Lahat ng Kabanata ng ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Kabanata 2331 - Kabanata 2340

ขณะที่หานเหมยกำลังคิดอยู่นั้น จู่ ๆ ในหัวของนางก็มีความคิดที่น่ากลัวผุดขึ้นมา นางรู้สึกกลัวจนมือสั่น และถาดก็หล่นไปลงที่พื้นหลังจากเสียงดีงโครมคราม อาหารกลางวันที่อยู่ในนั้นก็กระจัดกระจายเกลื่อนพื้นไปหมดหานเหมยมิสนใจอาหารกลางวัน แล้วเอ่ยขึ้นมาอย่างติด ๆ ขัด ๆ“คุณหนู… หรือ… หรือว่าเถาจื่อเป็นหนอนบ่อนไส้? นางทรยศพวกเราหรือเจ้าคะ?”หลิงอวี๋และเซียวหลินเทียนมิใช่คนที่จะทำให้คนรับใช้ลำบากโดยไร้เหตุผล หานเหมยรู้ในจุดนี้เป็นอย่างดีเช่นนั้นสิ่งที่สามารถทำให้หลิงอวี๋และเซียวหลินเทียนปฏิบัติต่อเถาจื่อเช่นนี้ได้ ก็มีความเป็นไปได้เพียงเรื่องเดียวเท่านั้น… เถาจื่อเป็นหนอนบ่อนไส้!“ไม่ ข้ามิได้เป็นหนอนบ่อนไส้!”เถาจื่อตะโกนออกมาอย่างตื่นตระหนก “คุณหนู พวกท่านเข้าใจผิดแล้วเจ้าค่ะ บ่าวมิได้เป็นหนอนบ่อนไส้! พวกท่านเข้าใจผิดหรือไม่เจ้าคะ?”“เข้าใจผิดหรือ?"หลิงอวี๋ยิ้มเยาะ พร้อมทั้งเดินเข้าไป“เถาจื่อ เจ้ารู้หรือไม่ว่าโอสถที่ข้ากลั่นในวันนี้เอาไว้ทำอะไร?”“มันคือยาแก้พิษของมหาปราชญ์!”หลิงอวี๋เอ่ยถามออกไปอย่างเย็นชา "เมื่อครู่ตอนที่เปิดเตา เจ้าทำอะไรลงไป?"เถาจื่อรู้สึกว้าวุ่นใจขึ้นมา แ

“เถาจื่อ!”เซียวหลินเทียนชี้ไปในห้องด้วยความขมขื่น “อาอวี๋กำลังตรวจนางอยู่ บอกว่านางถูกเจ้าแห่งทะเลควบคุม!”หานเหมยก้มหน้าลง เมื่อครู่นางก็มิรู้ว่าคิดอะไรอยู่ เมื่อเห็นหลงเพ่ยเพ่ยจึงเล่าเรื่องหนอนบ่อนไส้ให้นางฟังเพียงแต่สุดท้ายแล้วก็มิได้เอ่ยชื่อของเถาจื่อออกไปตอนนี้ที่เซียวหลินเทียนพูดออกมาเอง เช่นนั้นก็มิถือว่าตนทรยศเถาจื่อกระมัง!เถาจื่อ?หลงเพ่ยเพ่ยตะลึง นางรู้จักเถาจื่อ และรู้สึกมาโดยตลอดว่านางเป็นคนมีความชอบธรรม แต่มิคาดคิดว่นางจะเป็นหนอนบ่อนไส้ได้!เมื่อหลงเพ่ยเพ่ยนึกถึงมู่ตงและเหล่าองครักษ์ของตนที่ตายอย่างน่าสลดเหล่านั้น ก็รีบร้อนพุ่งเข้าไปในห้องทันที“แม้ว่าเถาจื่อจะถูกคนควบคุม ข้าก็มิอาจปล่อยนางไปได้! ข้าจะสังหารนางด้วยมือของข้าเองเพื่อแก้แค้นให้มู่ตงและคนอื่น ๆ!”หลงเพ่ยเพ่ยถีบประตูจนเปิดออกแล้วพุ่งเข้าไปหลิงอวี๋กำลังครุ่นคิดอย่างหนักเกี่ยวกับเถาจื่อ นางมิทันตั้งตัวจึงตกใจเสียงเตะประตูนั้นนางลุกขึ้นพรวดอย่างระวังตัว แล้วก็เห็นหลงเพ่ยเพ่ยที่กำลังถือกระบี่พุ่งเข้ามาทางตนพร้อมกลิ่นอายสังหารหลิงอวีจึงยืนกันตรงหน้าเถาจื่อโดยมิรู้ตัว แล้วตะคอกเสียงแข็ง “เพ่ยเพ่ย ห

