Lahat ng Kabanata ng ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Kabanata 2341 - Kabanata 2350

ฮูหยินผู้เฒ่าต้องการจะตัดหนทางหนีการแต่งงานของตน!หัวใจของเก๋อเฟิ่งฉิงพลันดิ่งวูบราวกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็งท่านย่าช่างสมกับเป็นคนที่เข้าใจนางที่สุด นางคาดการณ์ปฏิกิริยาของตนออก จึงได้เฝ้าระวังตนอย่างเข้มงวดจะทำอย่างไรดี?หรือว่าตนต้องรอคอยรออย่างว่าง่ายให้ถูกพาขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวไปแต่งงานกับหลงซินอย่างนั้นหรือ?เก๋อเฟิ่งฉิงยิ่งคิดยิ่งมิยินยอม บ้านตระกูลเก๋อของพวกนางเป็นเพียงสาขารองของตระกูลหลัก หลายปีมานี้รายได้กว่าครึ่งล้วนมอบให้แก่ตระกูลหลักอีกทั้งตระกูลหลักก็อยู่ภายใต้การควบคุมของชายาเจ้าแห่งทะเล หากนางแต่งเข้าจวนเจ้าแห่งทะเลไปแล้ว ด้วยความแข็งกร้าวของชายาเจ้าแห่งทะเล จะยอมให้นางใช้ชีวิตตามใจชอบได้จริงหรือ?นางเป็นเพียงผู้ที่ถูกกำหนดชะตาให้ต้องเสียสละ!เก๋อเฟิ่งฉิงเป็นคนมิยอมใครมาแต่ไหนแต่ไร แล้วจะยอมให้ผู้อื่นมาบงการชีวิตได้อย่างไร!เมื่อนางสงบใจลงได้ ก็คิดถึงหลงเพ่ยเพ่ยขึ้นมานางมิสามารถส่งจดหมายให้เซียวหลินเทียนได้โดยตรง ทั้งยังไม่มีใครกล้าช่วยนางส่งให้เขา แต่การส่งจดหมายให้หลงเพ่ยเพ่ยนั้นต่างออกไปนางดูแลตระกูลเก๋อมานานหลายปี แม้จะพูดมิได้เต็มปากว่าทุกคนในบ้านล้วนภักดี

เรือสำราญของตระกูลหลงเพ่ยเพ่ยมีสองชั้น ชั้นล่างสุดเป็นส่วนของลูกเรือและคนงานทั่วไปส่วนชั้นบนมีห้องโถงขนาดใหญ่ ตั้งโต๊ะไว้หลายตัว บนโต๊ะจัดวางผลไม้นานาชนิดและขนมอบอันประณีตงดงามด้านหลังห้องโถงมีห้องพักส่วนตัวอยู่หลายห้อง ยามว่างเจ้าแห่งทิศใต้ก็จะมาประทับบนเรือสำราญสองสามวันเพื่อพักผ่อนและตกปลา“ทุกคนตามสบาย! เดี๋ยวพอเรือถึงเกาะกลางทะเลสาบแล้ว เราก็จะจอดเรือขึ้นไปเที่ยวเล่นบนเกาะกัน!”หลงเพ่ยเพ่ยกล่าวอย่างกระตือรือร้นว่า “พวกเจ้าต่างรู้ว่าบนเกาะมีศาลเจ้ามังกรที่มีชื่อเสียง ในศาลเจ้านี้กล่าวกันว่าเทพมังกรศักดิ์สิทธิ์มาก ขอเงินได้เงิน ขอคู่ครองก็ได้คู่ครอง”“เดี๋ยวพอไปถึงแล้ว พวกเจ้าก็ไปจุดธูปสักการะเทพมังกรกัน ขอให้เทพมังกรอวยพรให้พวกท่านสมดังใจปรารถนาทุกประการ!”หยางซู คุณหนูแห่งจวนราชบัณฑิตชั้นผู้ใหญ่ อดหัวเราะออกมามิได้ “เพ่ยเพ่ย ที่เจ้าพาพวกเรามา ก็เพื่อจะมาขอพรเรื่องคู่ครองกระมัง!”หลงอิงและคนอื่น ๆ ต่างพากันส่งเสียงหยอกล้อตามขึ้นมาว่า “เพ่ยเพ่ยอยากออกเรือนแล้ว!”หลงเพ่ยเพ่ยแสร้งทำหน้าขุ่นเคือง พลางหัวเราะพลางดุว่า “แล้วพวกเจ้าอยากจะขอโชคลาภเงินทองกันหรืออย่างไร? พวกเราทุกค

“ตึง!”เสียงกลองหยุดลง คราวนี้ช่อดอกไม้ไปอยู่ในมือของหลิวซานเจียงหมิงอี้ถามคำถามง่าย ๆ ไปข้อหนึ่ง หลิวซานก็ผ่านด่านไปได้การละเล่นดำเนินต่อไป คราวนี้ช่อดอกไม้ไปตกอยู่ในมือของหลงเพ่ยเพ่ยหลงเพ่ยเพ่ยยิ้มพลางมองไปยังหลิวซาน มิคาดคิดว่าหลิวซานจะเอ่ยปากถามคำถามที่ทำให้นางถึงกับตอบมิถูกออกมา“เพ่ยเพ่ย ท่านชอบเย่หรงหรือไม่? ช่วงนี้เห็นพวกท่านอยู่ด้วยกันบ่อยครั้ง หรือว่าทั้งสองตระกูลคิดจะเกี่ยวดองกัน?”หลงเพ่ยเพ่ยถึงกับตกตะลึง คำถามแบบนี้จะให้ตอบตามตรงได้อย่างไรกัน?จริงอยู่ที่นางชอบเย่หรง แต่หยางหงหนิงก็ชอบเย่หรงเช่นกันยิ่งไปกว่านั้น วันนี้ยังเป็นวันที่นางอุตส่าห์จัดงานล่องเรือในทะเลสาบเพื่อช่วยประสานความสัมพันธ์ให้หยางหงหนิงกับเย่หรงด้วยซ้ำหากนางบอกว่าชอบเย่หรง ก็เท่ากับเป็นการป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ว่านางแย่งผู้ชายที่หยางหงหนิงชอบมิใช่หรือ?“เหตุใดกัน คำถามนี้ตอบยากนักหรือ? ชอบหรือไม่ชอบ ก็ตอบมาตามตรงก็พอ!”ที่หลิวซานถามคำถามนี้ ก็เพราะทำตามคำสั่งของหยางหงหนิงมา“พวกเราเป็นสหายกัน! หากมิชอบแล้วจะเป็นสหายได้อย่างไรกัน? ความชอบแบบนี้ก็เหมือนกับที่ข้าชอบพวกเจ้า!”หลงเพ่ยเพ่ยถูกสถ

