All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 2361 - Chapter 2370

เซียวหลินเทียนกำลังคิดจะกระโจนมาจากด้านนั้น แต่ห่างไกลถึงเพียงนี้ ต่อให้เขาจะมีวรยุทธ์แก่กล้าปานใด ก็มิสามารถจะกระโจนไปจนถึงทางนั้นได้“คนขับเรือ เข้าไปใกล้หน่อย เข้าไปใกล้เร็วเข้า!”เซียวหลินเทียนตะโกนขึ้นมาอย่างร้อนใจหยางหงหนิงเห็นเช่นนั้นก็ตกใจเช่นกัน นางคิดจะอาศัยสัตว์ประหลาดสังหารหลงเพ่ยเพ่ย แต่มิได้อยากตายไปพร้อมกับนางเสียหน่อย!เรือที่จะช่วยชีวิตมิสามารถข้ามไปได้แล้ว เช่นนี้จะได้อย่างไรกัน?“รีบขยับเรือเข้าใกล้เร็วเข้า!”หยางหงหนิงก็ตะโกนออกมาอย่างร้อนใจเช่นกันแต่ยังมิทันที่ทางเย่ซวินจะสั่งให้เรือเข้าไปใกล้ สัตว์ประหลาดตัวนั้นก็กระโจนขึ้นอีกครั้ง จากนั้นก็สะบัดหางหนา ๆ เข้าโจมตีบนเรืออย่างแรงเรือสำราญที่ถูกสัตว์ประหลาดโจมตีก่อนหน้านั้นจะพังแหล่มิพังแหล่อยู่แล้ว จึงมิอาจทนรับการโจมตีรุนแรงได้อีกต่อไป แคร็ก ตัวเรือแตกจนแยกออกไปคนละทางหยางหงหนิง หลงเพ่ยเพ่ยรวมถึงทุกคนที่หนีออกไปมิทันต่างพากันร่วงลงไปในทะเลสาบสัตว์ประหลาดมีอาหารมากมายมาให้ถึงที่ขนาดนี้ ก็อ้าปากกว้างเขมือบกินอย่างบ้าคลั่งทีละคนในชั่วพริบตาเลือดสด ๆ ก็ผุดกระจายไปจนทั่วทะเลสาบแล้ว...“ช่วยด้วย…”“ช่ว

เพียงแต่ในใต้น้ำ กระบี่ของเซียวหลินเทียนมิสามารถเจาะเข้าร่างของสัตว์ประหลาดได้เหมือนครั้งที่แล้วแต่กลับลื่นไถลไปตามแนวร่างของสัตว์ประหลาดแทนเซียวหลินเทียนรู้สึกได้ถึงความผิดปกติทันที จึงพลิกมือใช้กระบี่ขูดเกล็ดของสัตว์ประหลาดออกไปบางส่วนเส้นประสาทจากนิ้วมือทั้งสิบเชื่อมไปถึงหัวใจ เกล็ดของสัตว์ประหลาดเองก็คือส่วนที่เปราะบางที่สุดในร่างกายของมันเช่นกันความเจ็บปวดแสนสาหัสนี้ทำให้สัตว์ประหลาดโกรธจัด มันกระโดดขึ้นจากน้ำแล้วสะบัดหางใหญ่ ๆ ของมันออกไปการเคลื่อนไหวนี้ ทำให้เซียวหลินเทียนหลบหนีได้ทันที เขาขึ้นมาจากทะเลสาบได้ทันทีที่ฉินซานเห็นเขาโผล่ขึ้นมา เขาก็รีบพุ่งเข้าไปคว้าตัวเซียวหลินเทียนไว้อย่างรวดเร็วส่วนเก๋อเฟิ่งฉิงและคนอื่น ๆ บนเรือก็รีบดึงเซียวหลินเทียนขึ้นไปเชือกหนา ๆ นั้นถูไปกับมืออันบอบบางของเก๋อเฟิ่งฉิง และในชั่วพริบตาฝ่ามือของนางก็เต็มไปด้วยเลือดและความเจ็บปวดที่แสบร้อนนางเองก็มิได้สนใจตรวจดูอาการบาดเจ็บของตน คิดเพียงแต่จะช่วยเซียวหลินเทียนขึ้นมาให้ได้เท่านั้นพวกเขาหลายคนรีบช่วยกันลากเซียวหลินเทียนขึ้นเรือ เซียวหลินเทียนเข้าสู่ภาวะหมดสติไปแล้ว และแขนทั้งแขนขอ