ก่อนที่หลิงอวี๋จะหาหลินจือดำมาดึงเอากู่ดูดวิญญาณออกจากเถาจื่อได้ ตอนนี้หลิงอวี๋ต้องให้เถาจื่อหลับไปก่อนชั่วคราวหลีกเลี่ยงมิให้เถาจื่อกระตุ้นกู่ดูดวิญญาณ จนทำให้คนที่ใส่กู่มาสังเกตเห็นความผิดปกติ และเอาชีวิตของเถาจื่อไปหลิงอวี๋คิดว่าในช่วงเวลานี้หานเหมยคงจะมิสามารถให้อภัยเถาจื่อได้ นางจึงให้อู๋ซินมาดูแลเถาจื่อแทนเมื่อเซียวหลินเทียนเห็นว่านางจัดการให้เถาจื่อเรียบร้อยแล้ว เซียวหลินเทียนก็เอ่ยขึ้นมา “พวกหลงเพ่ยเพ่ยมีธุระมาหาเจ้า พวกเราออกไปกันก่อนเถิด!”หลิงอวีจึงกลับไปที่เรือนของเซียวหลินเทียนพร้อมกับเซียวหลินเทียนเย่หรงเกลี้ยมกล่อมหลงเพ่ยเพ่ยแล้ว แม้ว่าหลงเพ่ยเพ่ยจะมิพอใจที่หลิงอวี๋ปกป้องเถาจื่อ แต่นางก็จะปล่อยวางความเกลียดชังที่มีต่อเถาจื่อไปชั่วคราวก่อน“พี่หญิงหลิงหลิง เมื่อคืนหยวนซิ่งให้คนสนิทของเขาส่งจดหมายมาหาข้า เขาบอกว่าเขาได้ข่าวของท่านแม่ข้าในคุกน้ำมาแล้ว!”เย่หรงเอ่ยด้วยใบหน้าขมขื่น “ก่อนหน้านี้ที่แม่ทัพเฉิงถูกเรียกตัวกลับไปที่คุกน้ำ เพราะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นจริง ๆ นักโทษคนหนึ่งที่ชื่อว่าจูเก๋ออี้หนีออกไปจากคุกน้ำ!”“แม่ทัพเฉิงถูกเรียกตัวกลับไป ก็เพื่อไปจับตัวจูเก

เซียวหลินเทียนเอาใจเขามาใส่ใจเรา หากเปลี่ยนเป็นตน บางทีอาจจะยอมให้เป็นเช่นที่หลิงอวี๋บอกจริง ๆ ก็ได้ ยอมตายไปอย่างมิรู้เรื่องรู้ราวเช่นนี้ มิต้องเผชิญกับความผิดพลาดที่ตนทำเอาไว้“อาอวี๋ เช่นนี้เอาตามนี้ ในยามนี้คนที่รู้เรื่องราวภายในมีมิมากนัก เมื่อเถาจื่อฟื้นขึ้นมา พวกเราก็ปิดบังเถาจื่อไว้ อย่าให้นางรู้ว่านางทำสิ่งใดลงไปก็พอแล้ว!”หลิงอวี๋ย้อนถามไปหนึ่งประโยค “จะปิดบังได้หรือ?"“หากข้ากับเจ้ามิพูด แล้วหานเหมยเล่า? นางจะสามารถทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วใช้ชีวิตร่วมกับเถาจื่อต่อไปได้จริงหรือ?”“ข้าก็มิสามารถให้เถาจื่อจากไปได้เช่นกัน เช่นนั้นจะต่างอะไรกับการสังหารนางเล่า?”เซียวหลินเทียนพูดมิออกแล้ว เถาจื่อไม่มีครอบครัว ตั้งแต่ที่ติดตามหลิงอวี๋มา นางก็มองหลิงอวี๋และหานเหมยเป็นดั่งครอบครัวของตนเองไปแล้วหากไล่นางไปเช่นนี้ ก็เท่ากับเป็นการทอดทิ้งนางเมื่อเซียวหลินเทียนเห็นหลิงอวี๋ขมวดคิ้ว เขาก็เอ่ยปลอบใจนาง “อาอวี๋ คิดถึงความตั้งใจแรกของเจ้าสิ เจ้าช่วยนางไว้เพราะมิอยากให้นางตายไปโดยมิรู้เรื่องราวมิใช่หรือ!”“หากมองในทางกลับกัน เถาจื่อก็มีสิทธิ์ที่จะมีชีวิตเพื่อแก้ไขข้อผิดพลาดของ

ความรักสามารถเลือกอย่างเด็ดขาดเช่นนี้ได้หรือ?เก๋อเฟิ่งฉิงยิ้มออกมาอย่างขมขื่น นางเงยหน้ามองไป หลิงอวี๋และเซียวหลินเทียนเดินไปจนหายไปจากครรลองสายตาแล้วนางหันกลับมาอย่างรู้สึกเบื่อหน่าย “พวกเรากลับกันเถิด!”ซูจู๋จ้องมองไปยังทิศทางที่พวกเซียวหลินเทียนลับตาไปอย่างโกรธจัดต่างก็พูดกันว่านารีเป็นเหตุแห่งปัญหา แม้ว่าเซียวหลินเทียนผู้นี้จะเป็นบุรุษ แต่เขาก็เป็นเหตุแห่งปัญหาเช่นกัน!มิฉะนั้นจะทำให้คุณหนูผู้เฉลียวฉลาดและมีความสามารถมาโดยตลอดของตระกูลกลายเป็นคนจิตใจมิอยู่กับเนื้อกับตัวและขี้หลงขี้ลืมมาตั้งแต่วันที่กลับมาจากคฤหาสน์อู่ได้อย่างไร?เก๋อเฟิ่งฉิงคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนมาถึงบ้าน เมื่อมาถึงที่หน้าประตู คนเฝ้ายามเห็นนางจึงรายงานทันที“คุณหนูใหญ่ ฮูหยินผู้เฒ่าให้ท่านกลับไปที่เรือนของนางขอรับ นางมีธุระต้องการพบท่าน!”เก๋อเฟิ่งฉิงพยักหน้า ขณะที่นางกำลังจะเดินไป คนเฝ้ายามก็มากระซิบกับนาง “คุณหนูใหญ่ ระวังตัวหน่อยนะขอรับ วันนี้คุณหนูรองไปที่เรือนของฮูหยินผู้เฒ่าอยู่เป็นครึ่งวันแล้ว ภรรยาของบ่าวบอกว่าฮูหยินผู้เฒ่าอารมณ์มิดี ให้ท่านระวังด้วยขอรับ!”“จริงสิ วันนี้มีแม่สื่อมาคุยเรื่องแต