หลิวซานพอเห็นสีหน้าของหยางหงหนิงดูมิสู้ดีนัก กอปรกับเห็นว่าทุกคนเริ่มมองเย่หรงในแง่ดีขึ้นหลังจากได้ฟังที่หลงเพ่ยเพ่ยพูดหลิวซานจึงรีบเข้ามาไกล่เกลี่ย “เอาเถิด ๆ ถือซะว่าที่เพ่ยเพ่ยพูดเป็นเรื่องจริงเถิด พวกเราทำการละเล่นกันต่อเถิด!”หลิงอวี๋สังเกตเห็นแล้วว่า หลิวซานและหยางหงหนิงจงใจเล่นงานเย่หรง นางจึงเริ่มเบื่อหน่ายกับการละเล่นนี้“พวกเจ้าเล่นกันเถิด ข้าจะออกไปชมวิวข้างนอกสักหน่อย!”แต่หลิงอวี๋ยังมิทันจะได้ลุกขึ้น หลงอิงก็คว้าแขนนางไว้ก่อนพลางกล่าวพร้อมรอยยิ้มว่า “เสี่ยวอวี๋ อย่าเพิ่งไปสิ! นี่เพิ่งจะเล่นไปมิกี่รอบเอง อยู่เล่นต่ออีกสักหน่อยเถิด!”“รอบนี้เพ่ยเพ่ยเป็นผู้บัญชา หากเจ้าไปตอนนี้ จะมิเป็นการหักหน้านางหรอกหรือ?”หลิงอวี๋ครุ่นคิดครู่หนึ่งก็พยักหน้า “ก็ได้ ข้าจะเล่นต่ออีกสักสองสามรอบแล้วกัน!”เสียงตีกลองเริ่มดังขึ้นอีกครั้งคราวนี้ช่อดอกไม้ตกไปอยู่ในมือของหยางหงหนิงหลงเพ่ยเพ่ยมองหยางหงหนิง พลันนึกถึงเรื่องที่ตนเคยตกหน้าผาเพราะมีคนผลักเมื่อคราวก่อนหลิงอวี๋เคยเตือนนางไว้ว่า คนที่ผลักนางในตอนนั้นอาจจะเป็นหยางหงหนิงตอนนั้นหลงเพ่ยเพ่ยคิดว่าเป็นไปมิได้ และถึงแม้ภายหลังจะล

หลิงอวี๋เหลือบมองเก๋อเฟิ่งฉิงแวบหนึ่ง เห็นสีหน้าของนางค่อนข้างซีดเซียว ระหว่างคิ้วและแววตาก็ฉายแววกังวลอย่างเห็นได้ชัดเมื่อนึกถึงเรื่องที่เก๋อเฟิ่งฉิงเคยเสี่ยงชีวิตช่วยเซียวหลินเทียนไว้ที่ภูเขาอนันต์ครั้งก่อน หลิงอวี้จึงพยักหน้านางหันกายกลับไป ก็เห็นเก๋อเฟิ่งเจียวกำลังกวาดตามองไปรอบ ๆ มองหาเก๋อเฟิ่งฉิงอยู่“คุณหนูรองเก๋อ ชุดกระโปรงของท่านร้านใดตัดเย็บหรือ ลายปักบริเวณคอเสื้อช่างงดงามประณีตยิ่งนัก!”หลิงอวี๋แสร้งทำทีเป็นสนใจชุดกระโปรงของเก๋อเฟิ่งเจียว พลางเดินไปขวางหน้าอีกฝ่ายไว้เก๋อเฟิ่งเจียวเหลือบมองหลิงอวี๋อย่างเย็นชา กล่าวอย่างมิสบอารมณ์ว่า “ร้านปักผ้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง อยู่ตรงประตูตงหัว หามิยากหรอก!”พูดจบ นางก็ทำท่าจะเดินผ่านหลิงอวี๋ไปมีหรือที่หลิงอวี๋จะยอมให้นางไปขัดขวางเรื่องของเก๋อเฟิ่งฉิง จึงรีบรั้งตัวนางไว้ แล้วแย้มยิ้มกล่าวว่า “คุณหนูรอง ชุดของเจ้างดงามยิ่งนัก แต่แป้งที่เจ้าใช้แต่งหน้ากลับด้อยคุณภาพไปหน่อย!”“เจ้าดูสิ แป้งตรงนี้ร่อนหมดแล้ว! อีกอย่าง ชาดทาปากของเจ้าก็มิดีเลย ปากลอกเป็นขุยเชียว!”“ข้าจะแนะนำแป้งและชาดทาปากที่ข้าใช้ให้เจ้าลองดู รับรองว่าคุณภา