ฉินซานวิ่งไปที่ข้างเรือ เมื่อเขาเห็นภาพนี้ ในใจก็เกิดความหวังขึ้นมาเขาจึงตะโกนออกมา “หยุดเรือเร็วเข้า สัตว์ประหลาดมันไปแล้ว บางทีเราอาจจะตามหาพวกพี่สะใภ้ของข้าและท่านหญิงเจอก็ได้!”หยางซูและหลงอิงก็เออออไปด้วยเช่นกัน “ใช่แล้ว สัตว์ประหลาดอาจจะกินอิ่มจนออกไปแล้ว หยุดเรือแล้วตามหาพวกเขาเถิด บางทีพวกเขาอาจจะยังมีชีวิตอยู่ก็ได้!”แต่หลิวซาน เหยาเซียงและคนอื่น ๆ ต่างก็ตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน “เป็นไปมิได้ พวกเขาต้องตายแล้วแน่ ๆ! สัตว์ประหลาดดุร้ายถึงเพียงนี้ ไม่มีทางไว้ชีวิตแน่”“จะหยุดเรือมิได้ ใครจะรู้ว่าสัตว์ประหลาดตัวนั้นจะกลับมาอีกหรือไม่!”เมื่อเจียงหมิงอี้เห็นว่าเป็นสตรีเห็นแก่ตัวสองคนนี้อีกแล้ว เขาจึงตะคอกออกมา “สัตว์ประหลาดมันไปแล้วอาจจะมิกลับมาอีกก็ได้ บางทีท่านหญิงและคนอื่น ๆ อาจจะยังมีชีวิตอยู่ หากเราไปเช่นนี้ จะเป็นการละทิ้งพวกเขาไปนะ!”โจวหงก็เอ่ยออกมาด้วยเช่นกัน “ขอเพียงมีความหวังอยู่เล็กน้อย ก็มิควรยอมแพ้! ข้าเห็นด้วยที่จะหยุดเรือตามหาพวกเขา!”“พวกเราต้องกลับแล้ว ห้ามหยุดเรือ!”หยางหงหนิงฟื้นตัวขึ้นมาแล้ว นางนึกถึงว่าเมื่อครู่หากนางมิดึงหลงเพ่ยเพ่ยลงไป คนที่ต้องตายก็คือต

เก๋อเฟิ่งฉิงทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อครอบครัว แต่นางได้รับอะไรเล่า?หากเล่าสิ่งที่นางเผชิญออกไป ลูกพี่ลูกน้องที่เกลียดนางเหล่านั้นไม่มีทางเห็นใจนางแน่ พวกเขามีแต่จะรู้สึกว่านางเป็นคนเลว และคนเลวก็ย่อมถูกคนเลวจัดการ!เมื่อเห็นหลิงอวี๋ที่เมื่อครู่ต้องเผชิญหน้ากับเรือซึ่งกำลังจม นางมิสนใจความปลอดภัยของตนเอง และช่วยเหลือเหล่าสาวใช้เมื่อนางคว้าเชือกไว้ได้ นางกลับให้หลงเพ่ยเพ่ยขึ้นไปก่อนเพื่อที่จะตามหานาง เซียวหลินเทียนก็มิลังเลที่จะสังหารผู้บริสุทธิ์เพื่อข่มขวัญทุกคนเพื่อที่จะมิทอดทิ้งนาง ฉินซานก็ยืนกรานที่จะสังหารคนหากเปลี่ยนเป็นตน ใครจะทำเพื่อตนเช่นนี้บ้างกัน?หากอยากได้มา ก็ต้องจ่ายไป!ปกติแล้วนางใจแคบกับลูกพี่ลูกน้องของตนถึงเพียงนั้น หากต้องเผชิญกับอันตรายจริง ๆ ใครเล่าจะช่วยตน?เก๋อเฟิ่งฉิงรู้สึกมาตลอดว่า หลิงอวี๋ก็มิได้เลิศเลอสักเท่าไร รูปร่างหน้าตาก็ธรรมดา ความสามารถก็สู้ตนมิได้ มิคู่ควรที่เซียวหลินเทียนจะให้ความสำคัญกับนางถึงเพียงนั้นแต่เรื่องราวในวันนี้ ทำให้นางเห็นความแตกต่างของตนกับหลิงอวี๋เหตุใดนางจึงมิสามารถเข้าไปในชีวิตของพวกเซียวหลินเทียนได้ อาจจะเป็นเพราะความเห

เมื่อเซียวหลินเทียนว่ายเข้าไปใกล้แล้วเห็นอาภรณ์ หัวใจก็พลันจมดิ่งลง นั่นมิใช่หลิงอวี๋!แต่ในเมื่อว่ายเข้ามาแล้ว เขาจึงรีบดึงคนผู้นั้นไปเมื่อตรวจดูก็พบว่าเป็นเย่หรง ใบหน้าและหัวของเขาเต็มไปด้วยรอยแผลเซียวหลินเทียนรีบจับชีพจรของเขา ชีพจรของเขาอ่อนแรง แต่ก็ยังคงเต้นอยู่“พี่ใหญ่ จับเชือกไว้!”ฉินซานสั่งให้ลูกเรือเข้าไปใกล้ทั้งสองคน แล้วปล่อยเชือกลงไปเซียวหลินเทียนรีบดึงเชือกไว้ แล้วโอบรอบเอวของเย่หรงพาเขาขึ้นเรือเวลานี้เซียวหลินเทียนเปลี่ยนจากความซึมเศร้าเมื่อครู่ไปแล้ว เย่หรงยังมีชีวิตอยู่ และเขายังมิได้พบศพของหลิงอวี๋และหลงเพ่ยเพ่ย เช่นนั้นก็พิสูจน์ได้ว่าหลิงอวี๋และหลงเพ่ยเพ่ยอาจจะยังมีชีวิตอยู่หลิงอวี๋มักจะพูดอยู่เสมอว่า ขอเพียงยังมีความหวังอยู่แม้เพียงเล็กน้อย ก็มิอาจยอมแพ้ได้เขายังมีความหวังที่จะพบหลิงอวี๋ เขามิควรยอมแพ้!“น้องรอง ให้พวกเขากลับหัวเรือ พวกเรากลับ!”เซียวหลินเทียนเอ่ยออกมาอย่างหนักแน่นซานเชวี่ยจึงเอ่ยขึ้นมาอย่างกังวล “มิตามหาคุณหนูแล้วหรือเจ้าคะ?”แม้ว่าซานเชวี่ยจะอยู่กับหลิงอวี๋ได้เพียงมิกี่วัน แต่นางก็รู้สึกว่าคุณหนูผู้นี้นิสัยดีมาก และรู้สึกชอบหล