บทที่ 2365

ฉินซานวิ่งไปที่ข้างเรือ เมื่อเขาเห็นภาพนี้ ในใจก็เกิดความหวังขึ้นมา

เขาจึงตะโกนออกมา “หยุดเรือเร็วเข้า สัตว์ประหลาดมันไปแล้ว บางทีเราอาจจะตามหาพวกพี่สะใภ้ของข้าและท่านหญิงเจอก็ได้!”

หยางซูและหลงอิงก็เออออไปด้วยเช่นกัน “ใช่แล้ว สัตว์ประหลาดอาจจะกินอิ่มจนออกไปแล้ว หยุดเรือแล้วตามหาพวกเขาเถิด บางทีพวกเขาอาจจะยังมีชีวิตอยู่ก็ได้!”

แต่หลิวซาน เหยาเซียงและคนอื่น ๆ ต่างก็ตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน “เป็นไปมิได้ พวกเขาต้องตายแล้วแน่ ๆ! สัตว์ประหลาดดุร้ายถึงเพียงนี้ ไม่มีทางไว้ชีวิตแน่”

“จะหยุดเรือมิได้ ใครจะรู้ว่าสัตว์ประหลาดตัวนั้นจะกลับมาอีกหรือไม่!”

เมื่อเจียงหมิงอี้เห็นว่าเป็นสตรีเห็นแก่ตัวสองคนนี้อีกแล้ว เขาจึงตะคอกออกมา “สัตว์ประหลาดมันไปแล้วอาจจะมิกลับมาอีกก็ได้ บางทีท่านหญิงและคนอื่น ๆ อาจจะยังมีชีวิตอยู่ หากเราไปเช่นนี้ จะเป็นการละทิ้งพวกเขาไปนะ!”

โจวหงก็เอ่ยออกมาด้วยเช่นกัน “ขอเพียงมีความหวังอยู่เล็กน้อย ก็มิควรยอมแพ้! ข้าเห็นด้วยที่จะหยุดเรือตามหาพวกเขา!”

“พวกเราต้องกลับแล้ว ห้ามหยุดเรือ!”

หยางหงหนิงฟื้นตัวขึ้นมาแล้ว นางนึกถึงว่าเมื่อครู่หากนางมิดึงหลงเพ่ยเพ่ยลงไป คนที่ต้องตายก็คือต