพวกท่านต้องการให้ตระกูลอูถูกอูอวี๋หลานทำลายจนหมดสิ้นก่อนจึงจะได้สติกัน?”อูจายิ่งพูดก็ยิ่งตื่นเต้นขึ้นเรื่อย ๆ “พวกท่านใช้สมองของตนคิดดูเถิด หากเรื่องที่อูอวี๋หลานจะทำเป็นเรื่องดี เหตุใดห้องปรุงโอสถนั้นจึงมีการคุ้มกันแน่นหนาและมิอนุญาตให้พวกเราเข้าใกล้เล่า?”“อีกทั้งฝิ่นที่นางให้เราพวกปลูกนั้นก็คือยาพิษ เมื่อสัมผัสกับยาพิษเหล่านั้นเป็นเวลานานเข้า จะไม่มีผลกระทบเลยหรือ?”“เหตุใดจึงต้องโทษสตรีผู้บริสุทธิ์เหล่านั้นที่ให้กำเนิดลูกพิการด้วย?”ถ้อยคำเหล่านี้ของอูจาล้วนมาจากหัวใจ ภรรยาและลูกของเขาล้วนประสบชะตากรรมเฉกเช่นเดียวกันอูจาเห็นด้วยตาของตนเองว่าภรรยาของตนถูกเผาจนตาย เขาอยากจะต่อต้านอูอวี๋หลานมานานแล้วผู้คุ้มกันของอู

หลิงอวี๋พาเย่หรง หลงเพ่ยเพ่ยและคนอื่น ๆ มุ่งหน้าไปที่ถ้ำ แล้วระหว่างก็พบกับพวกของเซียวหลินเทียนที่หนีออกมาเมื่อเซียวหลินเทียนเห็นว่าหลิงอวี๋ปลอดภัยดี เขาก็รู้สึกโล่งใจ จากนั้นก็รีบส่งลู่หนานให้หลิงอวี๋“เจ้าดูอาการบาดเจ็บของลู่หนานก่อนเถิด ข้าจะไปหาพวกเผยอวี้ หวังว่าพวกเขาจะมิเป็นไร!”เซียวหลินเทียนส่งมอบบริวารหลายคนให้กับหลิงอวี๋ ส่วนตนก็มุ่งหน้าไปหาเผยอวี้เพียงลำพังมหาปราชญ์ถูกพิษของหลิงอวี๋ไปแล้ว ในตอนนี้เขามิสามารถจัดการอะไรคนเหล่านั้นได้ เขาจะต้องพาพวกเผยอวี้ออกมาอย่างปลอดภัยให้ได้ก่อนที่มหาปราชญ์จะรวบรวมกำลังคนขึ้นมาใหม่หลิงอวี๋เห็นว่าลู่หนานหมดสติอยู่ จึงรีบวางเขาลงบนพื้นแล้วตรวจดูที่ร่างกายของลู่หนานถูกลูกธนูปักอยู่หลายดอก ที่ต้นขาถูกฟันเข้าหนึ่งแผล และถูกแทงที่ท้องน้อยจนไส้ทะลักออกมาเขาเสียเลือดมากเกินไปจนเข้าสู่ภาวะหมดสติลึก หากยังมิรักษาเขาคงจะตายเป็นแน่!“เขาต้องผ่าตัด!”หลิงอวี๋รู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก และเงยหน้ามองแม่นางเฟิ่ง“แม่นางเฟิ่ง มีที่ใดที่ข้าสามารถทำการผ่าตัดให้เขาได้บ้าง?”แม่นางเฟิ่งที่อูอวี๋หลานครอบงำร่างอยู่อยากให้คนของหลิงอวี๋ตายไปให้หมด แต่น

หลิงอวี๋และเย่หรงเพิ่งจะทำการผ่าตัดให้ลู่หนานเสร็จ เซียวหลินเทียนก็แบกหลิงเฟิงเข้ามาด้วยตนเอง“อาอวี๋ ช่วยเขาด้วย!”ก่อนหน้านี้เซียวหลินเทียนก็ได้รับบาดเจ็บมา แต่ก็ยังฝืนวิ่งกลับไปกลับมาอีกรอบ ดังนั้นเมื่อส่งหลิงเฟิงให้หลิงอวี๋แล้วเซียวหลินเทียนจึงทิ้งตัวนั่งลงกับพื้นทันทีหลิงอวี๋เองก็มิว่างไปตรวจดูอาการของเซียวหลินเทียน เมื่อเห็นว่าหลิงเฟิงหายใจรวยริน นางก็รีบฉีดยากระตุ้นหัวใจ พร้อมทั้งสวมถุงช่วยหายใจให้ทันทีเย่หรงมีประสบการณ์แล้ว เขาจึงช่วยถอดเสื้อชั้นนอกของหลิงเฟิงออกอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นบาดแผลสิบกว่ารอยทั้งเล็กและใหญ่บนร่างของหลิงเฟิง ทั้งยังมีบาดแผลฉกรรจ์ที่หน้าผากอีก มือของเย่หรงก็สั่นไปเล็กน้อยนี่ยังสามารถช่วยได้อยู่หรือ?“กระบี่คุนอู๋สามารถทำให้แผลสมานได้!”หลังจากเซียวหลินเทียนหายใจคล่องขึ้น เขาก็ฝืนลุกขึ้นแล้วขยับเข้าไป“เจ้าจัดการบาดแผลข้างในของเขาก่อน ส่วนบาดแผลข้างนอกข้าจัดการให้เอง!”หลิงอวี๋พยักหน้า แล้วใช้แอลกอฮอล์ล้างแผลให้หลิงเฟิงบาดแผลบางส่วนบนตัวของหลิงเฟิงเปื้อนดินอยู่ เมื่อล้างสะอาดแล้วเซียวหลินเทียนก็นำกระบี่คุนอู๋ออกมา จากนั้นก็ใส่กำลังภายในของตน